Twintig vrienden komen samen voor high tea op Newman Street

De feestelijkheden begonnen al op Koninginnedag, 30 april. Het Nederlandse consulaat in Sydney had een Oranje-receptie georganiseerd in het gebouw van de Vrijmetselaars. Zeshonderd Nederlanders verzamelden zich voor het zingen van het Wilhelmus en voor het eten van de cliché- bitterballen, haring en blokjes kaas. ‘De bijeenkomst had door de vele brallerige en aangeschoten studenten veel weg van een koorballen-festijn of van de jongerenafdeling van de VVD’, verzuchtte Tim. ‘De live-band speelde verder muziek als  ‘Overal waar de meisjes zijn’ . Nee, daar wordt een mens niet vrolijk van.’
Marc was toevallig telefonisch getuige van de aanslag in Apeldoorn.  ‘Tijdens de receptie was ik aan het bellen met mijn voormalige Volkskrant-collega Weert Schenk’, vertelde Marc. ‘Weert keek met een schuin oog naar de tv-uitzending rond Koninginnedag. Opeens was er kabaal en Weert vertelde dat een zwarte auto in het publiek was gereden. Er ontstond veel commotie. Ik wist dus als eerste dat er iets flink mis was in Apeldoorn, maar ik heb de consul in Sydney niet ingelicht. Het was toen niet duidelijk wat zich precies had afgespeeld in Apeldoorn. Het feest in Sydney ging gewoon door.’

Tv-uitzending
Marc en Tim volgden eenmaal thuis live op tv alle gebeurtenissen in Nederland. BVN had de uitzending van Nederland 1 doorgeprikt, zodat de twee journalisten alle extra journaals en de persconferenties op de voet konden volgen. Tim was niet erg tevreden over de verslaggeving van de NOS. ‘Het was raar dat de NOS-verslaggevers vier uur lang hebben volgehouden dat er slechts twee doden waren. De verslaggevers ter plaatse riepen dat dat aantal was bevestigd, maar dat cijfer klopte dus niet. Er waren op dat moment al vier doden. Ik vond het verder merkwaardig dat er in het Journaal van 8 uur geen verslag was uit Huissen, de woonplaats van de dader. Het RTL Nieuws, dat nota bene een half uur eerder uitzond, had al een verslaggever daar staan en had al met buurtbewoners gesproken.’

Hardloopschoenen
De verjaardag van Marc op 1 mei verliep in een tamelijke rust. Er was koffie op bed, er waren tal van cadeautjes (hardloopschoenen, Aussiebum-zwembroek, een CD van de groep Cold Play) en er was een diner. De echte feestelijkheden begonnen een dag later, vanaf twee uur. Marc en Tim hadden á la vorige verjaardagen in Amsterdam een High Tea georganiseerd. Met vele soorten thee dus, muffins, scones, chocolade, wijn, kaasjes en alle andere bekende dingen die een feestje op zaterdagmiddag genoeglijk maken.

Geen thee
Hoewel Marc zich zenuwachtig afvroeg of er wel mensen zouden komen, stroomde het huis op de Newman Street al snel vol met gasten. Op het hoogtepunt van de High Tea waren er wel twintig mensen. ‘Niet zo veel als in Amsterdam, maar toch heel behoorlijk voor Sydney-begrippen’, zei Tim. ’Er waren Australiërs, Nederlanders, hetero’s, homo’s, kortom, van alles wat. Het was alleen frustrerend dat bijna niemand thee heeft gedronken. Ik had doosjes vol bijzondere thee gekocht, maar niemand die er naar om keek. De meeste gasten gingen gelijk aan het bier of de champagne…’
Marc straalde bij zoveel aandacht en cadeautjes. Hij kreeg een bananenbrood met brandende kaarsjes, een elektronisch fotolijstje, een karakteristiek Australisch verkeersbord (pas op voor de haaien!), een toilettas, een hardloophemdje en een fietslampje.  Marc: ‘Ik vond het geweldig dat alle mensen de moeite namen om te komen. Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit. Volgend jaar worden mijn zus Carla en ik samen 110 jaar. Dan gaan we zeker weer wat organiseren, maar dan dichtbij in Nederland.’