Oorspronkelijk zou Marc maandag 21 september onder het mes gaan in het Royal Prince Alfred Hospital in Sydney. De dokters wilden zijn lelijk gebroken sleutelbeen met een plaatje vastzetten. Ruim twee weken geleden had Marc de verwonding opgelopen na een harde val van de fiets. Hij stond op de lijst van spoedgevallen. Om zeven uur in de ochtend meldde hij zich bij de afdeling die zich bezig hield met de opname van patienten die onder het mes moeten. Maar in de loop van de ochtend kreeg de Nederlander te horen dat hij die dag niet zou worden geopereerd: het was te druk in de twintig operatiekamers. Marc kreeg toen de verzekering dat hij de volgende dag aan de beurt zou komen.

Spoedlijst
‘Op dinsdag stond ik dus weer om zeven uur in de ochtend op de stoep van het ziekenhuis. Mijn vriend Tim Dekkers had me weer weggebracht’, vertelde Marc. ‘Net zoals een dag daarvoor, mocht ik vanaf twaalf uur ‘s nachts niets eten en drinken.  Je moet voor de operatie nuchter zijn. Aanvankelijk leek alles goed te gaan. Ik kreeg een polsbandje om, een verpleegster deed wat onderzoeken en plakte mijn ring af. De mensen achter de balie beloofden me dat ik hoe dan ook aan de beurt zou komen deze dag, ze konden alleen niet zeggen hoe laat. Ik heb vervolgens uren en uren in de wachtkamer gezeten, maar er gebeurde niets. Iedereen in de wachtkamer werd opgeroepen, behalve ik.’

Infuus
In de middaguren kwam Tim naar het ziekenhuis om Marc gezelschap te houden. Door het urenlange niet-eten en niet-drinken ontwikkelde zich bij Marc een slopende hoofdpijn. De diagnose was snel gesteld: Uitdroging. De medische staf achtte het raadzaam om Marc aan een infuus te leggen om vocht in te brengen. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis en belandde in een eenpersoonskamer op de tiende verdieping van het ziekenhuis.
‘Het ging allemaal zo ontzettend traag’, kon Marc zich herinneren. ‘Het duurde werkelijk uren, voordat er iets gebeurde en ik een tabletje kreeg voor de hoofdpijn. En in de tussentijd was ik nog steeds niet geopereerd. Pas om kwart over acht s avonds kwam de mededeling dat ik niet meer onder het mes zou gaan. Ik had toen meer dan twintig uur gevast en de hoofdpijn was bijna ondraaglijk geworden. Gelukkig week Tim geen  seconde van mijn zijde.’

Gefrustreerd
Na een helse nacht met zware hoofdpijn en misselijkheid in het ziekenhuis, brak een nieuwe dag van vasten en eindeloos wachten aan. Om uitdroging te voorkomen, werd Marc opnieuw aan een infuus gelegd. Tim bleef heel de dag wachten met Marc: lezend, tv-kijkend en pratend. Gelukkig verdween de hoofdpijn. Het wachten was opnieuw tevergeefs: om 7 uur ’s avonds kreeg Marc opnieuw te horen dat de operatie niet doorging. Marc: ‘Dat zijn verschrikkelijke momenten. Je voelt je zo machteloos en gefrustreerd.’

Absurd
Tim had intussen zijn beklag gedaan bij de staf van het ziekenhuis. Op zijn verzoek kwam de manager van de zaal naar de kamer van Marc. De arts beloofde er alles aan te doen om Marc op donderdag bovenaan de lijst te krijgen. Tim: ‘Het systeem in Australië is nogal absurd. Marc stond op een lijst van spoedgevallen. Maar een lelijk gebroken sleutelbeen is niet levensbedreigend. Iemand met een ernstige verwonding ging natuurlijk voor. In een stad met vier miljoen inwoners gebeurt dat snel. Je moet gevallen als Marc dus niet drie dagen laten concurreren met andere spoedgevallen. Dat is voor patiënten onmenselijk en stress bevorderend. Dit systeem maakt de mensen zo onnodig ziek. De publieke ziekenhuizen in Australië zijn voor mij lelijk door de mand gevallen. Het kost bovendien een boel geld om iemand als patiënt in een ziekenhuis te laten wachten op een operatie.'

Rode stofwolk
Door alle beslommeringen in het ziekenhuis hadden Marc en Tim weinig oog voor een bijzonder natuurverschijnsel op woensdag 23 september: Sydney was urenlang gehuld in een rode stofwolk. ‘Ik kon vanuit het raam van het ziekenhuis amper iets zien’, zei Marc. ‘Normaal kun je uit het raam de Anzac Bridge zien, maar nu was er alleen een rode waas. Heel onheilspellend. Ik werd wakker zonder lenzen uiteraard en zag een rode waas door het raam. Met lenzen werd dat er niet beter op. Uiterst bizar.’
Ook Tim was erg verbaasd toen hij ’s ochtends vroeg door een rode gloed door het raam wakker werd. Tim: ‘Het leek wel alsof we op Mars woonden. Ik ben op de fiets naar het ziekenhuis gegaan en ik kreeg allemaal stof tussen mij tanden. Heel surrealistisch allemaal. Ik ben de volgende dag uren bezig geweest om in en rond het huis al het rode stof weg te poetsen. ‘

Operatie
Op donderdag 24 september had Marc eindelijk geluk: om kwart over zeven in de ochtend kreeg hij te horen dat hij aan de beurt was voor zijn operatie.  Pas rond half negen ’s ochtends lag hij op de operatietafel:  de verplegers moesten eerst vergaderen en de chirurg was er nog niet. Volgens het rapport was de operatie om 10.52 uur voorbij en was het rechter sleutelbeen met een plaatje aan elkaar geschroefd,
Tim wachtte intussen thuis op nadere berichten. Hij had gedacht dat hij, net zoals bij Marc’s eerdere operatie aan zijn liesbreuk, direct na afloop door de chirurg zou worden gebeld. Maar dat gebeurde niet. Uur na uur ging voorbij zonder enige informatie.  Om twaalf uur ’s middags besloot Tim naar het ziekenhuis te gaan om te kijken wat er aan de hand was. Op weg naar het ziekenhuis werd hij gebeld door Marc, die net uit zijn narcose was bijgekomen. “Onnodig te vertellen hoe ongelooflijk opgelucht en blij ik was om Marc te horen’, vertelde een geëmotioneerde Tim.

Aardbeien
In het ziekenhuis kwam Marc goed bij van zijn narcose. In tegenstelling tot de vorige operatie, had hij geen last van pijn en misselijkheid. Na een paar uur at Marc alweer de aardbeien en crackers die Tim voor hem had meegenomen. ‘Het herstel ging opvallend vlot’, zei Marc. ‘Ik was zo ongelooflijk opgelucht dat de operatie achter de rug was. Het wachten was veel erger dan de ingreep. Ik moest nog een dag in het ziekenhuis blijven voor controle, maar gelukkig bleef Tim heel de dag bij me. We hebben er een gezellige dag van proberen te maken.‘
De volgende ochtend mocht Marc het ziekenhuis verlaten en kon het herstel thuis beginnen. ‘Het is heerlijk om Marc weer thuis te hebben’, aldus Tim. ‘Via Facebook en internet heeft iedereen erg meegeleefd met ons. Dat was een grote steun. Iedereen hartelijk bedankt daarvoor.’