Noorden van Australië overspoeld
door ruim 200 miljoen padden

DARWIN, 23 JULI 2007 - Ze moesten schadelijke kevers in de suikerrietvelden op een natuurlijke manier verdelgen, maar ze werden de grootste plaag ooit voor Australië: suikerrietpadden of reuzenpadden (Cane Toads). Hun aantal is inmiddels uitgegroeid tot een paar honderd miljoen exemplaren en de padden zijn in de afgelopen decennia tweeduizend kilometer opgerukt, tot bijna in West-Australië. Het Mediabureau Onderste-Boven reisde naar Darwin in het noorden van Australië en deed voor RTL Nieuws en dagblad Trouw verslag van een avondje Toad Busting: padden vangen.

Graeme Sawyer is al drie jaar coördinator van de paddenvangst in en rond Darwin. Hij beseft dat hij voor een schier onmogelijke opdracht staat: hoe bestrijd je een leger van ongeveer 200 miljoen padden? Maar de inwoner van Darwin laat zich niet ontmoedigen. 's Middags leidt hij een groepje vrijwilligers met het vangen van suikerrietpad-kikkervisjes. En 's avonds is hij vanaf zeven uur druk in de weer met het vangen van volwassen padden. Hij doet de tien vrijwilligers voor hoe ze een pad met de hand of een net moeten vangen.
'Ik heb echt niet de illusie om de padden uit te roeien', zegt Sawyer als hij met een felle zaklantaarn op pad gaat. 'We proberen ze hier een beetje tegen te houden. Als je consequent volhoudt, dan lukt het om de aantallen naar beneden te brengen. Op deze manier kunnen de inheemse dieren hier beter overleven en winnen we tijd. Tijd voor de wetenschap om iets tegen de paddenplaag te doen.'

Ik haat ze
Aan motivatie ontbreekt het de vrijwilligers deze avond niet. 'Ik haat ze. Ze zien er afschuwelijk uit en ze zijn arrogant', roept een vrouw van middelbare leeftijd met een wit T-shirt met een anti-padden logo. 'We moeten onze natuur redden', zegt een andere vrouw. 'Mijn kinderen wilden graag mee vanavond', legt een derde vrouw uit.  Al gauw zijn hun plastic zakken gevuld met springende padden. De beesten laten zich makkelijk pakken.
Twee boeren in Cairns haalden in 1935 de reuzenpadden van Zuid-Amerika naar Australië. De padden moesten schadelijke kevers in de suikerrietplantages opvreten, zoals ze succesvol in Zuid-Amerika hadden gedaan. Maar Australië is Zuid-Amerika niet, merkten de boeren al snel. De suikerrietplanten waren in Australië veel hoger dan in Zuid-Amerika, zodat de padden niet bij de kevers hoog in de plant konden. Het experiment mislukte en de padden werden losgelaten in de natuur. En daarmee begon de ramp. De padden hadden in Australië geen natuurlijke vijanden en plantten zich explosief voort.

Gif
De reuzenpadden hebben op hun bovenlijf twee zeer giftige klieren. Slangen, hagedissen en andere dieren sterven onmiddellijk door het gif als ze een suikerrietpad willen opeten. Maar de pad (de grootste kan twee kilo zwaar worden) is ongevaarlijk voor de mens. Coördinator Sawyer vertelt: 'De pad scheidt alleen het gif af als hij veel pijn heeft. Wie een pad gewoon oppakt, hoeft niet bang te zijn voor het gif. Maar veel inheemse diersoorten zijn door de pad uitgeroeid. Bepaalde slangensoorten en hagedissen vind je hier bijna niet meer, terwijl ze vóór de komst van de padden talrijk waren.'

Gen
De wetenschap is druk bezig oplossingen te zoeken voor het paddenprobleem. Er wordt gewerkt aan een gen, waardoor de suikerrietpad alleen mannelijke nakomelingen krijgt en op den duur vanzelf uitsterft. Maar dat kan nog vele jaren duren, waarschuwen deskundigen. Zodat de paddenvangsten voorlopig door moeten gaan. Frustrerend is het wel: een vrouwtjespad kan per half jaar tussen de 8000 en 35000 eieren leggen.
Alle gevangen padden worden met een gas verdoofd en belanden vervolgens in diepvriezers, waar de koudbloedige dieren een zekere, maar pijnloze dood sterven. Het gif in hun lijf is bij het doodgaan onschadelijk geworden. De paddenlijken gaan in grote bakken met loog, waarin ze oplossen en dan worden verwerkt tot vloeibare kunstmest: Toad Jus. 'De planten groeien er goed door', lacht Sawyer.

Bekijk de uitzending van RTL Nieuws op maandag 23 juli