Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De agent

In Nederland mag de politie misschien je beste vriend zijn, in Sydney is de politie hooguit een verre vriend. Oké, Sydney was tijdens de bijeenkomst van de 21 APEC-leiders (inclusief 'mondiale grootheden' als Bush, Poetin, Abe en Yu) een week lang een onvervalste politiestaat. Wie in bepaalde gebieden verdacht kuchte, kon bij wijze van spreken al worden opgepakt door de duizenden extra, hypernerveuze agenten die dank zij noodwetten ongekende bevoegdheden hadden om law and order te handhaven. Maar normaal  zie je amper agenten rondlopen op straat.

In Nederland wil de politie zoveel mogelijk zichtbaar zijn in de wijken. Contact met de burger, enzo. 'Blauw op straat' is niet voor niets een gevleugelde uitdrukking geworden. Niet in Sydney. De enige politie die je ziet, snelt meestal in een auto voorbij, al of niet met loeiende sirene. Maar agenten die kuieren door een wijk? Oom agent die een praatje maakt met de groentenboer op de hoek of met hangjongeren in het park? Ze zijn amper tot niet te vinden. Nederlandse bezoekers verbazen zich erover dat ze een hele maand lang geen enkele agent op straat hebben gezien. Ze weten niet eens hoe het uniform eruit ziet.

De Australische politie is een beetje van de oude stempel: gezag uitstralen en vrees inboezemen. Zo verschijnt de hoofdcommissaris van Sydney steevast met een pet vol blokken op televisie. Hij kijkt dan  zo streng mogelijk uit zijn ogen en levert in staccato-taal het ene na het andere krachtige statement. Over boeven die genadeloos achtervolgd zullen worden. Over sommige jongeren die tuig zijn. Over demonstranten die erop uit zijn om chaos te scheppen. Niks geen gemoedelijke figuur dus als de Amsterdamse ex-hoofdcommissaris Eric Nordholt, die de bevolking altijd vaderlijk toesprakt. 

De Australische politie lijkt doelbewust afstand te houden tot de burger en observeert daarom het liefst vanuit de auto. Of vanachter grote beeldschermen, want op elke belangrijke hoek in de stad hangt een bewakingscamera. De agenten willen meer lijken op een stoere sheriff (zonnebril op, pet op, kauwgom kauwend), dan op een semi-welzijnswerker. Hier leeft de gedachte dat de samenleving het beste gediend is met streng en hard beleid. Eerst optreden, dan praten. Deëscalerend optreden is voor doetjes. Liever eerst de ME en het waterkannon.

Voordelen heeft het wel, dat weinige blauw op straat. Degene die door rood licht rijdt of verkeersverboden negeert, hoeft niet bang te zijn voor een bekeuring. Er is toch geen agent te bekennen.