Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De schoenen

Het valt tijdens een kortstondig bezoek aan Sydney niet op, maar wie wat langer door de stad dwaalt, kan het niet ontgaan. Twee vertrapte schoenen die met de veters aan elkaar zijn geknoopt aan een elektriciteitskabel, die hier veelal bovengronds lopen (zie Fair Dinkum 14 oktober), bungelen. Wat doen de schoenen daar? Waarom doet iemand zijn best om schoeisel met halsbrekende toeren op een nagenoeg onbereikbare plaats te krijgen. En wat wil de ex-eigenaar daar dan mee zeggen?

Er doen de meest wilde theorieën de ronde in de stad, die nog wilder zijn geworden sinds er in een drukke doorgaande straat aan de rand van het centrum zestien paar spiksplinter-nieuwe schoenen in de draden hangen. De kranten gaan zich ermee bemoeien. In dit geval zou het gaan om een publiciteitsstunt van een schoenenfabrikant die een nieuw model volleybalschoenen onder de aandacht wilde brengen. Best wel mogelijk, want meestal hangen er oude en versleten schoenen in weer en wind, zelden nieuwe. Maar de woordvoerder van de fabrikant ontkende bij hoog en bij laag enige betrokkenheid, waarschijnlijk lachend in haar vuistje omdat de campagne het gewenste succes had. Gratis aandacht.

Maar dit geldt niet voor die honderden en honderden andere schoenen die de bedrading van Sydney sieren (en in meer steden van de wereld). Een veelgehoord verhaal is dat jeugdbendes hun territorium afbakenen. Hoe dat dan werkt, is niet duidelijk. Veelal zijn de schoenen zo oud, dat onmogelijk is te zien of of bende A of bende B heerst bij de stroomdraad. Een iets bevredigende verklaring is dat op deze plaats een lid van de plaatselijke bende is vermoord. De schoenen hangen er als een eerbetoon aan het slachtoffer.

Opvallend vaak gaat het verhaal over drugsdealers. Daar waar de schoenen in de draden hangen, is een dealer actief. Mmmm. Dat lijkt niet echt slim van een handelaar in verboden pillen en poeders. De politie weet het dan ook. En waar moet de wanhopige verslaafde aanbellen, voor shotje, snuifje of slikje. Nee, dit is het ook niet. Andere Sydneysiders trekken een parallel met graancirkels. Op deze wijze zouden vreemde buitenaardse wezen in contact willen komen met het aardse. Tja, daar valt niet veel tegen in te brengen, anders dan dat je zou willen weten hoe je moet antwoorden aan de vreemde bezoekers.

Waarschijnlijk is het verhaal van het behalen van een (school)examen. In het huis voor de schoenen is iemand geslaagd, zoals in Nederland de boekentas voor een tijdje in de vlaggenmast van het huis wordt gehangen. Of heel eenvoudig zijn de schoenen een opvallende manier van opruimen. De schoenen passen niet meer, zijn oud en moeten weg. Natuurlijk kunnen ze in de vuilnisbak en dan anoniem worden afgevoerd naar stort of vuilverbrandingsoven. Dan is het veel leuker om ze over een draad te gooien. Mensen willen immers, net als honden die tegen palen pissen, hun territorium afbakenen.

Maar hoe komen die schoenen daar eigenlijk? Gemakkelijk is het niet. De draden hangen best hoog, en de schoenen laten zich niet gemakkelijk mikken. Ladders, een trap, of toch eindeloos proberen en proberen. Inmiddels zit de elektriciteitsmaatschappij met een probleempje. Een paar schoenen aan de draden valt wel mee, maar het moet niet veel gekker worden. Bij regen worden de schoenen zwaar en kunnen op den duur de draden doen breken. Dus worden ze zo nu en dan weggehaald, wat weer geld kost. Nou goed, dan moeten ze de draden maar ondergronds aanleggen. Staat veel netter ook.