De week ontvouwt zich tot een bijzondere week. Natuurlijk, het is leuk om met vrienden uit Nederland een weekje te toeren door een verre bestemming. Zoiets zou zelfs leuk zijn geweest in het saaiste stukje Outback. Maar in Tasmanië is het goed toeven. De hoofdstad Hobart valt niet tegen en is op sommige plaatsen zelfs leuk, maar het platteland doet mee in de toptien van mooiste gebieden op aarde.
Marc en Arno zijn op woensdag 31 januari vanuit Melbourne in Hobart aangekomen als eerste deel van hun zes weken durende vakantie in Australië. Marc en Tim komen een dag later aan. Met een stoere huurauto rijdt het duo van het vliegveld naar het hotel in Hobart naar het Utrechtse duo dat zit te wachten in een hotel.Die middag wordt Hobart een beetje verkend, maar het stadje met 120 duizend inwoners laat zich snel bewandelen. Want de charme van Tasmanië is niet het stedenschoon, maar de bergen daarbuiten. Dus toert het viertal ruim 1300 kilometer over het eiland van heuvel naar berg, van stuwmeer naar strand en van oerlelijk mijnstadje naar een schattige nederzetting in de bergen.
Raket
Het thema van de week is, behalve de viering van vriendschap en saamhorigheid, het bedwingen van hoge bergen en het zwemmen in afgelegen meren en zeeën. De eerste berg op het programma, is een cadeautje. De forse vierwielaangedreven auto bedwingt Mount Wellington, de ruim 1200 meterhoge berg die uitkijkt over Hobart en de baai. Een mooie berg, met mooi uitzicht, alleen is de radiomast minder fraai. Vermoedelijk vanwege de harde wind is de antenne ingebouwd in een betonnen skelet, zoiets als een raket die op het punt staat om te vertrekken.
De volgende dag begint het serieuze werk: een wandeling door het nationale park Mt FIield, een ruig berggebied met glaciale dalen en ontelbare bergmeertjes. Met goed gevulde rugzakken gaat het viertal op stap voor - wat achteraf bleek - de langste wandeling van de vakantie. Een kilometer of twintig klauteren en ploeteren door een prachtige omgeving. De meegenomen kersen doen het erg goed. Marc Utrecht praat nog vaak over het `kersenmomentje’ aan de rand van het berg meertje, ver weg van alles en iedereen onder een strakblauwe hemel met een felle zon.
Hardlopers
De volgende dag is minder spannend. Een pad door het bos leidt langs het grootste natuurlijke meer St Claire van Australië. Een boot brengt je weg en je kunt teruglopen. Er is na een uur niet veel anders te zien dan bomen, bomen en bomen. Het meer is slechts zelden via een strandje te bereiken. Koud water, dat wel.
Maar wat doen die hardlopers die de wandelaars achterop komen? Wie loopt er nu hard over zo’n bospad? Waar komen ze vandaan en waar gaan ze naar toe?
Bij het eindpunt van de wandeling ligt het antwoord. Daar is de finishlijn getrokken van een van de zwaarste beproevingen op aarde: een 82 kilometer lange wedstrijd door paden vol met stenen, wortels en ander ongemak. De eisen om aan deze loop (geen wedstrijd, de lopers moeten elkaar helpen in geval van nood) te mogen meedoen, zijn enormhoog. Zelfs Marc Amsterdam, geenonverdienstelijk loper, zou met geen mogelijkheid worden toegelaten, als hij dat al zou willen. `Ik moet er niet aan denken om hard te lopen op zo’n oneffen pad’, vertrouwt hij het gezelschap toe. `Niet goed voor je enkels.’ De snelste loper van de dag heeft er ruim acht uur voor nodig, ongelooflijk snel gezien het pad. Het pad is een populaire meerdaagse wandeling en de gemiddelde wandelaar doet er vier tot vijf dagen over.
Manshoge keien
De volgende dag gaat het met de auto door het eindeloze en vooral lege Cradle Mountain National Park naar de westkust van Tasmanie. Die kust is alleen bij het plaatsje Strahan te bewonderen; voor het overige is de westkust zo ruig en ondoordringbaar, dat er domweg geen wegen zijn aangelegd. Het einddoel is een trekkershut op een camping aan de voet van de Cradle Mountain (1545meter), de meest bekende berg van het eiland en bijna de hoogste. De volgende dag zal een poging worden gedaan om die berg te bedwingen. De kaarten zien er veelbelovend uit. Redelijk eenvoudige paden leiden naar de top, lijkt het.
Maar niet heus. Wat op wandelen moet lijken, wordt net geen kletteren. Op het laatste stuk van de klim is er geen pad meer. Alleen manshoge keien die nog niet naar beneden zijn gevallen, vormen de ondergrond voor de lopers. Het gebruik van handen is voor de minder ervaren lopers absoluut nodig. `Pfft, en dan ook nog naar beneden’, denkt Tim. `Hoe moet dat dan?’ Maar hij stapt braaf door, liever gezegd: hij vliegt over de stenen naar boven, een verzwikking van zijn enkel hindert hem kennelijk niet.
