Meedoen aan de beroemdste fietstoertocht van Australië

Met zijn duizenden door Sydney's mooiste park

SYDNEY, 2 NOV. 2007. - Fietsen zit Marc van den Broek en Tim Dekkers in het bloed, dus het is logisch dat ze een keer meedoen aan de grootste fietstoertocht van Australië tussen Sydney en Wollongong, een stad 90 kilometer naar het zuiden. `Het was een bijzondere ervaring', oordeelden de twee, `al zijn er altijd punten voor verbetering'.

De zondag begint vroeg. Het duo heeft een starttijd van 7.30 opgekregen, dus dat is vroeg op. Stefano, een vriend van Marc en Tim rijdt ook mee en komt om zes uur al ontbijten. Het is als het buiten nog donker is een drukte van jewelste aan de Raglan Street, rammelende koffiekopjes, geurende broodroosters en verse vruchtensappen vechten om aandacht. De sfeer zit er goed in en het stevige ontbijt helpt ook. Het is buiten bewolkt, maar het regent niet. De temperatuur die dag tussen de 16 en 19 graden en een wind uit het noordoosten, kortom bijna ideale fiets omstandigheden.

Trubbelig
Het begin is een beetje trubbelig. Kennelijk heeft iedereen de starttijd van rond de 7.30 opgekregen, want voor het startdoek staat een eindeloze rij fietsers te wachten. Druppelsgewijs worden ze doorgelaten, terwijl een speaker maar blijft wauwelen over van alles en nog wat. Alles verloopt echter gedisciplineerd, op een bepaalde manier zijn de Australiërs toch een volk dat zich keurig aan de regels houdt en geduldig wacht tot ze aan de beurt zijn.

Om zeven uur bereikt het trio de startgebied en omstreeks acht uur mogen de voeten de pedalen raken. Het wachten voor de finish is ogenschijnlijk nutteloos. Niemand stempelt de startkaart, niemand controleert of je hebt betaald, je staat gewoon lekker in de rij te wachten op niks. Na de start is het nog steeds wandelen geblazen, want de eerste honderden meters van de route zijn smal, erg smal. Pas op een asfaltweg is er een beetje ruimte en beginnen de kettingen te zoemen.

Autosnelweg
De routeplanners hebben een schier onmogelijke taak. Er zijn rustige routes naar het zuiden, maar die zijn smal, bochtig, vol met obstakels en daar is dan ook terecht niet voor gekozen om de duizenden fietsers overheen te sturen. Maar het alternatief is ook niet je van het: De Princes Highway. Deze zesbaans autoweg is zo lelijk dat ie in de toptien van lelijke straten staat in de stad. De weg in zuidelijke richting afsluiten voor het autoverkeer mocht of kon niet, er is een rijstrook afgezet met pylonen. Hoewel het niet druk is, het is zondagmorgen en nog vroeg, is proppen geblazen op de smalle provisorische fietsstrook. Het spaarzame autoverkeer krijgt meer ruimte dan de massaal opgekomen leger van fietsers. `Typisch een geval van niet durven kiezen', oordeelt Marc. `In zo'n geval geef je de fietsers een paar uur het rijk alleen, maar in de austostad Sydney lukt dat niet. O o, als iemand niet op een bepaald punt zou kunnen komen in zijn gemotoriseerde voertuig.'

Het blijft druk en chaotisch de eerste kilometers, het is in niets een rustige fietstocht door een stad waar de fiets een keer de baas is. Ruim veertig stoplichten staan er de eerste 25 kilometer opgesteld en ondanks het vroege uur werken ze allemaal. Bij elk stoplicht staat een vrijwilliger, bij de drukke ook een agent, om erop toe te zien dat iedereen stopt voor rood, soms om twee auto's door te laten. Na elk licht dijt het peloton een beetje uit om bij het volgende licht weer ineen te worden geschoven. En zo blijft het altijd druk en goed oppassen. Maar het gevoel dat de fiets eens een keer de baas is in de stad, dat ontbreekt. Overal is het uitkijken voor auto's.

