Jullie zijn met bepaalde verwachtingen vertrokken. Wat is ervan uitgekomen? (Anneke Dekkers-Dubbeldam, Oss)

MARC: 'Het avontuur is op een bepaalde manier geslaagd. Ik wilde graag een tijdje in een andere stad wonen buiten Nederland om te kijken hoe het is om te wennen aan een nieuwe omgeving, nieuwe mensen, nieuwe bureaucratie. En ik kan iedereen verzekeren: dat valt niet mee. Ook wilde ik na twintig jaar te hebben gewerkt bij de Volkskrant de vaste baan vaarwel zeggen en kijken of ik het ook zonder arbeidscontract kan redden. Nou, dat is tot nu toe wonderwel gelukt. We hebben veel werk gehad en ik heb een  boel nieuwe dingen geleerd, zoals het werken met de camera en nog meer het monteren van een videofilmpje. En dat vind ik erg leuk.'

TIM: 'Ík zocht het avontuur. Mijn verwachting was dat we veel moesten improviseren en veel moesten regelen om in dit nieuwe land een bestaan op te bouwen. Ik voelde me een pionier in mijn eigen leven. Het comfortabele en vertrouwde liet ik achter en ik trok de onbekende wereld binnen, net zoals de ontdekkingsreizigers vroeger. Het was inderdaad soms heel spannend: met het vinden van een goed huis; met het onder de knie krijgen van de tv-techniek; met het overwinnen van de eindeloze bureaucratie in Australië; met het zoeken naar nieuwe vrienden; het creëren van een nieuw levensgeluk. Dat was lang niet altijd makkelijk, maar wel avontuurlijk. En dat was mijn doel.'   

Wat heb je gevonden dat je in Nederland miste? (Anneke Dekkers-Dubbeldam, Oss)

TIM: 'Het leven is minder voorspelbaar en minder gelikt. En het leven is ondanks alle beslommeringen toch meer relaxed. Het heilige moeten is in Sydney minder aanwezig dan in Nederland. Het is heerlijk om eigen baas te zijn en zelf je tijd te kunnen indelen. En doordat je minder mensen kent, heb je opeens veel meer tijd voor jezelf en voor je relatie. Best bijzonder.'

MARC: 'Ik miste eigenlijk helemaal niets in Nederland. Ik ging niet weg, omdat er geen ruimte zou zijn (onzin), er altijd files zouden staan (is zo, maar ik stond daar zelden in) of omdat het in Nederland altijd zou regenen. Ik moet eerlijk zijn: ik dacht dat het hier altijd mooier weer zou zijn., Dat is wel zo, maar op een gegeven moment ga je niet meer genieten van een mooie dag met zon en lekkere temperaturen. Nee, dat Nederlandse weer is zo slecht nog niet. Het is hier in de winter soms ook best koud en hartstikke vroeg donker.'

 Wat heb je gemist dat je in Nederland wel had? (Anneke Dekkers-Dubbeldam, Oss)

MARC: 'Eigenlijk een heleboel. Het vertrouwde, je vrienden en je familie, het gewone. Ik ben toch best een meer burgerlijke man dan ik had gedacht. Ik kan genieten van een geregeld leven. Maar dit is voor een tijd hartstikke spannend.'

TIM: 'De vertrouwdheid van je familie en je vrienden. Sydney is een harde, vaak asociale stad, waarin de mensen absoluut niet op je zitten te wachten. Het is een illusie om te denken dat de Australiërs je met koffie en gebak welkom heten en op je gemak proberen te stellen. Integendeel. Iedereen is druk bezig met zijn of haar carrière, werk en eigen vrienden. Het egocentrisme viert hoogtij. Vooral de gay-scene is oppervlakkig en onbetrouwbaar. Pas nu merk je hoeveel leuke en lieve mensen je in Nederland allemaal kent en hoe makkelijk het was om contacten te onderhouden, ook al waren die contacten niet altijd even intensief.'

 In hoeverre heeft dit jaar invloed gehad op jullie relatie en met die van anderen? (Anneke Dekkers-Dubbeldam, Oss).

