Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De autozitter

De Australiërs houden van hun auto. Sterker: ze kunnen niet zonder. Net zoals de Amerikanen, zijn de Australiërs autojunks. Melk vergeten in de supermarkt om de hoek? Pak de auto. Naar de kroeg in de stad? Pak de auto. Naar het park op een mooie dag? Pak de auto. Verslaafd zijn ze, zwaar verslaafd. Slecht voor het milieu, slecht voor de leefbaarheid in de stad en slecht voor de fietsers die in Sydney proberen te overleven.

Maar de grootste fietsersplaag zijn de autozitters. In Nederland verblijf je meestal alleen in de auto als je van A naar B rijdt en vervolgens stap je zo snel mogelijk uit. Niet in Sydney. Daar is de auto een huiskamer op wielen. De automobilisten blijven eindeloos langs de kant van de weg in hun auto zitten. Om de krant te lezen. Om te bellen. Om te roken. Om een broodje te eten. Om te schrijven. Om te babbelen met een vriend. Om in de neus te peuteren. Om zich op te maken. Om een een puist uit te knijpen. Autozitters dus. Iedereen die op de fiets door de stad rijdt, weet dat een groot deel van het sociale leven zich afspeelt op vier wielen langs de kant van de weg.

Dat klinkt vrij onschuldig. Maar niet voor fietsers. Want de autozitters kunnen op elk moment klaar zijn met hun activiteit en hun portier openzwaaien, natuurlijk meestal zonder te kijken of er een fietser langs rijdt, want fietsers tellen niet in Sydney. En dus zijn de autozitters voor fietsers potentiële tijdbommen. Op elk moment kunnen ze toeslaan en materiaal en mens zware schade toebrengen. Er is zelfs een speciaal werkwoord hiervoor verzonnen door de fietsers. Doring wordt het genoemd als de tweewieler met geweld op het portier klapt.

Het enige dat helpt, is de autozitter te waarschuwen. Schreeuwen dus. Bellen. Preventieve actie. Of op het midden van de weg te gaan rijden. Maar dan zijn er altijd rijdende automobilisten die vervolgens met getoeter en geschreeuw je weg jagen van hun domein. Nee, het valt niet mee om als fietser te overleven in het Sydney van de autozitters.