Marc van den Broek doet Coles Classic in volle oceaan

Worstelen in vallei van water

MANLY, 1 FEB. 2009 - Het is één van de meest bijzondere dingen die je in Sydney kunt doen: Zwemmen in de oceaan. Met zijn duizenden in het zeewater springen om een paar kilometer te worstelen met branding en hoge muren van water. Zondag 1 februari deed Marc van den Broek mee aan een van de grootste ocean swims van het land. De Coles Classic over een afstand van twee kilometer. Tim Dekkers kwam kijken, vergezeld door vrienden Lex Bongers en Clinton She.

De Coles Classic wordt al voor de 26ste keer georganiseerd en geldt als een van de grotere zwemtochten door de zee. Het idee is om mensen aan het bewegen te krijgen door ze een uitdaging aan te bieden. Weinig mensen zullen het in hun hoofd halen om twee kilometer alleen door zee te zwemmen met alle gevaren die op de loer liggen. Gulzige haaien, sterke branding, manshoge golven en krachtige stromingen weerhouden de meeste zwemmers van een tocht door het water. `Dat geldt ook voor mij', vertelt Marc. `Ik ken de zee niet, er wordt toch niets voor niets gewaarschuwd. Nee ik zwem in het zwembad en speel een beetje in zee. Daarom vind ik dat zwemmen met zo'n groep wel leuk.'

Vierduizend zwemmers
Naar schatting vierduizend deelnemers hebben zich op de vroege zondagochtend in Manly verzameld. De 1000 meter start om negen uur, de dubbele afstand een uur later. Bij de start is de situatie chaotisch. Er is geen centrale registratie van de deelnemers, de timing chip en de badmuts (Marc heeft een zwarte) zijn per post opgestuurd, een omissie die de organisatie op felle kritiek komt te staan. Hoe kun je nu weten of iedereen die start ook weer finisht? Bij een hardloopwedstrijd valt het op als iemand bezwijkt, maar in het water is iemand zo weg.

Bovendien blijkt de branding die zondag te fel te zijn en de stroming te sterkt. Het strand waar gestart zou worden, is gesloten, dus moeten de deelnemers in alle ijl uitwijken naar een minder gevaarlijk strand in de buurt. Het levert verwarde blikken op, niemand weet die het precies weet, en een omroeper die mondjesmaat informatie geeft. In dit soort situaties geldt; Go with the flow. Als de meute mensen met zwarte badmutsen zich in beweging zet, stapt Marc gedwee mee.

Verplaatste boei
De duizenden deelnemers worden niet tegelijkertijd het water ingestuurd, maar (hoe toepasselijk) in waves, zoals ze hier zeggen. Gescheiden op leeftijd gaan de deelnemers op pad. De zwarte badmutsen (mannen van boven de 45) moeten lang wachten op hun start. Het gaat helemaal fout met het nieuwe in allerijl uitgelegde parcours. Bijna iedereen zwemt langs de verkeerde kant van de laatste boei en snijdt zo aanzienlijk af. De scheidsrechters aan de kant zien het met lede ogen aan; communicatie naar vrijwilligers op surfplanten is zo eenvoudig niet. Dus wordt de opdracht gegeven: de laatste boei een stuk te verplaatsen. Van een wedstrijd kan dan geen sprake meer zijn, omdat de deelnemers verschillende afstanden gaan zwemmen.

Marc maakt het niet zo veel uit. Hij komt niet voor een tijd, om te winnen of wat dan ook. Het enige dat hij wil is zwemmen door de woeste golven. Helaas heeft de nieuwe startplek nauwelijks enige branding, het is niet anders. Daar klinkt dan eindelijk de start voor de zwarte badmutsen, een paar honderd oudere mannen storten zich in het water.

De eerste slagen vallen nooit mee. Het is warm, dus het water voelt koud aan. De eerste rode boei is nog ver weg en iedereen zwemt tegen elkaar. Maar dat hoort erbij, een beetje duwen, een beetje trekken om een goede plek te vinden in het zwempeloton. Het begin van het parcours loopt langs rotsen. De hoge golven houden zich nog gedeisd. Maar dan dient zich de oceaan aan. Die watermassa lijkt op afstand een vlakte met wat rimpels. Maar wat kleine oneffenheden lijken vanaf de kant, zijn muren van water als je erin ligt.

Vallei van water
Bij de ene slag lig je in een vallei van water. Links een hoge golf, rechts een hoge golf. Er is alleen water. Dan word je opgetild en zit je op een berg, de kust is te zien, de boeien in de verte ook en de medezwemmers geven de richting aan. En dan gaat de golf verder, soms valt de zwemmer in een meter of twee naar beneden. `Ik vond dit soms een beetje eng', vertelt Marc. `Het leek alsof de golven vlak bij me braken en in dat geweld wilde ik niet terecht komen. Maar het viel mee, wel heb ik iets te veel naar de open zee gezwommen en dus te veel meters gemaakt, maar dat deed er niet toe.'

Na 32 minuten is het weer voorbij. Vlak bij de baai verdwijnen de golven weer en lijkt het water op een spiegel. Hup het strand op, door de finishpoort en klaar is kees. Daar staat Tim al weer te wachten, zo trouw als hij is. Een vrijwilliger haalt de tijd-chip van de enkel, verderop staat een glaasje fris en dat is het. Helaas geen aandenken van de tocht door de valleien van water, maar je kunt niet alles hebben. Volgend jaar weer, maar dan met een andere organisatie.