SAMOA, 6 APRIL 2009 – Lang heeft Tim Dekkers de bestemming van het 28-ste liefdesjubileum geheim kunnen houden. Maar op de dag van vertrek was er geen houden meer aan. Tim had buiten het gehoor van zijn levensgezel Marc van den Broek laten weten waarheen de taxi moest rijden. Eenmaal onderweg vroeg de chauffeur: ‘International Airport?’. En toen werd het al iets duidelijker voor Marc: geen plekje dichtbij, zoals Bondi Beach, maar iets ver weg.
In de vertrekhal ging Marc niet mee inchecken, maar Tim spoedde zich naar een balie waar wel erg veel mensen met een pacific-uiterlijk meldde. En toen Marc op een scherm zag dat er een vliegtuig uit Apia, de hoofdstad van Samoa, zou landen, viel het kwartje. `We gaan naar de stad die in het krantenlijstje bij het weerbericht onder Amsterdam staat’, was de conclusie. En dat was juist.
Datumgrens
Na een ruim vijf uur durende vlucht was niet duidelijk wat de eindbestemming precies zou zijn. Middenin de nacht landde het vliegtuig in Apia dat aan de andere kant van de datumgrens ligt, duizend kilometer onder de evenaar. Dus daar begon voor de tweede keer een vrijdag. In de hal stond een man met een bordje met de namen Tim en Marc. Hij haalde een taxi, die in de stromende regen vertrok naar de accommodatie.
Eerst volgde de chauffeur de weg naar de hoofdstad, maar spoedig sloeg hij af. De weg werd smaller en hobbeliger, er was zo goed als geen verkeer meer. Na weer een half uurtje werd de weg nog smaller en op het einde reed hij over een zandpad met diepe kuilen en grote plassen. Het regende nog steeds.
Fale
'Mmmmmm', dacht Marc, `Hoe afgelegen. Zou dit een homo-resort zijn dat ergens in het oerwoud is weggestopt of mogelijk een park, waar je in je blootje mag rondlopen, zo afgelegen is het?’ Nee dat was het niet, de verrassing zat hem ergens anders in. Ineens was er een slagboom op het zandpad en de chauffeur mompelde Welcome to Virgin Cove. Zijn werk zat erop.
De nachtportier ontfermde zich over de koffer en liep over een zandpad door het duister. Olielampen wierpen een zachte gloed over het zandpand, alleen de golven op zee en het getik van de regen verstoorden de stilte. Hoe verlaten. Maar waar zijn de kamers dan? Daar doen ze hier niet aan, zo bleek. Hier wordt geslapen in fales, zoals die in goed Samoaans heten. Dat zijn hutten op palen met een dak van takken en ophijsbare wanden van palmbladeren. Het is heel basic, geen stromend water, geen wc, geen douche, die zijn elders op het terrein.
Hoe idyllisch, hoe romantisch. Pas de volgende ochtend werd duidelijk in wat voor paradijs het 28-jarige stel precies was neergestreken. De azuurblauwe zee kwam tot aan de trap van het hutje. De trap eindigde op drie meter lopen van zee, bij eb zes meter. Dit was een droomverblijf dat je eigenlijk alleen van de folders kent en het bestaat echt. Marc werd er helemaal stil van. Dat Tim dit heeft uitgekozen.
Ecologisch beheer
Het enige echte luxe aan het complex, beheerd op ecologische wijze, was het restaurant en daar werd ontbijt geserveerd. Veel vers fruit, zo uit de jungle om de hoek, en oploskoffie. Die smaakte op deze verlaten plek zelfs lekker. En zo had het stel het liefdesnetje voor een keer opgeslagen op het eiland in de Pacific. Een bestemming, die op het wensenlijkstje van Marc stond. `Die droom is nu uitgekomen. Ik vind dat Tim dit fantastisch heeft georganiseerd.’
`Ik wilde een romantisch droomeiland vinden dat kon voldoen aan de bounty-achtige plaatjes uit de reclame. En het moest een beetje betaalbaar blijven. Ik wist dat Marc graag naar Samoa of Tonga wilde en Samoa voldeed aan de eisen die ik had gesteld’, licht Tim de opmerkelijke keuze toe.
Regen, veel regen
Het liefdesweekje begon niet helemaal ongestoord. De eerste volle dag was er een van regen, regen, heel veel regen zelfs. Zo veel, dat alles nat raakte, net zoals in een tent op de camping bij slecht weer. De temperatuur viel dan wel mee, maar nat is naargeestig en klam is kloten. Gelukkig hindert regen niet bij een duik in de oceaan, dus Marc en Tim gingen wel de eerste dag meteen even in het water kijken. En toen bleek dat er een prachtig koraalrif voor hun voeten lag, vol met de meest prachtige vissen en koralen. Marc: `Dat overtrof alles. Je kon wel uren blijven kijken. En dat gewoon na een minuutje zwemmen, dat is wat anders dan eerst uren in een boot zitten om op het rif te komen. Dit ligt gewoon voor je voordeur.’
De regen bleef maar vallen en dan blijkt zo’n ecologisch paradijs ook wel een beetje beperkt. Even naar iets wandelen, was er niet bij. Alleen het restaurant bood enige beschutting. Dus daar werd de verdere vrijdag doorgebracht.
Later in de week ging de zon schijnen. In de hoofdstad Apia, een uurtje met de bus, huurde het duo een autootje, een soort mini-jeep, om het eiland zelfstandig te verkennen. En zo reden Marc en Tim naar watervallen, langs kerken, met de ferry naar het andere eiland, heel veel kerken, lavavelden, kokosplantages, nog meer koraalrif, het huis waar de Schotse schrijver Stevenson in 1896 is overleden en uiteraard de hoofdstad Apia met wat monumenten, een futuristisch parlement en meer van dat soort dingen.
Muggen
En overal uitermate vriendelijke mensen die je buiten de hoofdstad vriendelijk toewuiven als je voorbij komt. Kortom, werkelijk een droombestemming. Tim vond het eiland toch niet altijd 100 procent hemels. `In de reisgidsen stond niets vermeld over de honderdduizenden muggen zo vlak na de regentijd. Die waren echt een plaag. De hele dag vielen de insekten agressief aan, wat het verblijf soms danig verpeste. Maar dat hoort bij het oerwoud.'
Natuurlijk mopperde Tim een klein beetje over het gebrek aan comfort op zijn droombestemming. Want een week lang geen warme douche is normaal gesproken een straf. 'Maar dat is natuurlijk gezeur; je bent middenin de prachtige natuur met wuivende palmbomen en klotsende golven.' Marc sluit zich bij dat laatste aan .`Waar vind je zoiets moois en rustig? Dan doet comfort er helemaal niet meer toe.’
