Hollen langs brug en operahuis

De aanloop naar deze loop is niet helemaal ideaal geweest. Eerst speelde spit, onverklaarbare rugpijn, hem parten en ook zijn rechterknie deed niet altijd wat er van hem werd verwacht. Hij heeft voorzichtig getraind en competitie met anderen gemeden.
Om kwart voor zeven stapt hij op zijn fiets. Het startnummer 2882 zit al op zijn borst. Om de enkel knelt de chip voor de tijdsregistratie. Sydney is al wakker. Op de wegen is het druk met  mensen die overal en nergens heen gaan. De zon schijnt, eigenlijk is de ochtend best mooi met de herfstkleuren, met dank aan de bomen uit Europa.

Harbour Bridge
De start is bij de beroemde Harbour Bridge aan de rand van het centrum. Het is eigenlijk een doodgewone trimloop die Marc al honderden keren heeft uitgelopen. Maar toch is deze belangrijk, want over acht weken zijn de Out Games (homospelen) in Montreal en daar wil hij goed voor de dag komen.
Bij de start is er het gebruikelijke gedrang en gedoe. Voor de toiletten staan eindeloze rijen. De mannen zijn hier keurig opgevoed, even tegen een boom of paal plassen zit er hier niet in. Voor de rest loopt de organisatie soepel, iedereen werkt mee.
Maar wat liggen er verbazend veel kledingstukken bij de finish. De organisatie neemt kleren in bewaring, maar voor velen is dat kennelijk te veel moeite. De afdankertjes worden na afloop verzameld en aan een liefdadige instelling gegeven. Dat stelt weer een beetje gerust.
Het startschot klinkt. Marc is lid van de hardloopgroep Frontrunners, maar hij kan de andere leden bij hun verzamelpunt niet vinden. Daarom alleen maar van start. Hé na een minuutje komt de trainer al voorbij. `Ga je mee?’, vraagt hij vriendelijk. `Ik doe een langzame start, misschien kom ik je later tegen’, antwoordt Marc.
En inderdaad, de start gaat langzaam. Velen hollen de ex-Amsterdammer voorbij. Hij loopt ineens tussen allemaal vrouwen, hoewel hij meestal snel genoeg is om de meeste vrouwen voor te blijven. Maar het maakt niet uit, het weer is mooi, het is lekker koel en er is ruimte genoeg op het fraaie parcours.
De Harbour Bridge wordt gepasseerd en links is er uitzicht op het altijd fraaie Opera House. Dan gaat het langs het museum van moderne kust en de ferryhaven door het businesscentrum naar de katholieke St Mary’s Cathedral. Daar begint een mooie weg door het park naar het Mrs.. Macquarie Point, waar de vrouw van een eerdere gouverneur naar de schepen keek. Het is mooi.

Gekreun
Het rondje is tien kilometer en dat moet dus twee keer worden gelopen. Niet erg hoor, er is genoeg te zien. Hé, daar ziet Marc ineens de trainer, nog een kilometer of vier te gaan. Marc geeft een beetje gas, de knie houdt zich redelijk, de rug perfect. Ja, daar haalt hij hem in, altijd leuk. `Nog een heuvel’, roept Marc plagend. Er klinkt alleen wat gekreun.
'Nu doorlopen, je kunt hem voorblijven', denkt Marc. Dat lijkt te lukken, de laatste heuvel op en dan weer af en het laatste rechte stuk naar de finish. Verdorie, daar schiet de trainer ineens in zijn rechterooghoek. Heeft-ie Marc als haas gebruikt en wil dan in de laatste meters toch nog winnen... Dat kan niet, denkt Marc. Een sprintje zit er in, want zo snel is de tijd niet voor zijn doen. Vlak voor de trainer schiet hij door de finish.
Ze krijgen dezelfde tijd toegewezen ruim 98 minuten en dezelfde plaats 1032ste in een veld van ruim 4300 gestarte atleten. Maar omdat de trainer na hem is begonnen met lopen, heeft hij een iets snellere `netto’-tijd zoals dat heet. Een dag later staat de naam van Marc in de speciale uitslagen-bijlage van de krant The Sydney Morning Herald. 'Ik heb weer de krant gehaald', glundert Marc. Dat zijn naam verkeerd is gespeld (Van der Broek) deert hem niet. Missie volbracht.