TIM: 'Voor het eerst in 25 jaar moesten we professioneel met elkaar samenwerken. Veel stellen kunnen dat niet en ik was er ook huiverig voor. Ik bedoel, ik ben tamelijk eigenwijs en Pietje Precies en Marc is dat ook op zijn manier. Zou dat wel samen gaan? Dat is me erg meegevallen. Natuurlijk zijn er spannende momenten als je onder stress zit te werken en je ongeduldig bent. Maar Marc heeft opnieuw bewezen een ideale partner te zijn, ook in professioneel opzicht. Hij heeft zich de techniek van het monteren snel eigen gemaakt en is erg handig in het produceren van tv-onderwerpen. Indrukwekkend! En met het schrijven van krantenartikelen hebben we elkaar altijd als strengste controleurs.'
'We zijn ook meer dan voorheen in onze vrije tijd aangewezen op elkaar. In Amsterdam hadden we elk onze eigen sportclubs, onze eigen netwerken en afspraken. Dat was een bewuste keuze en dat wekte goed. Nu doen we het meeste samen. Dat is nieuw. In alle opzichten heeft onze relatie zich dus verbreed en verdiept.'

MARC: 'De invloed op de relatie is groot. We moesten ineens nauw samenwerken. Vroeger keken we naar elkaars werk, zeiden er wat over en dat was het dan. Nu moeten we samenwerken, vooral voor de televisie. Als de één faalt, faalt de opdracht. Dat geeft spanningen. Tim en ik hebben een geheel ander werkritme. Ik overzie alles en neem een beslissing, Tim wil meteen filmen wat er gebeurt. En dan is hij soms ongeduldig, terwijl ik het even aanzie; typisch een krantenhouding. Als je hét moment mist, kun je aan omstanders vragen wat er is gebeurd, de tv-journalist mag niks missen. Als het moment voorbij is, dan ben je te laat. Maar het gaat goed, ik vind het spannend om met Tim samen te werken. Ik leer hem nog beter kennen, hoewel ik hem al zo goed ken.'

Hoe ervaren jullie het huidige werk? (Anneke Dekkers-Dubbeldam, Oss)

MARC: 'Nou prima. Het is afwisselend, verschillende opdrachten, verschillende opdrachtgevers en verschillende onderwerpen. Ik ben bij het klompendansen geweest, premier Howard van Australië voor de camera gehad, naar Willem-Alexander en Máxima gekeken en ook wat stukjes voor het kenniskatern van de Volkskrant gemaakt. Geweldig allemaal. Wel merk ik dat een freelancer eigenlijk geen weekeinde heeft. Er is altijd wel wat te doen. E-mail lezen, stukjes uitwerken en onderwerpen verzinnen. Dat geeft weleens wat stress. Daarentegen kan ik nu als ik niks te doen heb heerlijk een dagje gaan fietsen in de schitterende omgeving van Sydney.'

TIM: 'Zoals gezegd: ik vind het erg leuk om eigen baas te zijn. Het is natuurlijk een nadeel en een risico dat je niet elke maand een vast salaris krijgt, maar het freelance-bestaan houd je scherp en creatief. Vooralsnog slagen we er wonderwel in om genoeg leuk werk te creëren. Wat ik van tevoren  had gehoopt en voorspeld, komt gelukkig uit: er gebeurt in Australië genoeg dat voor Nederland en België interessant is.'

Tim, wat moet er gebeuren om van Feyenoord weer een topclub te maken? (Frank van den Broek, Boxtel)

TIM: 'Hahaha. Voorlopig is Feyenoord vooral een tob-club, maar dat ben ik als geharde Feyenoord-supporter wel gewend. Kijk, fan zijn van PSV of Ajax is nogal makkelijk en mainstream; eens in de zoveel jaar is er gegarandeerd succes. Bij Feyenoord weet je dat het leven meestal lijden is met ploetervoetbal, miezerige nederlagen, gemiste kansen, mislukte aankopen en naast geschoten strafschoppen. Maar daar krijgt een fan karakter van. En áls er dan eindelijk in de tien jaar een succesje is (landstitel, UEFA Cup, KNVB Beker), dan is de voldoening des te groter.'
'Ik volg het Nederlandse voetbal trouwens aardig op de voet, want dankzij de tv van het Beste Van Nederland (BVN) zie ik de meeste wedstrijden op de buis in Australië. Ik zou Feyenoord niet te snel afschrijven. De Ajax-gniffelaars die denken dat Feyenoord in het rechterrijtje van de competitie eindigt, zullen nog vreemd opkijken. Ik voorspel dat Feyenoord op karakter gewoon in de play offs gaat meespelen en voor een verrassing zorgt.'

