SYDNEY, 1 JAN. 2007 - In Sydney draait op oudjaar alles om hét vuurwerk. De traditionele manier om oudjaar te vieren en het nieuwe jaar te verwelkomen, is een avondje vuurpijlen kijken in de openlucht. Veel Sydneysiders en toeristen trekken met een picknickmand naar één van de dertig plekken in de stad waar het nachtelijke spektakel goed te zien is.
Vorig jaar maakten Marc van den Broek en Tim Dekkers een reportage voorRTL-Nieuws over dit fenomeen, waar één miljoen mensen op af komt. Dit jaar storten ze zich met een koelbox op wieltjes en een goed gevulde picknickmand in de feestmassa die het nieuwe jaar verwelkomt. Hun gasten uit Nederland, Bert Herberigs en Eep Seeber, gaan mee.
In Australië is het strikt verboden om zelf vuurwerk af te steken. Het is hier hartje zomer en de kans is veel te groot dat een verdwaalde pijl hele woonwijken in lichterlaaie zet. Alleen de sterretjes aan een ijzerdraadje zijn toegestaan. Van een levendige handel in gillende keukenmeiden, potten Bengaals vuur en duizendklappers, is hier geen sprake. Wel lekker rustig in de aanloop naar Nieuwjaar.
Wachten, wachten, wachten
Een van de beste plekken om het vuurwerk te zien, is het Mrs. Macquarie’s punt. Vanuit dit park kun je goed dat de witte daken van het Opera House sprookjesachtig worden verlicht als vanaf de brug talrijke vuurpijlen worden afgeschoten. Maar dat weten veel Sydneysiders ook en de gemeente heeft al jaren lang strenge regels opgesteld om de volksverzameling daar in goede banen te leiden. Alcohol en glas zijn verboden. Dit wordt gecontroleerd door ordebewakers bij de ingang van het park.
Dat is dus wachten, wachten en nog eens wachten om een plaatsje te bemachtigen op de eretribune van het vuurwerk. Elders is het eenvoudiger om een plaatsje te bemachtigen, maar dan heb je wel minder uitzicht. Op een gegeven moment is de tijd zelfs opgelopen tot twee uur, maar tegen de tijd dat het Hollandse gezelschap zich meldt bij de poort van het park, is de wachttijd gedaald tot iets meer dan een uur. De toegang is gratis, iedereen is welkom, tot het park met 25 duizend bezoekers vol is. Wie veel geld heeft, kan terecht in een ander deel van het park, waar dure feestjes worden georganiseerd.
Binnen in het park zit Rodney, een Australische vriend, met zijn geliefde op het grasveld te wachten. Ze hebben een redelijk mooie plek gevonden, maar ideaal is het niet. Een grote boom verhindert een onbelemmerde blik op brug en Opera House. Nu begint het lange wachten dat wordt veraangenaamd door de dranken en spijzen uit de rijdende koelbox van Tim.
`Het was lang wachten’, blikt Tim terug. `Vorig jaar zaten we in de stress voor het tv onderwerp en nu konden we in alle rust genieten van het vuurwerk dat op ons afkwam. Je moet het echt hebben meegemaakt. Het is een echte Sydney-ervaring.’
Marc, die geen held is in het staan in een rij, houdt zich goed staande. Hij babbelt er vrolijk op los en heeft zich voorgenomen zich nergens druk om te maken, de enige juiste houding op zo’n dag.
Voorproefje
In het park gebeurt eigenlijk niet zo veel dan dat duizenden en duizenden mensen wachten op twee keer vuurwerk dat hooguit een halfuurtje duurt. Er vliegt wel eens een vliegtuigje over, of er wordt een kanon afgeschoten als onderdeel van New Years Eve manifestatie in Sydney. Maar het stelt allemaal niet zoveel voor. De mensen vermaken zichzelf en de sfeer is te vergelijken met een samenzijn op een drukke camping tijdens een zwoele zomeravond.
Om negen uur ’s avonds is er een voorproefje van het echte werk drie uur later. Het familievuurwerk noemt de organisatie dit, omdat de families met kleine kinderen daarna naar huis kunnen om hun kroost in bed te leggen. Inderdaad stroomt het park een beetje leeg, maar druk blijft het.
Diamant
Om elf uur wordt een enorme diamant ontstoken op de Harbour Bridge. De brug viert dit jaar zijn 75-jarig bestaan en dit jubileum is het thema van het vuurwerk dit jaar. De diamant staat symbool voor 75-jaar. Eindelijk is het zo ver. Om tien seconden voor twaalf wordt het cijfer 10 op een van de pylonen van de brug geprojecteerd, waarna het aftellen begint, ieder in zijn eigen taal.
Tijd om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen, is er eigenlijk niet. De vuurpijlen beginnen te gillen, de knallen zijn niet van de lucht en van overal wordt de hemel verlicht. Voor het grote vuurwerk vertrekken de pijlen soms wel vanaf vijf plaatsen tegelijkertijd. `Je wist niet waar je kijken moest’, vertelt Marc toen de hemelgloed na een klein kwartiertje was uitgedoofd. Tim is een beetje teleurgesteld. `Het was wel aardig, maar lang niet zo indrukkend als vorig jaar. Er had meer vuurwerk moeten komen vanaf de brug, nu werd die nauwelijks gebruikt.’
Eep was erg onder de indruk. Zwijgend heeft hij naar het vuur in de hemel staan kijken. `Ik heb nog nooit zoveel vuurwerk achter elkaar gezien. Indrukwekkend’, belt hij met zijn moeder `Het was heel grappig om daar in het park met zijn allen te picknicken, terwijl het langzaam donker wordt.’
Bert spreekt van een geweldig ritueel. `Het hoort bij Sydney dat iedereen met picknickmanden naar het park trekt om dan te gaan kijken naar het mooie vuurwerk.’ Het lange wachten viel wel mee. `Het was leuk dat er om negen uur een voorproefje kwam’, vinden de Amsterdammers.
Als het buskruit weer zwijgt en de pijlen zijn uitgedoofd, gaat het publiek onmiddellijk huiswaarts. Het wachten heeft kennelijk lang genoeg geduurd. Verrassend snel hebben de vier Nederlanders een taxi te pakken die het gezelschap met de inmiddels aardig geplunderde koelbox op wieltjes weer naar huis brengt. En daar wachten de champagne en het bed. Marc plaatst nog even snel een berichtje op de website, waarin het Mediabureau iedereen een goed 2007 toewenst. Het nieuwe jaar is begonne
