Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De busbaan

Tussen Parramatta en Liverpool, de twee grootste wijken in het onmetelijk uitgestrekte westen van Sydney, ligt vermoedleijk één van de mooiste busbanen ter wereld. Snel gaat het niet. De afstand tussen de wijken bedraagt slechts vijftien kilometer. Maar de bus volgt over de busbanen een zigzag-koers door de stad, waardoor de rit een uur duurt. Dat schiet niet op. Fietsen gaat sneller.

Er rijdt ook een trein tussen Parramatta en Liverpool. De treinrit duurt 25 minuten. Maar helaas, er rijden maar twee treinen per dag op het traject, aleen in de vroege ochtendspits. Het alternatief is dus een bus, een hele mooie. Voor de bus is een busbaan van circa 30 km aangelegd die zijn weerga niet kent in de wereld. Vrije stroken, stoplichten die op groen springen als de bus eraan komt en een dienstregeling (elk kwartier een bus) die stipt wordt uitgevoerd. Kom daar maar eens om in Nederland. Elke 800 meter zijn er moderne, keurige stations, met moderne voorzieningen die bij dat soort stations horen, zoals een bord dat vertelt wanneer de volgende bus komt, en perrons die zo hoog zijn dat rolstoelgebruikers gemakkelijk en zonder hulp in de bus kunnen komen.

Maar voor de reis van Parramatta naar Liverpool is de reis per bus niet erg efficiënt. Met de fiets gaat het sneller. Waarom er dagelijks maar twee treinen rijden over de spoorlijn, is een vraag die niemand kan beantwoorden. De loketbediende zegt dat als je per se met de trein naar Parramatta wil, je moet omrijden over Redfern, de treinreis duurt dan ongeveer anderhalf uur, dankzij een omweg van ongeveer 40 kilometer. Dat schiet dus ook niet op.

Dus de bus. Het rijdt prima, de bussen zijn modern en vervuilen  nauwelijks, dank zij de moderne dieselmotoren die voldoen aan strenge Europese normen. De tocht gaat kriskras door het soms foeilelijke westen van de stad om zoveel mogelijk  wijken, winkelcentra en scholen aan te doen, wat op zichzelf wel gebruikelijk is, maar wat de snelheid niet ten goede komt. Voor een keer is het een leuke ervaring, maar elke dag?

De busbaan is er gekomen in 2002 om de inwoners van het westen van de  stad goed en snel openbaar vervoer aan te bieden. Het is niet duidelijk of de bus een succes is. Volgens berichten in de media gebruiken er  wekelijks 39 duizend mensen de bus, dat zou dan gemiddeld twintig tot dertig mensen per busrit zijn. En dat is inderdaad redelijk. Er komen meer van dit soort busbanen in Sydney, belooft de overheid. Dit  jaar moet een nieuwe in het noordwesten van de stad opengaan. Maar een rechte busbaan zou wenselijk zijn en veel tijd besparen. Wie weet wordt het ooit nog wat met het openbaar vervoer in autostad Sydney.