Marc, wat voor gevoel was het om je tweelingzusje in oktober weer in de buurt te hebben? (Frank van den Broek, Boxtel)

MARC: 'Dat was heel bijzonder, mogelijk cruciaal voor het welslagen van mijn missie hier. Carla kwam toen ik hier zo'n jaar zat en ik zat in een mopperfase. Er deugde niets aan het nieuwe land, overigens een fase die in alle handboeken over emigreren staat beschreven. De eerste dagen zijn we met zijn vieren veel op stap geweest in de stad en ik heb geobserveerd hoe Carla en Leo reageerden op de stad, de mensen, de natuur en het weer. Ze waren dolenthousiast en dat gaf me het vertrouwen dat ik toch op een bijzonder stukje aarde woon. Bovendien was het leuk om te ervaren hoe het is om twee weken met je zus in een huisje te wonen. Vroeger gingen we op bezoek, maar veel langer dan een nachtje logeren zat er niet in. Nu bleven ze twee keer zeven nachten. Ik vond het geweldig. Ze zijn geweldig bezoek. We hebben hele leuke dingen gedaan en in de avonduren zo nu en dan gekaart. Het was ook leuk dat ze bij het verjaardagfeestje van Tim aanwezig waren. Ze hebben die dag erg goed meegeholpen. Daar was ik blij om want Tim en ik waren behoorlijk moe van het bezoek van Willem-Alexander en Máxima.

Voor jullie allebei: hebben jullie heimwee naar het Brabantse land? Daar waar de mensen nog aardig zijn en tijd voor elkaar hebben, waar het bezoek nog door de achterdeur komt en je een fiets niet op slot hoeft te zetten? Of verlang je misschien meer naar 020? Past het Amsterdams leven misschien wel bij het Australisch leven? (Frank van den Broek, Boxtel)

MARC: ' Een moeilijke vraag. Heb ik heimwee naar het Brabantse land? Soms wel, maar dat heb ik in Amsterdam ook al een beetje. De mensen zijn er een tikje meer relaxed dan in Amsterdam, een tikje aardiger, een tikje minder formeel. Ik heb me dikwijls afgevraagd hoe het zou zijn als ik me met Tim in een Brabants plaatsje zou vestigen. Ik weet het niet. Maar in Sydney hoef je geen Brabantse toestanden te verwachten. Australië heeft het imago een land van ontspannen mensen te zijn, maar dat gaat voor de grootste stad van het land helemaal niet op. De mensen zijn, erger dan in Amsterdam, gericht op zichzelf, hun werk, hun auto en hun bezit. Ze zijn in het verkeer agressief en in de dagelijkse omgang nogal lomp. Of zoals een Italiaanse kennis het uitdrukte: de Sydneysiders denken allemaal dat het dagelijkse leven hetzelfde is als het spelen in een rugbyteam. En dat is niet altijd aangenaam.'

TIM: 'Heimwee naar het Brabantse land? Ik mis soms de Nederlandse gemoedelijkheid en gezelligheid. En de tolerantie. Want de Australiërs zijn toch vaak erg conservatief en behoudend.'

Voel je je na een jaar 'thuis' in Sydney? (Angenieta Snoek-Dekkers, Enschede)

TIM: 'Redelijk. Als ik na een reportagereis weer terug ben op de Raglan Street, dan denk ik wel: ik ben thuis. De stad voelt na een jaar ook redelijk vertrouwd aan. Maar natuurlijk nog niet zo vertrouwd als de Weesperzijde en Amsterdam. Dat heeft langere tijd nodig.'

MARC: 'Als ik eerlijk ben, dan zeg ik `nee'. Huis is voor mij toch het kijken op de Amstel, de rivier waar ik meer dan twintig jaar heb gewoond. En dat zal na een paar jaar nog wel zo zijn. Ik ben te oud om te emigreren. Ik heb gemerkt dat ik erg wortel heb geschoten in Nederland en dat het heel moeilijk voor me is om iets anders thuis te noemen. Ik hoop overigens nog wel in de fase te komen dat ik een beetje trots word op de stad waar ik nu woon, maar meer dan een tweede huis zit er niet in, tenminste, zo zie ik dat nu.'

