Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De voorlichter

In de journalistiek geldt als een soort cliché vuistregel dat je -als het even kan- voorlichters moet mijden als de pest. Ze geven toch niet het antwoord waarop je zit te wachten en werken vaak meer tegen dan mee. Recht op het doel af: als je van meneer Jansen iets wil weten, benader hem zelf en niet zijn voorlichter.

Nu valt dat in de praktijk best mee. Veel instellingen hebben inmiddels meneer Jansen laten weten dat hij naar de afdeling Voorlichting moet verwijzen als een journalist belt. Hij mag vaak niet eens zo maar met de pers praten. In Nederland gaat het contact tussen journalist en voorlichting soms goed, soms ook niet. Eén ding doen de voorlichters in Nederland meestal wèl: `Ze bellen terug en hebben iets dat op een antwoord lijkt.’

Hoe anders is dat in Australië. Ook hier is de voorlichter een vaak hinderlijke obstakel tussen pers en Mr. Johnson. Maar goed, als buitenlandse correspondent die redelijk kort in een nieuw land werkt, zijn woordvoerders vaak de enige manier om een beetje dichter bij het doel te komen. Er is immers nog geen netwerk om ze effectief te omzeilen.

Meestal gaat dat contact zo:
- Goedemorgen, ik ben Marc van den Broek, werkzaam vanuit Sydney voor de Nederlandse media en ik wil graag zus of zo weten?’
-`Hello Marc, hoe gaat het met je? Goed, mooi, mag ik je telefoonnummer hebben en kun je je vraag even op de mail zetten?’

Dat klinkt redelijk en goed. De meeste voorlichters doen aardig, een beetje amicaal en op met je jarenlange ervaring in Nederland, denk je `Dat komt wel goed, die man belt wel terug.’ Maar het duurt minuten, uren, dagen en zelfs weken. Wie er belt, de benaderde voorlichter zwijgt in alle talen. Een herinneringsmail heeft geen effect, nog een keer opbellen meestal ook niet. De voorlichter heeft vaak een eigen poortwachter die vriendelijk je nummer noteert en zegt de voorlichter te vragen even terug te bellen. Nee dus.

Helemaal bont is het tijdens de verkiezingscampagne in Australië die al weer enige weken bezig is. De voorlichters van de kandidaten zijn het zwijgzaamst en onbeschoft van allen. Zelfs eenvoudige vragen als: `Waar voert Labor-kandidaat Peter Garrett morgen campagne?’, is al een brug te ver. Er komt geen antwoord van de voorlichter.

Zijn mobiele telefoon staat dagenlang op voice-mail. Als de voorlichter, de van voormalig Midnight Oil zanger Peter Garrett is een ventje van ergens in de twintig met een uitgesproken hekel aan 40-pliusser vanwege hun arrogantie, na lang volhouden en veel sms-jes, e-mails, voicemails en briefjes van secretaresses toch een keer aan de telefoon komt, zegt ie doodleuk. `Het is druk, we hebben toch geen interesse in de buitenlandse media.’ En weg is- ie.

Relaxed en behulpzaam volkje, die Australiërs.