Krappe hokken in dierentuin en zwijgzame Aboriginals in rode hart

De dierentuin heeft de reputatie dat de dieren het mooiste uitzicht van de wereld hebben; ze kijken uit over  het Opera Huis en de Harbour Bridge. Voorwaar een plekje, waarop menig miljonair zijn begerige blik zal laten vallen als er geen dierentuin zou zijn geweest. Toegegeven, het uitzicht is inderdaad prachtig. Maar de dierentuin zelf oogt wat minder indrukwekkend. Er zijn niet al te veel dieren en de dieren die er rondscharrelen, zijn veelal verstopt. De tuin worstelt duidelijk met de beperkte ruimte die het tot de beschikking heeft. Er is domweg geen ruimte om er een werkelijk moderne dierentuin van te maken.
Taronga heeft een zusterdierentuin, waar de moderne inzichten van het houden van dieren in tuinen beter in praktijk worden gebracht. Maar die dierentuin is in het stadje Dubbo, 400 kilometer verderop. Daar zitten veel dieren bij elkaar en zijn er zo min mogelijk tralies of glaswanden.

Neurose
In Taronga zitten veel dieren in nogal kleine kooien achter glas. Sommige, zoals de tijgers, vertonen neurotische gedrag dat opgesloten beesten hebben, zoals het voortdurend van de ene naar de andere kant van de kooi lopen zonder duidelijk doel. Dat is niet leuk om naar te kijken. De kangoeroes hebben een klein verblijf en zullen het niet in hun hoofd halen om te springen. Het kan er gewoon niet. En de meeste dieren zitten keurig soort bij soort bij elkaar. Vaak is dat begrijpelijk, soms ook niet. In ieder geval mogen de zebra’s de giraffes gezelschap houden en loopt er een emu tussen de kangoeroes.
`Ik vond het een beetje bedompt allemaal’, zegt Tim. `Het uitzicht is overweldigend, maar de dieren vervulden me met een gevoel van zieligheid.’ Ook Marc was ook niet zo onder de indruk. 'Het is precies zoals we in onze reisgids zeggen. Het valt mee met de krapte. Het is geen Artis van mijn jeugd, waar de leeuw zijn kont niet kon keren zonder de muur te raken.’

Aboriginals
De dagen na dit toeristische uitje stonden in het teken van een bezoek aan één van de toeristische hoogtepunten van Australië. Dat is Uluru, of Ayers Rock, in het midden van het land. Voor RTL Nieuws moest er een reportage komen van een Aboriginal gemeenschap in de uitgestrekte leegte van Northern Territory, in het noorden van Australië. De regering heeft namelijk besloten om met politie en leger een einde te maken aan de bandeloosheid in de gemeenschappen, gevoed door alcohol, drugs en porno.
Het maken van een mooie reportage was een stuk moeilijker dan het tweetal zich had  voorgesteld. De basis van elke reportage is hoor en wederhoor. Het standpunt van de regering liet zich makkelijk vertellen. De minister die verantwoordelijk is voor de Aboriginals was op bezoek bij Uluru en liet  zich zo voor de camera halen. De andere kant was veel moeilijker. Hoe het duo ook probeerde bij de Aboriginals, niemand wilde of kon een zinnige verklaring voor de camera afleggen. Zo veranderde de week bij Uluru in wachten op de medewerking die niet kwam.

Vergunning
Bij aankomst op maandag ging het per auto meteen naar Mutitjulu, zoals het dorpje onder de rook van Uluru heet. Bij de ingang stonden borden die vreemdelingen verbieden verder te rijden op straffe van 1000 dollar. Maar dit pasjes-systeem zou zijn afgeschaft, de regering wil ervan af. Doorrijden dus. Maar ver kwam het duo niet. Bij het Community Centre in het hart van de kleine nederzetting werd het tweetal gesommeerd subiet te vertrekken. `U hoort hier niet te zijn. Eerst een vergunning aanvragen en dan terugkomen.’
De vergunning was  zo aangevraagd, maar het wachten daarna duurde eindeloos. Tientallen telefoontjes naar Mutitjulu werden niet beantwoord. Het verblijf was gelukkig allesbehalve Spartaans, want bij Uluru is een luxueus toeristendorp gebouwd met een keur aan chique hotels en restaurants. Na vijf dagen was er nog geen sprake van enige kans op een bezoekerspas. De 'redding' kwam van de minister van Aboriginal zaken, Mal Brough, die kwam praten met de inwoners van Mutitjulu.
In zijn kielzog trok het duo in een enorme colonne mee het dorp in. Minister Brough schudde de handen van de bevolking. Verder stelde hij de agenten en legermensen voor die er de komende jaren gaan werken. In een grote kring wachtten de ouderen van het dorp gelaten op de komst van de overheid en het mediacircus dat zich ontrolde.

Ziel
Veel Aboriginas wilden liever niet worden gefilmd of gefotografeerd, omdat hun ziel dan iets wordt aangedaan. Toestemming vragen is het devies. In het kader van het bezoek was filmen en fotograferen wel toegestaan. Eventjes maar, een halfuurtje later werd de pers eruit gebonjourd. `Eerst willen we praten met de minister en dan mogen jullie terugkomen’, zei een Aboriginal.
Nee dus, na twee uur kwam de minister vertellen dat er 'bijzonder nuttige gesprekken'  waren geweest, maar dat de pers echt niet meer terug mocht. Tim en Marc moesten zich naar het vliegveld haasten om hun vlucht naar Sydney te halen. Ze hadden inmiddels schoon genoeg van de fraaie rode rots en hun bevolking.