Wat waardeer je het meest in Australië? (Angenieta Snoek-Dekkers, Enschede)

MARC: `De mooie natuur, de fantastische luchten met witte wolken, het buitenleven, de zwembaden, de restaurantcultuur; te veel om op te noemen.

TIM: 'Het heerlijke weer, het buitenleven, de stranden en zwembaden, de koffietentjes en terrasjes in de wijk Newtown, het heerlijke, goedkope Thais eten overal in de stad.'

Waar heb je de meeste moeite mee? (Angenieta Snoek-Dekkers, Enschede)

TIM: 'De bekrompenheid in denken bij veel Australiërs, het populisme van de politici, de eindeloze bureaucratie, de agressieve automobilisten, de onbetrouwbaarheid en laksheid van voorlichters en pr-mensen, het onvermogen van veel Australiërs om sociaal te zijn.'

MARC: 'Het meeste moeite heb ik met de agressieve houding van de automobilisten in het verkeer. Als koppige Nederlander blijf ik lekker fietsen in de stad (goedkoop, snel, gezond en goed voor het milieu), maar de gemiddelde automobilist heeft een hekel aan fietsers. Ik ben in één jaar Sydney al vaker uitgescholden door automobilisten (gewoon omdat je op een fiets rijdt en een stukje asfalt opeist), dan mijn hele leven in Nederland.

Ik heb graag een uitgebreid antwoord op de volgende stelling: emigreren naar Australië raden we iedereen aan! (Marc Cornelissen, Utrecht)

TIM: 'Ik denk dat het heel gezond kan zijn om van de gebaande paden af te wijken en te kiezen voor een extra dimensie aan het leven. Emigreren kan zo'n extra dimensie zijn. Het dwingt je om dingen los te laten, te bepalen wat wel en niet belangrijk in het leven is en het doet je op zoek gaan naar je grenzen en vermogens. Emigreren naar Australië is wel een erg extreme stap. Wonen en werken in, pak hem beet, Madrid zou ook verfrissend kunnen werken. '

MARC: `Een tijdje ergens anders wonen, is erg leuk. Leer los te laten wat je hebt, leer te waarderen wat je achterliet en verbreed je horizon. Of Australië nu het land is om dat te doen, is de vraag. Er zijn slechtere keuzes, maar Down Under is zeker geen walhalla. Zeker als je wat ouder bent, is het moeilijk om een fatsoenlijk netwerk op te bouwen van vrienden. Immers, iedereen heeft al kennissen en ze zitten niet te wachten op een nieuw iemand. Gecombineerd met het nogal ontoegankelijke karakter van veel Australiërs, is het opbouwen van een netwerk nogal moeilijk, zeker als je , zoals wij, geen baan hebben waar je elke dag in contact komt met Australiërs. Ik denk dat Berlijn ook heel leuk kan zijn om zoiets voor elkaar te krijgen. Of Rome, of weet ik waar.

Een andere stelling: het gaylife in Sydney is veel beter voor (oudere) homo's dan in Amsterdam. (Marc Cornelissen, Utrecht)

MARC: 'Nou, dat is lastig. Want wat zoekt de oudere homo? Ik denk dat het hier beter is dan in Amsterdam. Het buitenleven met zijn talrijke terrasjes en cafés is onovertroffen. Iedereen gaat hier gezellig met elkaar om. Jong en oud door elkaar. En wie naar een van de befaamde feesten gaat in Sydney (ook dan verslaat Sydney Amsterdam met gemak) ziet jong en oud gezellig met elkaar op de dansvloer. De vraag is natuurlijk waar de oudere homo op zoek naar is. Houdt hij van een buitenleven waar mannen flaneren, dan is hij in Sydney beter af dan in Amsterdam. Als hij van feesten houdt ook. Maar is het iemand die behoefte heeft aan een solide netwerk van vrienden, dan denk ik dat je beter in Europa kunt blijven. 

TIM: 'Oudere homo's hebben in Sydney weinig te zoeken. Nog veel meer dan in Amsterdam, is praktisch alle aandacht in Sydney gericht op de jonge, gespierde, gebruinde, in korte broek en op teenslippers lopende surf-hunks. Wie niet aan de ratrace van jong en aantrekkelijk voldoet, wordt genadeloos aan de kant gezet. De Sydney-gayscene, het is eerder gezegd, blinkt uit in saaie clichés en in leegheid. Oudere homo's doen er verstandig aan vooral in Utrecht of in Amsterdam te blijven en daar gezellig met vrienden een kopje koffie te drinken.'

