Marc en Tim hebben sneeuwpret in de Australische Alpen: 'Een grappige ervaring.'

Voor krantenreportage op de ski's

THREDBO, 6 AUG 2008 - Het klinkt raar: sneeuw in Australië. Het land staat toch bekend om zijn gortdroge woestijnen enverzengende hitte? Hoe kan er dan toch ergens sneeuw liggen? En zoveel van het witte poeder zelfs, dat een wintersportvakantie tot de mogelijkheden behoort? Begin augustus togen Marc van den Broek en Tim Dekkers voor een paar dagen naar de Australische variant van de Alpen en gingen kijken hoe de Australiërs wintersport beleven. De Volkskrant wilde een verhaal over de Australische sneeuw voor de wintersportbijlage, dus dat kwam mooi uit.

Op het eerste oog lijkt het skigebeuren op dat in Europa. Het is een gekrioel van mensen in felgekleurde skipakken, die zich vermaken in de sneeuw. Er is een gedrang bij de liften, er zijn de minder begaafde skiërs die van de hellingen stuiteren en er zijn de cracks die van de hellingen suizen. `Het viel me na al die jaren niet mee', erkent Marc. `Ik stond in 1991 voor het laatst op de sneeuw, ergens in Zwitserland, maar ik kwam de hellingen toch af, zonder al te dramatische valpartijen. Ik was onder de indruk van Tim die de afgelopen jaren wel geregeld is wezen skiën. Hij ging als Pirmin Zurbriggen, mijn Zwitserse skiheld uit de jaren tachtig, van de hellingen.'

Curieus
Tim spreekt van een curieuze ervaring. ´Het idee dat je in augustus kunt skiën, is grappig. Je denkt toch in Australië aan zonnige stranden, tropische vissen en gloeiende rotsen en niet aan een slalom op de skipiste.´ Toch zal Tim zijn vrienden uit Nederland niet overhalen om hier te komen skiën. `Als je toevallig in de buurt komt, dan is het leuk. Maar je moet er niet speciaal voor naar Down Under komen, want een ervaren skiër is snel verveeld op de hellingen van de Australische Alpen.'
Tim is onder de indruk van Marc. `Hij had bijna twee decennia niet geskied, maar het was verbazingwekkend om te zien hoe soepel hij op de eerste dag al van de hellingen zoefde. Weliswaar vertoonde hij zijn kunsten op groene baby-pistes en gebruikte hij zijn stokken nauwelijks, maar toch was ik aangenaam verrast door zijn flexibiliteit in de sneeuw. Hij is een paar keer gevallen, een keer op zijn hoofd, maar al met al viel de schade erg mee.'

Afscheid
Voordat de skireportage kon beginnen, zwaaiden Marc en Tim eerst de familie van broer/zwager Frank uit, die een vijf wekende durende vakantie in Australië afsloot. Frank en familie reisden terug via Sydney en moesten daar overstappen, dus er was tijd voor een korte ontmoeting. De familie Van den Broek had het geweldig gehad, met als hoogtepunten het bezoek aan Byron Bay en het verblijf in het tropische Cairns, waar het weer zomers aandeed. Daarna gingen Marc en Tim met de huurauto verder naar Canberra, waar bij vrienden werd overnacht. Jacqueline Borsboom en Sander Egging hadden een heuse appeltaart gebakken voor Marcs verjaardag die al weer maanden voorbij was. De lekkernij smaakte er niet minder om. Zondag ging de reis verder naar de sneeuw. Naar de Australische Alpen om precies te zijn. En dan om helemaal precies te zijn: naar de Snowy Mountains (erg origineel zijn ze niet met de naamgeving in dit deel van de wereld). Het sneeuwgebied ligt ongeveer 200 km van de hoofdstad Canberra, dus bijna 500 km ten zuidwesten van Sydney in de richting van Melbourne. Daar ligt ook de hoogste berg van Australië: de ruim 2200 meter hoge Mount Kosciuszko.

