Elke wereldstad kent zijn rafelrandjes: plekken in de openbare ruimte die (nog) niet volgebouwd zijn. Een grasveld met veel onkruid, een gapend gat waar ooit een gebouw heeft gestaan, een hoek land bij een nieuw project. Vaak zijn het plekken waar elke architect of projectmakelaar van dagdroomt: middenin de stad op peperdure grond. Geen wonder dat die rafelrandjes in veel steden snel worden opgevuld met nieuwe, prestigieuze gebouwen. In echte steden hebben rafelrandjes een uiterst korte houdbaarheidsdatum.

Niet in Sydney. De stad met 4,2 miljoen inwoners telt oneindig veel loze plekken , waar ogenschijnlijk helemaal niets mee gebeurt. Dure grond in of rond het centrum ligt er hopeloos verlaten en verloederd bij. Jaar-in, jaar-uit gebeurt er helemaal niets met deze potentieel fantastische bouwplekken.

Het beste bijvoorbeeld van zo’n verloren rafelrand is in de Inner West, in de wijk Newtwon. Bij het treinstation Newtwon staat een voormalige remise, waar ooit de trams werden geparkeerd en gerepareerd. De remise is een enorm complex met imposant hoge muren. De trams werden in 1961 afgeschaft en daarmee verviel de functie voor dit enorme complex. De lokale overheid verkocht het aan een projectontwikkelaar. Maar er brak ruzie uit, de rechter werd ingeschakeld en het project liep dood. En bleef dood.

De voormalige tramremise, industrieel erfgoed van Sydney, schreeuwt om een moderne stedenbouwkundige invulling. In een beetje andere stad zou dit gebouw met zijn hoge muren direct zijn gebruikt voor prachtige projecten: woonbouw, een winkelcentrum, een markt, horeca, een combinatie van alles. Niet in Newtown. Het gebouw stort langzaam maar zeker in; onkruid groeit tussen de stenen, duiven fladderen door de gebroken ramen, de ijzeren balken roesten en roesten. De rafelrand rafelt steeds meer af.

Studenten van de Technische Universiteit Sydney hebben de voormalige tramremise tot onderwerp van studie gemaakt. Zij stelden voor om van het gebouw een multi-functioneel complex te maken met woningen, winkels en een sauna. Op papier ziet het ontwerp er fraai uit. Meteen uitvoeren, zo zou je denken.

Maar de gemeente wacht. En wacht. Waarom zou je je ook haasten? Er is in dit onmetelijke grote land ruimte genoeg. Hier hoef je niet te vechten voor elke meter grond, zoals in de overbevolkte steden in Europa. En dus blijven de rafelranden in Sydney rafelen en vertoont de stad gapende gaten en met onkruid overwoekerde lappen grond.

Zucht.