En tenslotte een reactie op de stelling: door onze contacten met Willem-Alexander en Máxima heb ik vertrouwen gekregen in de toekomst van de Nederlandse monarchie. (Marc Cornelissen, Utrecht)

 MARC: 'Nou nee. Ik zie het koningshuis als een groot toneelstuk en ik vond het leuk dat ik een keer een bescheiden rol mocht spelen in de royal soap. Het vertrouwen in de monarchie (waar ik nogal onverschillig tegenover sta) is niet groter geworden. Wel moet ik zeggen dat het tweetal, als je zo bij ze in de buurt bent, beslist sympathiek overkomt. Dat heb ik er wel weer aan overgehouden.

TIM: 'Helemaal mee eens. Het koninkrijk is met Máxima in vruchtbare en veilige handen.'

Wat was jullie leukste opdracht (reportage) om te doen/maken? (Wilfred Scholten en Menno Heslinga, Amsterdam)

 TIM: 'Poeh, dat is lastig. Erg leuk was het interviewen van het beroemde schrijversechtpaar Barbara en Allan Pease in Queensland. Zij zijn de auteurs van wereldberoemde bestsellers over de verschillen tussen man en vrouw ('Waarom mannen niet kunnen luisteren en vrouwen niet kunnen kaart lezen'). Voor het hippe boekenmagazine Dif moesten wij het echtpaar in hun riante huis in de deelstaat Queensland interviewen. Dat gesprek duurde ruim drie uur en het was fascinerend om te zien hoe Allan en Barbara alle scherpe vragen van ons met een ontwapende charme wisten te pareren. Het echtpaar was ongekend openhartig. Haast griezelig; was dit echt, of was dit allemaal een professionele show? Tot slot van ons bezoek kregen we een rondleiding door de tuin: per fourwheel drive.'

MARC: `Voor mij was het maken van televisie het leukste, gewoon omdat ik dat nog nooit had gedaan. Met een brok techniek op stap en dan maar zien om van flarden film een verhaaltje te vlechten. En dan soms onder tijdsdruk ook nog, hoewel ik aan deadlines gewend ben. Misschien het boeiendste vond ik daarom de reportage over het vuurwerk in Sydney met Nieuwjaar. We stapten door de gloeiend hete zon door het centrum van de stad, spraken met mensen over het vuurwerk en wachtten op een prachtige plek (speciaal voor de media) op het moment suprème. Toen snel door naar de studio in de stad, razendsnel monteren (het was mijn derde onderwerp) en dan stralen. Het onderwerp was op oudjaar om half acht in het RTL Nieuws. Dat gaf een geweldige kick.'

Wat is jullie het zwaarst gevallen in het afgelopen jaar en waar hebben jullie het meeste van genoten? (Wilfred Scholten en Menno Heslinga, Amsterdam)

MARC: 'Wat me zwaar valt, journalistiek gezien dan, is de volstrekt labbekakkerige houding van de gemiddelde persvoorlichter. Veel eerste contacten lopen via persvoorlichter, personen om wie je als het even kan met een grote boog omheen moet lopen. Ze doen heel aardig aan de telefoon en zeggen steevast: kun je een e-mail sturen? Of: wat is je telefoonnummer? Dan is het eigenlijk al fout. Want zelden krijg je een e-mail terug met vragen op je antwoorden. En terug bellen is er helemaal niet bij. Dat betekent dus pushen, pushen en nog eens pushen. Of wat het allerbeste is: gewoon gaan en alles ter plekke regelen.'
'Ik wilde voor het bezoek van Willem-Alexander en Máxima aan de befaamde rode rots Uluru, een parkwachter spreken die voor de camera iets kon zeggen over de magie van de bijzondere plek. Talloze telefoontjes en e-mails had ik verstuurd, maar nee, dat kon echt niet. Waarom? Ik weet het nog niet. Toen we er eenmaal waren, klopte ik iemand op de schouder en ja hoor, de man was zeer bereid om een mooi statement af te leggen.
'Genoten heb ik van een heleboel dingen. Wat ik bijzonder vind, zijn de zwemwedstrijden in zee. Met zijn honderden stort je je in de woeste golven en je zwemt op plekken waar je in je eentje niet zou durven komen. Twee kilometer zwemmen voor het strand van Bondi. Een geweldige ervaring is dat.'

