Marc en Tim hadden een drukke periode achter de rug, toen zij op 28 november het vliegtuig naar Bali namen. De twee journalisten waren intensief bezig geweest met de verkiezingen in Australië. En vlak voor hun vertrek hadden zij hun handen vol gehad aan het bezoek van de voetballers David Beckham en Ruud Gullit aan Sydney. Ze vetrokken kortom lichtelijk uitgeput voor een bezoek van twee weken aan Indonesië: een week op Bali en een week bij vriend Wim van Kuijk en zijn man Phillip in Yogyakarta op Java.
De eerste dagen verliepen volgens plan: Marc en Tim vermaakten zich met de golven in de zee en toerden met een brommertje langs de rijstvelden en tempels op het eiland. Op zaterdag 1 december gingen de tijdelijke-Sydneysiders een drankje drinken bij club 66, een hippe danstent aan het strand. Daar ontmoetten zij Bruno, volgens eigen zeggen een Nieuw-Zeelander van Franse afkomst, en de Italiaanse Claudia. De twee zouden samen een appartement delen in Auckland. 'Het leken me aardige mensen', kijkt Marc terug op die eerste ontmoeting. 'Ik vond het leuk om met de jongen Frans te praten en met het meisje Italiaans. Het klikte goed.'

Cocktails
Aan het einde van de avond, het was rond half vijf 's ochtends, kwam het Frans/Italiaanse duo opeens met een dure cocktail voor Marc en Tim aanlopen: whisky met jus. 'Daar verbaasde ik me wel over', zegt Tim, 'want de drankjes waren in die tent extreem duur. Zo'n cocktail kost echt een klein vermogen. Ik vond het dus erg aardig dat ze deze traktatie voor ons over hadden.'
Bruno en Claudia drongen er diverse keren op aan dat Marc en Tim hun drankjes ook echt opdronken. 'Dat had een waarschuwing moeten zijn', weet Tim. 'Ik kan me herinneren dat ik dat aandringen een beetje irritant vond. Maar ze vertelden ons dat het niet gepast was om het cadeau slechts half leeg te drinken. Daar zat wel wat in, vond ik.' Uiteindelijk dronk Tim zijn glas ruim voor de helft leeg, Marc wat meer.

Geen nachtwaker
Op een gegeven moment, het liep tegen sluitingstijd,  werd er besloten om het bezoek bij het hotel van Marc en Tim voort te zetten.  De Nederlanders liepen gezellig keuvelend met de Nieuw-Zeelander en de Italiaanse over het strand en over de weg naar het hotel Sarinande. Bij het hotel was de nachtwaker niet te zien. Marc: 'Ik keek naar hem uit, want volgens de regels van het hotel moet je  bezoek aanmelden bij de nachtwaker. Maar de bewaker was nergens te ontdekken.' Het laatste dat Tim en Marc zich kunnen herinneren, is dat ze de trap naar boven opliepen en hun kamer binnenkwamen. Vanaf dat moment zijn hun herinneringen grotendeels gewist.
Uit de verhalen achteraf blijkt, dat Bruno en Claudia een paar uur op de kamer van Marc en Tim zijn geweest. Daar hebben ze bijna alles van waarde in de rugzakken van Marc en Tim gepropt: de nieuwe digitale camera, de I-pod, de MP3-speler, de mobiele telefoons, de rijbewijzen, het nieuwe horloge van Tim dat hij van Marc voor zijn verjaardag had gekregen, de elektrische tandenborstel, de Speedo-zwembroek, wat Aussiebum-onderbroeken en de flessen wijn en Campari die Tim en Marc voor hun vriend in Indonesië hadden gekocht.

Kluis
Om negen uur 's ochtends, Marc en Tim waren nog ver van de wereld, stapte Claudia hondsbrutaal naar de receptie van het hotel. Ze had in de sokkenla het sleuteltje van Tims kluis gevonden. Die kluis stond bij de receptie van het hotel. Volgens de procedures mag alleen degene die iets in de kluis heeft gelegd, de spullen er ook weer uit halen. Maar de Italiaanse slaagde erin om in de kluis van Tim te komen, waar zij al zijn creditcards ontvreemdde. 'Ze riep dat mister Tim toestemming had gegeven', vertelt Marc het verhaal van het hotel. 'Iemand van de receptie heeft nog aan onze deur geklopt om dat verhaal te checken. Maar we deden natuurlijk niet open. Desalniettemin heeft het hotel de Italiaanse in de kluis gelaten. Een onbegrijpelijke en onwaarschijnlijke blunder.'
De twee rovers maakten zich vervolgens snel uit de voeten. Volgens de gegevens achteraf zijn ze meteen naar Jakarta gevlogen, waar zij met de creditcards voor duizenden euro's hebben gewinkeld: juwelen, telefoons, horloges, levensmiddelen, pizza's bij de Pizza Hut en, opvallend genoeg, een bezoek aan een gezondheidscentrum.