Prachtig natuurpark
Pas bij het Royal National Park is het wat rustiger. Alle wegen afsluiten in het park was kennelijk te veel gevraagd, dus de route gaat voor de helft over de snelweg langs het park. Mooi hoor, maar het kan mooier. Pas halverwege gaan de fietsers echt het prachtige park, het oudste van Australië en het op een na oudste van de wereld. Maar hier is weer een ander gevaar volgens de organisatoren. Een afdaling van circa 6 kilometer en 200 hoogtemeters. De fietsers mogen in groepen door, vooraf gegaan door een motorrijder die niet mag worden ingehaald en de vaart uit de groep haalt.

Het is begrijpelijk', oordeelt Marc die menig fietstoertocht in Europa heeft gedaan. `Er zijn veel mensen die niet bedreven op de fiets zijn en langzaam op het midden van de weg rijden en alle kant op schieten. Het is gevaarlijk. Tijdens een van de steile afdalingen kwam een 82-jarige fietser ten val en overleed later in het ziekenhuis. Erg triest dus.Jammer is het ook, want de lol is om na het klimmen naar beneden te vallen, maar het kan niet anders.' Na de daling volgt een nieuwe klim. Hier komt het verschil tussen getrainde en ongetrainde fietsers goed naar voren. Voor iemand die veel fietst is de klim een aangename afwisseling, maar voor de onervarenen is het een ramp. Het gekraak van de versnellingen doet bijna pijn aan de oren. De kettingen rammelen. Lijven richten zich op uit het zadel om zo slingerend boven proberen te komen. Te zware lijven stappen af en duwen de fiets naar boven. Het is een waarlijk slagveld, leuk om als superieur veldheer langs te fietsen, maar och och wat moet het voetvolk lijden op de helling in het park.

Welkome verademing
Enfin, aan elke klim komt een einde, in dit geval beloond met een prachtig uitzicht voer de kustlijn ten zuiden van Sydney. Wollongong, de staalstad, doemt al op. De rook van de hoogovens is al zichtbaar. De weg baant zich slingert langs de kust naar het zuiden. De grote drukte is weg, iedereen fietst rustig in zijn tempo naar de finish toe. Tim: `Ik heb nog nooit van mijn leven zo veel fietsen bij elkaar gezien in Sydney. Ik vond het een welkome verademing . Eindelijk was dit deel van Sydney in de macht van de fietsers. Ik heb deels genoten. Ik vond de start slecht georganiseerd, het is van de gekke dat je ruim drie kwartier bezig moet zijn om op pad te mogen gaan. Het was vaak file rijden, een beetje trubbelig, maar toch was het leuk oom van de natuur te genieten en om met andere fietsen de bergen op en af te gaan.'

Tim keek de ogen uit onderweg: 'Het was een gezellig familiegevoel. Wat me opviel is dat veel mensen niet gewend waren op de fietsen. Het geknars van de kettingen op de hellingen was niet om aan te horen. Ze zwabberden van links en rechts. Het was niet ontspannen, je moest op je hoede zijn om niet omver te worden gereden. Dank zij mijn eindeloze internationale ervaringen heb ik alle gevaren kunnen ontwijken.

Schitterende verzorgingsposten
Er is kritiek, maar ook opbouwend. `Het blije enthousiasme van de vele vrijwilligers vond ik wel ontroerend. Ik was te spreken dat er onderweg wel tien rustdorpjes waren gebouwd dat was heel goed, fietsreperatie zonder dat ze er geld voor vroegen, er waren overal EHBO en waterpunten . Daar hadden ze heel veel zorg aan besteed. Werkelijk top.'

Volle treinen
Terug is een beetje een probleem, vreest Marc. De organisatie verkoopt buskaartjes met als service dat je fiets verpakt in plastic naar de start wordt vervoerd. Voor de bussen staan lange rijen te wachten. Dan maar de trein. Er rijden speciale treinen.. Na een half uurtje wachten kunnen de vermoeide fietsers instappen, de fietsen overal op de banken neerzetten en een uurtje later is Sydney alweer bereikt. `Erg goed', vindt Marc. `Niet moeilijk doen, gewoon fietsen stapelen en het gaat verwonderlijk goed.'