TIM: 'Het zwaarst vond ik de ongekende bureaucratie in dit land. Voordat iets tot stand is gebracht hier..... Niermand durft verantwoordelijkheid te nemen; alles wordt afgeschoven. GEK word je ervan! Heel irritant zijn verder de vele voorlichters van ministeries en overheidsorganisaties die van alles beloven, maar niets doen. Zelfs terugbellen is te veel gevraagd. Zo onbeschoft en onprofessioneel...
`Het meest genoten heb ik van onze deelname aan de Mardi Gras Parade, de bekende homoparade in Sydney, afgelopen maart. We liepen mee in een Marching Group van zeventig mannen, die als cowboys waren verkleed en danspasjes hadden ingestudeerd. Wekenlang hadden we geoefend en op de avond van de parade zelf werden we toegejuicht door een half miljoen mensen langs de kant van de weg. In één woord: geweldig! Volgend jaar zijn we weer van de partij.'

Blijven jullie doorgaan met regelmatig deze website van nieuwtjes te voorzien? We vinden het erg leuk om te blijven lezen. (Wilfred Scholten en Menno Heslinga, Amsterdam)

TIM: 'Ja, we blijven doorgaan. Misschien niet elke week met nieuwe verhalen en foto's, maar wel zodra er iets te melden valt. Door de website zijn mensen beter van ons op de hoogte, dan toen wij om de hoek op de Weesperzijde woonden. En we zien de website als een elektronisch dagboek. Als we later oud en grijs zijn, kunnen we nog eens nalezen en bekijken hoe ons leven er in Australië eruit zag.'

MARC: 'Ja zeker hoor. We proberen ook zo nu en dan iets te vernieuwen. Binnenkort, ik zeg niet precies wanneer, begint een wekelijkse column met observaties over het alledaagse leven in Sydney. Dat zijn verhaaltjes over de bus, de trein, de winkel, het strand, de telefoon en ga zo maar door. Onopvallende dingen, verhaaltjes die normaal de website niet halen, maar die veel inzicht kunnen geven over het leven hier. En natuurlijk blijven we schrijven over wat er gebeurt met ons in dit land.'

Worden jullie soms niet helemaal gek van alle bezoek, week in, weekend uit, logies enz? En hoe weten jullie je drukke werk te combineren met het organiseren van allerhande uitstapjes voor de dames en heren? (René Didde, Amsterdam).

MARC: 'Nee, integendeel. Het voorkomt dat we gek worden. Dat klinkt misschien raar, maar ik zie het bezoek uit Nederland als een soort bevestiging dat ik een niet al te rare keuze heb gemaakt. Het is werkelijk ontroerend om het enthousiasme van de bezoekers te zien als ze door de stad wandelen of als ze door het land reizen. Soms is het inderdaad lastig het bezoek te combineren met werk, maar iedereen weet die bij ons komt logeren dat ze ineens even op eigen benen moeten staan, omdat we ineens aan de slag moeten. Dus René, wanneer kom je met me fietsen?'

TIM: 'Hahaha. nee hoor, we worden helemaal niet gek. Bezoek uit Nederland is een feest. Iedereen snapt heus wel dat we ook moeten werken en dat er bij nieuws geen tijd is voor gezellige uitstapjes. Gelukkig is al ons bezoek zelfstandig en ondernemend, dus dat lost zich vanzelf op. We verheugen ons op de komst van vrienden en familie in 2007.'

Wat is de slimste zet die jullie bij deze emigratie gedaan hebben? En de stomste fout die jullie gemaakt hebben? (Jeroen van Ammers en Jorn Hogeweg, Amsterdam)

TIM: 'De slimste zet die we gedaan hebben, is dankbaar gebruik maken van ons netwerk. Als we de officiële kanalen zouden hebben gevolgd, dan zouden we nooit en te nimmer in Sydney zijn gekomen. Dank zij een vriend die bij de Telegraaf werkt, zijn we in contact gekomen met de Australische ambassadeur in Den Haag, die voor ons veel werk heeft verzet. Zonder zijn steun, zouden we nooit zijn vertrokken. Kruiwagens zijn dus essentieel.'
'De stomste fout? Het huren van een huis vlak onder de aanvliegroute van het vliegveld van Sydney.'  