Sneeuw
De sneeuw liet zich onderweg niet zien. Het landschap was dor en bruin, het gebied heeft te lijden van de droogte die het land al jaren in haar grip heeft. De zon scheen, het leek meer een tocht naar zee voor een strandvakantie dan een tocht naar de wintersport. Al honderd kilometer voor de pistes moest de reiziger in de stemming komen. In de stadjes onderweg waren ski's te huur, sneeuwkettingen verkrijgbaar en stonden op de luifels boven de winkels kartonnen sneeuwpoppen naar de voorbijgangers te zwaaien.
De politie liet op grote borden weten dat ze extra lette op mensen die naar de sneeuw scheurden. Maar het witte goedje liet zich nog niet zien. Zelfs in Jindabyne, het laatste grote stadje voor de witte hellingen, was van sneeuw niets te merken. Het stadje had desalniettemin een uitgesproken wintersportkarakter: een pleintje met van die houten winkeltjes en veel, heel veel winkels waar een wintersportuitrusting te huur is. Hier sloegen Marc en Tim hun slag en huurden jas, broek, stokken, schoenen en latten. Het was hier iets goedkoper dan aan de voet van de helling. Dan op weg naar het hotel, geboekt vanaf het internet. De keuze was gevallen op het White House, een toepasselijke naam voor een Bed and Breakfast in een sneeuwgebied. Bij dat White House, inmiddels op 1200 meter hoogte, was het nog steeds geen goed sneeuwdek, alleen zo hier en daar was het wit. Welkom op de wintersport.

Winter wonderland
De volgende dag moest het dan gebeuren. Er reed een treintje vanaf een parkeerplaats bij White House naar Perisher Blue; het grootste wintersportgebied van Australië, met 49 liften (van achtzitters tot kleine sleepliftjes voor kinderen) en 12 vierkante kilometer aan pistes. Voor een smak geld (een kleine 100 euro) mocht je een dag gebruik maken van de liften. Het is een bedrag, waar ze zich in veel grotere skigebieden in Europa voor zouden schamen, maar vooruit er is nauwelijks concurrentie, dus je kunt vragen wat je wilt.

Nadat de trein was aangekomen, waren Tim en Marc eindelijk in het beloofde winter wonderland. Overal sneeuw. De zonnebril moest op, de liftten zoemden, de mensen gleden. Dit was eindelijk wintersport. `De pistes zijn kort en gemakkelijk', was het snelle oordeel van Tim. `Maar dat is niet erg voor de Australiërs, ze hebben geen traditie in skiën en het is een prima gebied om de sport een beetje onder de knie te krijgen.' Het duo had geluk: het sneeuwdek is dit seizoen het beste sinds jaren, vertelden de reguliere bezoekers. `Ik ben hier geweest in jaren dat de sneeuwkanonnen het gebied een beetje wit moesten maken', zei Paul uit Sydney.
`Dat wordt dan een blubberige massa. Nee dit is werkelijk fantastisch.' De sneeuw is prima, maar veel sneeuw houdt in dat er vaak wolken hangen. `We hebben nauwelijks mooi weer om ervan te genieten', vertelde een liftbediende. 'We hebben pas vier dagen zon gehad.' Het beroerde weer, ervoeren Tim en Marc tijdens de tweede skidag in het aangrenzende skigebied Thredbo, het plaatsje waar het skiën in Australië iets meer dan vijftig jaar geleden is begonnen. De toppen hingen in de wolken, de skiliften verdwenen in een grijze prut. En in die mist is het niet goed toeven op de lange latten. Er is geen verschil tussen hemel en aarde, alles is amorf grijs. `Daar werd ik een beetje onzeker', vertelde Marc. `En ik ben toen flink gevallen, maar goed, dat hoort erbij.'

Snow gums
Ook Marc zal niemand uit Europa adviseren om hier te komen skiën. Marc: 'Daarvoor is het te duur, te ver weg en niet bijzonder genoeg. Maar wie in de buurt is en sneeuw leuk vindt, moet zeker komen kijken. De eucalyptusbomen in de witte sneeuw zijn werkelijk bijzonder. De loofbomen in Europa verliezen hun blaadjes in de winter, hier niet. Dus je skiet tussen groene bomen, de snow gums, alsof het zomer is. Een grappige ervaring.'