Burgers dwingen referendum af om wet af te schaffen

Op het kantoor van de lobbygroep Family First heerst een opgetogen stemming. Volgens de laatste opiniepeilingen zal tachtig procent van de Nieuw-Zeelanders tegen de wet uit 2007 stemmen, die het ouders verbiedt om hun kinderen als straf te slaan. Family First voert al jaren campagne tegen deze ‘betuttelende wet’. Er werden driehonderdduizend handtekeningen opgehaald om een landelijk referendum af te dwingen. Drie miljoen Nieuw-Zeelanders kunnen tot 21 augustus per post stemmen. Kosten: vier miljoen euro.

Ingewikkeld
De vraag in het referendum is nogal ingewikkeld: ‘Moet een klap als onderdeel van goed ouderlijk ingrijpen een misdrijf zijn in Nieuw-Zeeland?’  Een verpletterende meerderheid lijkt ‘nee’ te zeggen op die vraag. “Wij hebben de klap gedemoniseerd”, zegt Bob McCoskrie van Family First in zijn kantoor. Hij geeft ruiterlijk toe dat hij zijn drie kinderen soms een tik geeft. “Als ze brutaal zijn tegen hun moeder bijvoorbeeld.”
McCoskrie noemt het referendum ‘een strijd tussen burgers en politici’. “De politici volgen een ideologie, gesteund door de VN. Iedereen wil kindermishandeling in dit land aanpakken, maar de bestaande wet maakt goed ouderschap verdacht. Er zijn gevallen bekend dat kinderen hun ouders bij de politie aangaven. Als een kind iets uit een winkelschap trekt en daarvoor een klap krijgt, dan kan dat door de politie worden onderzocht. Dat is onacceptabel.”

Kindermishandeling
De gewraakte wet is in 2007 ingediend door Sue Bradford, parlementslid voor de Groenen. Zij wilde een einde maken aan de treurige reputatie van Nieuw-Zeeland op het gebied van kindermishandeling. In overzichten van de Verenigde Naties komt Nieuw-Zeeland in dit opzicht als het slechtste Westerse land naar voren.  Bradford: “Onze Engelse en Schotse voorvaderen brachten Victoriaanse principes mee naar Nieuw-Zeeland. Zij dachten dat het juist was om je vrouw, je kinderen en je dieren te slaan.  Anderen beriepen zich op de Bijbel: een baby is in zonde geboren en ouders hebben het recht om die zonde eruit te slaan. Onze wetten zijn langzaam veranderd, alleen het slaan van kinderen is gebleven.”

Weinig nuance
Haar nieuwe wet is niet zwart-wit: ouders mogen hun kinderen een tik geven om direct gevaar af te wenden. Bijvoorbeeld als het kind zijn handen dreigt te branden aan een kachel. Het is ouders alleen verboden om kinderen achteraf met klappen te bestraffen. Maar die nuance verdwijnt in alle emotionele discussies. Ouders denken dat elke klap verboden is.
Het zal Kamerlid Bradford daarom niet verbazen als het referendum een zege oplevert voor haar tegenstanders. Maar parlement en regering hebben al aangegeven dat ze zich weinig zullen aantrekken van de uitslag. Het referendum is namelijk niet bindend.
Is het niet arrogant om de stem van het volk te negeren? Bradford: “Het is de stem van sommigen. Ik weet zeker dat een meerderheid van de Nieuw-Zeelanders tegen kindermishandeling is en de huidige wet blijkt goed te werken. Waarom dan afschaffen?”

Geldverspilling
Op een markt in het centrum van Auckland lopen veel ouders met kinderen rond. Het referendum houdt ook hier de gemoederen bezig. Sommigen vinden de volkspeiling een goede zaak. Maar de meesten noemen het referendum geldverspilling. “Wat een onzin”, roept een man met zijn zoontje op de arm uit. “Er is een financiële crisis, het land is bijna failliet en de regering gaat zich bemoeien met de opvoeding van mijn kinderen. Heeft ze niets beters te doen?”