MARC: `De slimste zet in het hele emigratieproces, om het maar even bureaucratisch uit te drukken, is het benaderen van de ambassadeur van Australië in Den Haag. De man was erg vriendelijk en heeft ons ontzettend geholpen om in het moeras van regeltjes onze weg te vinden.'
'Het stomste is misschien wel dat we na aankomst te snel een huis hebben gehuurd in Marrickville. We logeerden bij een kennis en dan wil je toch zo snel mogelijk verder en het huis zag er best leuk uit. Maar die vliegtuigen hè. We zijn snel verhuisd. En we wisten het, want vrienden die een tijdje in Amerika woonden, hadden nog zo gezegd: eerst goed ten minste tien huizen te bekijken voor een keuze te maken. Maar ja. Nu wonen we in een leuk huisje en als de buurvrouw zich gedeisd houdt, is het prima uit te houden hier.'

Wat vinden jullie moeilijk, emotioneel? (Jeroen van Ammers en Jorn Hogeweg, Amsterdam)

MARC: `Echt moeilijk is het loslaten van het vertrouwde. Ik ben daar gewoon niet zo goed in, heb ik geleerd. Ik vermoedde dit al een beetje, maar nu ervaar ik dat aan den lijve. Overigens vind ik dat geen enkel probleem om dit te beleven.  Je leven wordt er als het ware, een stuk rijker van. Deze ervaring is helemaal niets bijzonders. Het proces staat in alle boekjes over emigratie, dus het is ook leuk te ervaren dat die boekjes het een beetje bij het rechte einde hebben.'

TIM: `Moeilijk is de wetenschap dat ik door mijn tijdelijke verblijf in Australië mensen pijn doe, zoals mijn moeder in Oss, of mijn vriend Henk in Amsterdam. Dat is helaas niet te voorkomen.'

Wat is les één voor emigranten? (Jeroen van Ammers en Jorn Hogeweg, Amsterdam)

TIM: `Begin het avontuur niet uit negatieve motieven (Nederland is vol, het weer is slecht, mijn baas is vervelend). Wees positief en concentreer je niet op de beren die op je weg zouden kunnen komen. Wie het avontuur aangaat, neemt risico's. En daarbij hoort dat het af en toe vervelend is. Wie geen risico's wil lopen, kan het beste thuis blijven.'

MARC: `Les één is dat je moet weten wat je wilt met de beslissing (een tijdje) ergens anders te gaan wonen. Voor mij is dat duidelijk: een tijdje elders wonen en kijken wat dat met je doet,  professioneel en emotioneel. Een heel boeiend experiment. Je moet volgens mij Nederland niet verlaten om het een k-land is, want dan begin je verkeerd. Ik heb geen moeite met Nederland en ik vind het ook helemaal niet erg om terug te keren. In die zin voel ik me ook niet opgesloten in mijn nieuwe land.'

Wanneer komen jullie weer terug? Dit is geen vraag, maar een wens, want twee uurtjes cappuccino drinken per jaar is onmenselijk kort. (Jeroen van Ammers en Jorn Hogeweg, Amsterdam)

MARC: `Veel hangt af van de visa. Ons huidig visum loopt af in november 2007. We willen dat verlengen voor een periode van nog eens twee jaar. De ambtenaren op de ambassade hebben gezegd dat dit zonder probleem moet lukken, tenminste, als we ons keurig gedragen. Dan is het november 2009. Het liefst kom ik terug als de zomer hier voorbij is en de lente begint in Nederland. Dat is beter dan vlak voor de zomer vertrekken en dan in de herfst aankomen. Om het dus  precies te beantwoorden, zoals ik het nu zie: maart-april 2010, noteer 1 mei 2010 maar in je agenda voor de viering van mijn -pfffff-  55ste verjaardag.'

TIM: 'Dat wordt óf november 2007 of oktober/november 2009, schat ik zo in. Maar niets ligt vast. Dit avontuur is geen dogma en geen enkele datum is heilig. Het voornaamste is dat we redelijk gelukkig zijn in Sydney. Mocht dat niet meer het geval zijn, om wat voor een reden dan ook, dan komen we terug. Al is het juli 2008. Maar voorlopig gaan we vol goede moed het tweede jaar Down Under in. Ons avontuur is nog lang niet afgelopen!'