Onderdeel van een gigantische massa:
5200 naakte mensen voor Opera House

SYDNEY, 1 MAART 2010 – Het zal misschien niet voor iedereen een droom zijn: legaal naakt poseren op de trappen van het Opera House in Sydney. Marc van den Broek kreeg die mogelijkheid op 1 maart. En hij liet die niet schieten, ook al was het erg vroeg en nogal koud.

Als onderdeel van Mardi Gras, het grootse homocarnaval in Sydney, was de fotograaf Spencer Tunick afgereisd naar Sydney. Deze fotograaf is beroemd om zijn foto’s met veel blote mannen en vrouwen op markante plekken, zoals een gletsjer in Zwitserland, een voetbalstadion in Wenen of waar dan ook.
Deze keer was Sydney aan de beurt en de keuze van de fotograaf, hoe kan het anders, viel op het Opera House. Logisch, dat is het meest markante gebouw van Sydney.

Aanmelden
`Toen ik las dat hij kwam, heb ik me meteen via een e-mail aangemeld. Dit wilde ik niet missen’, zei Marc. `Het zijn fantastische foto’s en ik wil daar graag een keer voor poseren.’ Toen het definitieve programma binnenkwam, was het wel even slikken. Tunick wilde zijn `fotomodellen’ om vier uur in alle vroegte verzamelen bij het Opera House.
Die avond ervoor was er nog een groots bal in de haven van Sydney als onderdeel van Mardi Gras dat om ongeveer elf uur ten einde liep. Slapen of doorhalen, de keuze was niet zo moeilijk.`Het had geen zin om een paar uur te gaan slapen. Om half vier opstaan zou dan een te grote opgave zijn’, verklaarde Marc. Zijn partner Tim Dekkers had geen zin in doorgaan en ging naar huis. Hij zou wel zien en kwam niet opdagen.

Erg druk
In een café in de stad kwam Marc zijn vriend Gijs Mol tegen die in Sydney op vakantie was. Samen besloten ze naar het evenement te gaan. Nog even een nachtelijk kopje koffie en toen op naar het Opera House. Daar was het een drukte van belang. De wegen naar het gebouw waren verstopt. De rij mensen was een paar honderd meter lang. Het was meteen duidelijk: Sydney had massaal gehoor gegeven aan de oproep, al twijfelde Tunick in interviews of de Australiërs wel zouden komen opdagen. Achteraf zou blijken dat 5200 mensen kwamen opdagen, hij rekende op ongeveer 2000.
De sfeer in de rij was jolig, het schoot lekker snel op. Een vriendelijke Nederlander liet nog even koffie aanrukken, het staan in de rij was zo voorbij. En toen begon het echte wachten. In de aangrenzende botanische tuinen moest iedereen op het gras gaan zitten wachten op de zon die zich op 1 maart in dit deel van de wereld om 6.45 liet zien. Waarom de deelnemers dan om vier uur in de ochtend moesten komen, was een vraag die niet werd beantwoord. Enfin, de sfeer was goed en er viel genoeg te kletsen.

Eindelijk uitkleden
Om een uur of zes kwam de kunstenaar opdagen die in een merkwaardig soort nasaal Amerikaans Engels uitleg begon te geven. De horizon begon langzaam grijs te kleuren, de zon wilde zich deze dag helaas niet laten zien. Er woei een frisse wind op de eerste herfstdag van het zuidelijk halfrond.
Even later was het zover, de meute mocht zich gaan uitkleden. Onder luid gejoel van met name de dames, gingen de kleren in een plastic zak. Die kon je achterlaten, er zou op worden gepast. Daarna stroomde de eindeloze rij naakte lichamen naar de trappen en het plein voor het Opera House. Het was inmiddels helemaal licht. `Het was een fascinerend gezicht’, zei Marc. `Al die mensen. Ik voelde geen schaamte om mee te doen, integendeel, ik was er best trots op deel uit te maken van de groep bizarre mensen.’

Mooie plek
Na het wachten in het park begon het wachten op de trappen. Marc en Gijs vonden een plek op de vierde rij vlak voor het plein. Zo moet het toch lukken om op de foto te komen. `We staan goed', oordeelde Gijs tevreden. `Heel leuk om hier deel van uit te maken.’
De fotograaf wilde van alles en het duurde en duurde maar. Wat de deelnemers toen niet wisten, mogelijk wel vermoedden, was dat dit de koudste dag sinds oktober zou worden. Vooral het liggen op de koude stenen was een opgave, maar voor kunst met de grote K zijn mensen bereid ver te gaan. Op een gegeven moment moest er worden gekust en omhelst. Toen was het prettig dat Marc en Gijs samen waren, anders had een volkomen vreemde moeten worden opgespoord voor de omhelzing. Marc: `Zo zie je dat het leuk is als je samen gaat. We stonden tussen allemaal vrouwen en het zou niet makkelijk geweest zijn iemand te vinden.'

Makke schapen
Wat opvoel was dat iedereen gehoorzaamde als willoze schapen. Marc; `Dat vond ik soms wat beangstiggend aan dit experiment. Soms schreeuwden assistenten op een rauwe toon bevelen door via de megafoon en dat vond ik volkomen misplaatst. Vooral dat we stil moesten zijn, terwijl de helikopters van de tv-stations heen en weer vlogen. Pff.’
Na een uurtje was het klaar. Sommigen deelnemers mochten naar binnen voor een foto, maar anderen waren klaar. Snel gingen de kleren weer aan om weer een beetje warm te worden. Voor Marc en Gijs was het op weg naar bed. `Het duurde lang, maar het was de moeite waard’, zei Gijs. `Ik had het maken van de foto in Amsterdam gemist en ben blij dat ik dat gemis hier in Sydney heb goedgemaakt.’