Marc en Tim vol verbazing naar boven de 4000 meter

IJskoud weer op bergtop Hawaï goede voorbode van het Nederlandse klimaat

MAUNA KEA, 17 MAART 2010 – De vakantie van Marc van den Broek en Tim Dekkers is in de hoogste versnelling gegaan. Het tweetal bezocht met de Utrechtse vrienden Arno van Breemen en Marc Cornelissen een van de hoogste bergtoppen van Hawaï. Boven de wolken en in een snijdende vrieswind genoten de vier van een spectaculaire zonsondergang. `Dit had ik niet willen missen', zei Marc op de terugweg.

Op het grote eiland van Hawaï zijn twee van de hoogste bergen in dit deel van de wereld. Ze steken 300 dagen per jaar boven de wolken uit en er heerst een extreem klimaat met veel sneeuw en ijs, ondanks de ligging in de tropen. Het viertal reisde naar de uitgedoofde vulkaan Mauna Kea, waar maar liefst 12 sterrenwachten zijn opgesteld. De berg steekt ruim 4200 meter boven de zeespiegel uit. Zo hoog waren Marc en Tim nog nooit geweest. (nou ja, in een vliegtuig dan, maar dat telt niet mee.)

Toegangsweg
De aanwezigheid van de sterrenwachten maakte de toegang tot de hoge berg relatief gemakkelijk. Het is ongeveer 70 kilometer van de kust naar de top en slechts 8 kilometer weg is gravel. De reisgidsen schrijven dat een 4 WD auto, een auto waarvan de vier wielen worden aangedreven, noodzakelijk is, maar die was niet beschikbaar op het verhuurbureau. Dan maar met een `gewone' auto naar boven. Twaalf kilometer onder de top was een informatiecentrum en de ranger daar zei dat de huurauto zonder probleem naar boven kan rijden. `Ik heb van alles naar boven zien gaan en de meesten kwamen ook weer beneden.'

Vol goede moed besloot het viertal de reis naar boven. De weg was gravel, maar breed, dus geen probleem. De wolken waren dat wel. De top lag boven de wolken en op een bewolkte dag moest er dus door de wolken worden gereden om de zon te zien. `De mist was zo dicht dat je niets kon zien', zei Marc. `Ik zou niet kunnen rijden, mijn ogen zijn niet goed genoeg. Chauffeur Arno manoeuvreerde de auto echter zonder probleem naar boven.'

Zon
De laatste acht kilometer van de weg waren weer normaal verhard. Daar brak ook de zon door en ontvouwde zich een wonderbaarlijk panorama van kale vulkaantoppen en futuristische bouwsels. `Het mooiste vond ik de wolken, alsof God een pak watten had leeg geschud over de aarde', zei Tim. `Ik had nog nooit zoiets gezien.'

Een tocht naar grote hoogte kent meer gevaren dan een hobbelige weg. De ijle lucht en de kou bijvoorbeeld. De Amerikanen waarschuwen onophoudelijk voor het gevaar dat mensen lopen als ze naar grote hoogte gaan. Kinderen onder de 16 mogen niet naar boven, zwangere vrouwen ook niet en mensen met een verkoudheid kunnen beter beneden blijven. Het doet wat overdreven aan allemaal. Toegegeven, de lucht op 4000 meter hoogte is 40 procent ijler dan bij zee, maar de meeste mensen kunnen dit nog wel hebben. De tip om een uurtje bij het bezoekerscentrum op 2700 meter te wachten, was zo gek nog niet. `Ik was een beetje duizelig op de top en het wandelen ging langzaam, maar ik kreeg geen hoofdpijn of misselijkheid", zei Marc. `Leuk om dit eens mee te maken, zo hoog."

Felle kou
De koude was lastiger. De twee ex-Sydneysiders hadden natuurlijk weinig ervaring met kou opgedaan de afgelopen vijf jaar. Toch hadden ze de koffers volgepakt met kleren voor de kilte in Nederland. Die kledingstukken kwamen nu goed van pas. Marc: `Ik had thermisch ondergoed, twee T-shirts met lange mouwen en een windjack, ijsmuts, handschoenen en dikke sokken. En toch was het koud.' Tim: `Ik voelde al dat ik het koud kon krijgen, dus ik heb maar snel even een ijsmuts aangeschaft. Die kwam goed van pas en is meteen een leuk aandenken aan dit avontuur."

Op de top was het iets onder nul, maar de wind was werkelijk snijdend. De windchill factor moet ergens tussen de -10 en -20 graden hebben gelegen. Brrrr. `Het is heel lang geleden dat ik het zo koud heb gehad', zei Tim. `Ik was blij dat ik in de auto kon schuilen. Het leek buiten wel op een gigantische diepvrieskist.' De zonsondergang verdreef de koude. In alle kleuren tussen geel en rood zakte de bol in het westen in de wolken.