Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De fietstocht

Net zoals in Europa worden in Australië geregeld fietstochten georganiseerd langs pittoreske dorpjes, over slopende bergpassen of door schitterende natuurgebieden. De grootste in Australië is de 90 kilometer lange tocht van Sydney naar Wollongong, een industriestadje even ten zuiden van Sydney. Maar het is in Australië niet alleen fietsen geblazen. Van de deelnemers wordt ook verwacht dat ze een paar honderd dollar inzamelen voor de ziekte MS. En daarin gaat de organisatie heel ver.

De fietstocht, die jaarlijks ruim tienduizend deelnemers trekt, is opgezet om het fietsen te stimuleren. In de ogen van veel Australiërs is fietsen een gruwel, dus is het goed als er duizenden mensen laten zien dat het best kan en dat het leuk is om te doen. Bovendien is het gezond en altijd gezellig om met vrienden de tocht te volbrengen. Wat dat betreft is er weinig verschil met de vele honderden toertochten die in Europa worden gehouden. Deze tocht beleefde begin november zijn 27ste editie.

Totdat de ziekte MS de fietstocht heeft gekaapt. MS is een verschrikkelijke ziekte en het is goed als er aandacht voor is, maar met de organisatie van de fietstocht gaat het net even te ver, zoals fondsenwerving in Australië mensen vaak een ongemakkelijk gevoel geeft. Het is niet erg als een deel van het inschrijfgeld (55 Au$, of ongeveer 28 euro bij de huidige koers) naar fondsen gaat om onderzoek te doen naar de ziekte.

De organisatie moet flink wat overhouden want er staat nogal weinig tegenover het inschrijfgeld. Het vervoer terug moet apart worden betaald en ook wordt er op tien plaatsen water uitgedeeld onderweg. Het eten, met uitzondering van een muffin halverwege, moet worden gekocht. maar zo erg is dat allemaal niet. Hoe minder de organisatie uitgeeft, hoe meer geld er naar het goede doel kan gaan. En verder is het prima als ze deelnemers vragen of vaders, moeders, ooms, tantes, neven, nichten, buren, collega's de tocht te sponsoren. Het geld kunnen ze dan in het MS-fonds storten.

Maar bij deze tocht is de sponsoring allemaal wat minder vrijwillig. Iedereen die zich via de website registreert, moet aangeven wat zijn of haar doel is bij het binnenhalen van sponsorgelden. De organisatie heeft 200 dollar ingevuld, maar het mag meer. Minder gelukkig ook, maar dan moet je dat wel invullen. Verder wordt er geheel ongevraagd een webpagina voor je geopend waar je iedereen kunt laten weten hoe het gaat met het inzamelen van geld. Ook moet je vertellen wat je van MS weet als je je inschrijft en je akkoord verklaren dat het evenement is bedoeld om geld in te zamelen voor MS. Het doel is fors. Dit jaar wilde de organisatie 1,7 miljoen dollar ophalen, 4 ton meer dan vorig jaar. Dat is dus 170 dollar per deelnemer. En welk deel van het inschrijfgeld naar MS gaat Daarin is de organisatie volstrekt onduidelijk.

Dit is wel de omgekeerde wereld. Het evenement is bedoel om mensen uit de auto op de fiets te krijgen, ze te laten genieten van al het moois dat ze onderweg te zien krijgen, te genieten van de lichaamsbeweging en te genieten van de mensen om je heen die ook op de fiets zitten. Een soort solidariteitsgevoel als het ware. MS mag zijn naam best aan de fietstocht verbinden, maar dan past enige bescheidenheid. De manier waarop de sponsoring wordt verordonneerd, dempt elke lust om een cent op te halen voor MS. De organisatie mag een fors deel van het forse inschrijfgeld gebruiken voor de ziekte en verder moet ze het aan de mensen overlaten wat ze doen.