Buiten westen
Marc en Tim waren intussen nog steeds buiten westen. Het hotel sloeg alarm, toen het tweetal na één uur 's middags nog steeds niet zijn kamer had verlaten. De politie werd ingeschakeld, een dokter geraadpleegd. Pas om vijf uur 's middags werd Tim voor het eerst een beetje wakker. 'Ik zag opeens zeven mensen in mijn kamer staan. Ik snapte er niets van. Een vrouwelijke dokter zei dat Marc naar het ziekenhuis moest om zijn urine te laten controleren, maar ik wilde dat niet. Ik heb Marc wakker gekregen en onder de douche gezet, maar hij kon niet plassen. De dokter heeft hem snel onderzocht, maar ze kon niets alarmerends vinden. Ik schijn toen al gezegd te hebben dat we waren beroofd en dat er iets in onze drankjes was gedaan. Maar zelf herinner ik me dat niet meer. Ik weet alleen dat we weer zijn gaan slapen.'

Ziekenhuis
Pas op maandag, anderhalve dag na de beroving, kwam er verandering in de situatie. Aangezien Marc nog altijd niet goed wakker was te krijgen, stemde Tim ermee in om naar het ziekenhuis te gaan. Daar kreeg Marc een katheter in zijn urinebuis en werd zijn urine op allerlei stoffen onderzocht. Terwijl artsen verder onderzoek deden, ging Tim met stafleden van het hotel naar de politie om aangifte van diefstal te doen. In het hotel belde hij naar Nederland om zoveel mogelijk creditcards te blokkeren. Ook belde hij naar vriend Wim van Kuijk in Yogyakarta, die onmiddellijk besloot om met het vliegtuig naar Bali te komen.
Het onderzoek van Marc leverde niets op: in zijn urine werd niets verdacht gevonden. Maar hij bleef slaperig. Als er niet tegen hem werd gepraat, zakte hij weg en viel in slaap. Marc en Tim gingen opnieuw naar bed, waar zij om twaalf uur 's nachts door Wim van Kuijk wakker werden gemaakt. 'Ze konden redelijk helder formuleren', kijkt Wim op dat moment terug. 'Maar ze praatten wel met dubbele tong; alsof ze heel dronken waren.'

Yogyakarta
In de dagen erna bleef Marc erg duf, alle inspanningen van Tim en Wim ten spijt. De manager van het hotel bekende ruiterlijk het falen van de staf en betaalde een schadevergoeding aan de Nederlanders. Ondanks de malaise, besloten Marc en Tim de oorspronkelijke plannen voort te zetten, zodat ze op woensdag 5 december met het vliegtuig naar Yogyakarta vetrokken. Daar werd Marc opnieuw aan een medisch onderzoek onderworpen. Het plaatselijke ziekenhuis maakte zelfs een CT-scan van zijn hersens, omdat een neurologe de zaak niet vertrouwde. Marc: 'Gelukkig bleek ik niets te hebben overgehouden aan de affaire. 'Ik had volgens de dokter veel geluk gehad. Wat zou er zijn gebeurd als ik mijn drankje wel helemaal had opgedronken? Ik denk er maar niet over na.'

In de watten
Vriend Wim deed zijn uiterste best om vervolgens een week lang de aangeslagen Marc en Tim in de watten te leggen. Zijn pogingen hadden zeker succes: Marc en Tim genoten van de toeristische uitstapjes (Borobudur), bezochten een Javaanse dansvoorstelling en wentelden zich in het huis van Wim en Phillip in de luxe, liefde en aandacht. Wim: 'De start van dit bezoek was natuurlijk erg vals, maar ik heb geprobeerd er zoveel mogelijk van te maken. Dat is voor een deel goed gelukt, maar de beroving bleef natuurlijk altijd op de achtergrond. Dat is ook logisch.'
Tim en Marc waren unaniem in hun lof voor Wim en zijn vriend Phillip. Tim concludeert: 'In nood leert men zijn ware vrienden kennen, luidt het spreekwoord. Wim heeft bewezen dat dit spreekwoord waar is. Zonder hem waren we nergens geweest. Hij heeft ons vele miljoenen rupia's geleend en ons bij de hand genomen. Dank zij Wim en zijn vriend is de vakantie niet helemaal een mislukking  geworden. Dat is een hele prestatie.'

Bloemen
Eenmaal terug in Sydney, probeerden Marc en Tim zo snel mogelijk alle schade te repareren. Er was druk overleg met Nederland en er werden nieuwe rijbewijzen en nieuwe telefoons geregeld. Marc: 'Gelukkig zijn we goed verzekerd, zodat de meeste schade waarschijnlijk wordt vergoed. Het was enorm lief dat vrienden en familie in Nederland en in Australië zo meeleefden. Van alle kanten kregen we e-mails en telefoontjes. En drie uur nadat we in Sydney waren aangekomen, stond er een bloemenbezorger op de stoep. Namens de familie Van den Broek werd er een prachtig boeket voor ons bezorgd. Dat was geweldig. Veel dank aan iedereen voor het meeleven.'