Marc loopt bekende trimloop in Sydney uit, maar is aan finish ontevreden

Fijn die Olympische Spelen in Peking, alleen die vervloekte reclame op tv!

SYDNEY, 18 AUG. 2008 – Het zijn echte sportweken voor Marc van den Broek en Tim Dekkers in Sydney, zowel passief als actief. Via de televisie leven de Amsterdammers intensief mee met de Olympische Spelen in Peking, ook al is de Australische verslaggeving erg commercieel en chauvinistisch. En Marc liep opnieuw de bekende trimloop City to Surf uit, een afstand van veertien kilometer. “Het ging niet echt goed”, klaagde de fanatieke loper.

De City to Surf in Sydney is met ruim zestigduizend deelnemers een van de grootste trimlopen ter wereld. De renners vertrekken in het centrum van Sydney en lopen dan naar het strand van Bondi Beach. Onderweg komen ze een gemeen klimmetje tegen, de’ Heart Break Hill’. Marc had op die zondag 10 augustus geen last van de klim, maar kwam toch uitgeput bij de finish aan. Hij was ontevreden over zijn lopen. 'Ik ben helemaal leeg', hijgde hij. 'Het ging niet goed, mijn spieren deden overal pijn. Misschien was dat nog een gevolg van het skiën een paar dagen daarvoor. Vooral op de laatste kilometers had ik het erg zwaar, maar de gedachte dat Tim aan de finish stond te wachten, hield me gaande.'
Op de dinsdag na de loop stond de uitslag van de gigaloop in de krant. Lange lijsten met namen van alle deelnemers. Het bleek toen dat er uiteindelijk ruim 57 duizend lopers over de finish zijn gegaan. Marc liep de 14,1 km in iets meer dan 65 minuten, een minuutje langzamer dan vorig jaar. Met deze tijd eindigde hij op de 2927ste plaats.

Batman
Tim zag een zee van renners voorbij komen, sommigen uitgedost in vreemde kostuums. 'Ik zag lopers verkleed als Batman en Robin, maar ook als Spiderwoman en met pruiken op. Het was een gezellige bedoeling. Marc was inderdaad erg moe, maar hij herstelde snel. We hebben nog bij de McDonald’s een espresso gedronken. Later lazen we in de krant dat een jonge jongen vlak voor de finish was neergestort en ter plekke aan een hartaanval was overleden. Dat was wel erg zielig, ja.'
Het stroeve lopen van Marc kon misschien ook worden teruggevoerd op een sluimerend griepvirus in zijn lichaam. De dagen na de loop werd de 53-jarige getroffen door koorts en hoofdpijn. “Ik ben niet helemaal fit, nee. Daar baal ik van, maar niets aan te doen. Ik hoop voldoende te kunnen herstellen, voordat ik straks naar Nederland afreis.”

Olympische Spelen
Gelukkig hebben Marc en Tim genoeg afleiding in de Olympische Spelen. De Spelen in Peking vallen voor Australië bijna in dezelfde tijdzone (het is in Sydney slechts twee uur later), zodat de Nederlanders niet krankzinnig vroeg hoeven op te staan, zoals bij het laatste EK-voetbal. De uitzendingen beginnen om 11 uur ’s ochtends en duren tot ongeveer 12 uur ’s avonds. 'Erg ideaal dus', reageert Marc, die urenlang aan de buis gekluisterd zit en bijna elke meter in het Olympische zwembad heeft gevolgd. 'Erg jammer dat de Nederlanders het zo slecht hebben gedaan. Van de voorspelde vier medailles werd er slechts één gehaald. Ik heb wel genoten van Pieter van den Hoogenband. Ik had echt gehoopt dat hij op de 100 meter vrij een medaille zou halen. Ik had het hem erg gegund. Ik ben hem vorig jaar bij het WK-zwemmen in Melbourne tegengekomen, toen we voor Studio Sport opnamen maakten van de Nederlandse zwemploeg. Hij was toen erg aardig en sympathiek.' Marc en Tim ergeren zich groen en geel aan de commerciële zender Seven, die de Spelen in Australië uitzendt. Om de zoveel minuten worden de sportwedstrijden onderbroken door ellenlange reclameblokken. 'Het is om gek van te worden', foeterde Tim.
'Het zijn ook elke keer dezelfde reclames, dus na een paar dagen kun je ze wel dromen. Prachtige sportmomenten worden vrijwel altijd verpest door commercials. Het gaat Seven louter en alleen om het geld, liefde voor de sport hebben deze commerciëlen niet. Het is werkelijk een schande.' Marc heeft de stopwatch er maar eens bijgenomen en heeft ijverig de lengte van de reclameblokken zitten noteren. Hij meldt: `Het uitgangspunt is dat ze blokken van circa tien minuten sport uitzenden en dan ruim drie minuten reclame, niet altijd op een natuurlijke pauze in het sportprogramma. Meestal is dus tussen de 20 en 25 procent van de zendtijd reclame, met soms uitschieters naar boven de 30 procent. Ongehoord veel. Gelukkig zenden twee stations de Spelen uit, dus je kunt bij een reclameblok altijd even wegzappen naar het andere. Maar dit komt de beleving van een sportevenement niet ten goede.'

Chauvinisme
Andere bron van ergernis is het ongebreidelde chauvinisme bij de Australische tv. De commentatoren zijn meer fans dan onafhankelijke journalisten. De zender richt zich verder voornamelijk op de Australische sportsuccessen. Met muziekjes en slow-motion opnamen worden de ‘fantastische prestaties’ eindeloos uitgemolken. 'Het is logisch dat Australiërs veel aandacht krijgen', zegt Marc. 'Maar Seven doet net of andere sporters uit andere landen niet bestaan. Alle prestaties van de Australiërs zijn ‘geweldig’, ook al zijn ze als laatste geëindigd. Positieve journalistiek? Ik noem het meejuich-journalistiek. Ik vind het walgelijk. Ik hoop uit balorigheid dat de Australiërs niet winnen. Wat dat betreft zal ik blij zijn als ik straks weer de verslaggeving van de NOS kan volgen.'