Samenzwering
Het pad, of wat daarvoor door moest gaan, is redelijk druk. De wandelaar moedigen elkaar aan. `Nog even’, roepen de dalers aan de stijgers. `Het uitzicht is adembenemend.’ Marc uit Utrecht: `De dalers zeggen steeds dat je er bijna bent, zodat je door blijft gaan. Maar de top is echt verder dan ze zeggen. Het lijkt wel op een samenzwering.' Arno, geoloog van opleiding, geniet van alles. Als een stoere bergbedwinger laat hij zich vereeuwigen op het monumentje op de top.
Het afdalen valt mee. Gewoon laten vallen, bemerkt Marc. `Vertrouw op je evenwichtsgevoel, je schoenen.” En inderdaad, het lijkt op vliegen over de keien. In no time staan ze weer aan de voet. Daar kijkt het viertal tevreden terug. `Dat we daar helemaal geweest zijn.’ Wel vreemd dat je niet werd gewaarschuwd voor de zwaarte van de klim, vindt het viertal. Dat moet toch ongelukken geven.
Tim, geen wandelaar uit liefde voor het wandelen, zegt later dat deze tocht de mooiste was. `Het spoorzoeken, het klauteren over de keien, het bereiken van de top; het is allemaal echt de moeite waard.’ Tot dan toe wil hij niet van echte heuse wandelschoenen weten, maar dat zal spoedig veranderen.
Alle voetstappen die daarna zijn gezet, blijken kleuterspel. De wandeling naar de parkeerplaats is een fluitje van een cent. De tocht naar een ander beroemd punt van Tasmanië, de Wine Glass Bay aan de oostkust is een makkie.
Gevangenis
Op Tasmanië wordt de cultuur niet overgeslagen. Eén van de meest bezochte toeristische activiteiten van Tasmanië, en van heel Australië, is een voormalige gevangenis. Port Arthur, op een goede honderd kilometer van Hobart, is de plaats waar tussen 1830 en 1877 alle recidivisten van het land tewerk werden gesteld. Alles volgens toen moderne principes dat lijfstraffen niet helpen, maar dat dwangarbeid, discipline, vorming en religie de gevangenen zouden veranderen in eervolle burgers die weer een nuttige plaats kunnen innemen in de samenleving. Op het hoogtepunt van de nederzetting woonden er tweeduizend gevangenen en bewaarders.
Enfin, de verhalen zijn gruwelijk, de cellen onmenselijk klein en de behandeling wreed. Zo leren de vier Nederlanders dat het complex een speciale strafafdeling had, waar de gevangenen geen enkel geluid konden horen, niet mochten praten, geen andere mensen mochten zien en 23 uur per dag in een donkere cel werden opgesloten. Op deze manier zouden hun hersens worden schoongespoeld van slechte gedachten.
Moordpartij
Port Arthur was ook de plek waar in 1996 een gestoorde man de grootste moordpartij in vredestijd pleegde. Op 28 april van dat jaar ging Martin Bryant, een blonde jongeman van 30 met engelenhaar, met tassen vol met geweren en ander wapentuig naar Port Arthur. Vanuit het Broad Arrows Cafe begon hij ineens als een idioot te schieten op alles dat bewoog. In de uren daarvoor had hij al de eigenaren van een hotelletje in de omgeving doodgeschoten. Hij verliet het café en het doden ging door. Toen het weer stil werd, waren 35 mensen dood en twaalf zwaargewond. De dader werd de volgende dag opgepakt en zit nog steeds gevangen. Het land was geschokt, de beelden gingen de wereld over.
Op de plek des onheils zijn de muren van het gesloopte café nog zichtbaar. In The Memorial Garden is een herdenkingsvijver gemaakt waar mensen kunnen nadenken over leven en dood. In de nasleep van de massamoord werden de wapenwetten aangescherpt, volgens critici van de rechtse premier John Howard, het enige goede dat hij voor het land heeft gedaan.
23 jaar
En dan is er tot slot de grote dag voor Marc en Arno uit Utrecht. Vrijdag 9 februari is hun relatie-jaardag: al 23 jaar samen en dat wordt gevierd met een copieuze lunch met uitzicht op de haven van Hobart. Er is ook een presentje, een knuffel-opossum, een zeldzaam buideldier. `Voortaan gaan jullie als opossums verder in onze herinnering’, zegt Tim bij een korte tafelspeech, waarin hij het gelukkige duo liefdevol toespreekt.
De opossums trekken nog verder door Australië en zullen eind februari in Sydney aankomen voor de viering van het jaarlijkse homocarnaval Mardi Gras. ‘Het was een heerlijk begin van onze vakantie’, concluderen Marc en Arno.
