Wind genoeg in Australië, dus windmolens zouden een normale verschijning moeten zijn aan de horizon in het eindeloze continent met duizenden kilometers lange kust. Maar niets is minder waar. Zo hier en daar staat een gevaarte met wieken wat stroom op te wekken, maar van harte gaat het niet. Omwonenden maken vaak bezwaar tegen de gevaartes.

Windmolens zijn een weinig vervuilende manier om energie op te wekken, dus in een tijd die bol staat van klimaatverandering en broeikaseffect, zou het niet moeilijk moeten zijn om windmolens te plaatsen. Maar wat in het krappe Nederland en Denemarken wel lukt, komt in Australië niet van de grond. Ze willen hier domweg geen windmolens, lijkt het wel.

Er zijn niet zoveel goede argumenten tegen een windmolen te verzinnen. Het ding maakt nauwelijks lawaai, het stinkt niet en staat meestal ook niet in de weg. Hooguit kunnen vogels last hebben van de maaiende wieken en er is uiteraard de horizonvervuiling. Dat laatste is altijd lastig. Genoeg horizon in Australië zou je zeggen en de molens zijn op plaatsen neer te zetten waar geen vogels rondtrekken.

In Ballarat, een plaats buiten Melbourne, zijn de meest idiote argumenten verzonnen tegen de komst van molens. Tijdens een protestbijeenkomst verklaarden tegenstanders dat ze door windmolens niet konden slapen. Een gekte ontstond. De ziekte kreeg de naam de "Waubra disease", genaamd naar het dorpje Wauba waar de windmolens zijn neergezet. Het park bestaat uit 128 molens met een gezamenlijk vermogen van 192 MW, het op drie na grootste windpark in het land en er zijn plannen om het uit te breiden.

Sindsdien zijn de protesten niet uit de lucht. De protesten komen erop neer dat de mensen ziek worden. Ze kunnen niet slapen, ze worden helemaal gek van de molens, zeggen ze. Zelfs op drie kilometer afstand worden mensen in hun gezondheid bedreigd. Dit komt, doordat de molens een beetje lawaai maken op een frequentie die niemand hoort, maar waar je wel door wordt beinvloed. Althans, dat denken de tegenstanders en ze brengen hun verhaal met veel verve.

Deskundigen uit alle hoeken zeggen dat het onzin is. De eigenaar van de windmolens natuurlijk, maar ook milieuclubs verwerpen de bezwaren. En de boer op wiens land de molens staan, heeft geen last, maar goed hij is er rijk van geworden. En de serieuze media, zoals de staatsomroep ABC, pikken het onderwerp op.

Onbegrijpelijk die paniek. Wereldwijd staan er honderden en honderden windmolens en nog nergens in de wereld is er gesproken over de windmolen-ziekte. Dat zou toch moeten overtuigen, maar dat doet het in Australië niet. Het protest heeft dan ook niets met te maken met medische klachten. Veel Australiërs, zeker op het platteland, zijn oer- en oerconservatief en moeten niets weten van moderne dingen, zeker als ze er zelf geen direct voordeel van hebben. Er komt toch stroom uit het stopcontact, waarom dan windmolens? Verhalen over broeikaseffect komen van een andere planeet, al hebben veel boeren een lange droogteperiode achter de rug.

Dus is er veel verzet tegen alles wat nieuw is. Er is nauwelijks zonne-energie in het land waar de zon erg vaak schijnt. Warme aardlagen zitten niet zo diep onder de grond, maar aardwarmte staat in de kinderschoenen. Het waait langs de kust fors, maar windmolens blijven in Australië een zeldzame verschijning.