Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

Het snelwegfietsen

Australië is een land met veel geboden, maar merkwaardig genoeg is fietsen op de meeste snelwegen toegestaan. Veel fietsers zal dat een gruwel lijken, maar in Sydney kan het soms niet anders, zeker als je eventjes lekker uit je dak wil gaan op je fiets. De talrijke stoplichten op de gewone wegen in de stad verhinderen dat fietsers lekker kunnen doortrappen. Ook de drukte maakt het fietsen lang niet altijd tot een onverdeeld genoegen. Buitenwegen zijn er niet in de buurt; die liggen tientallen kilometers verderop. Dus dan maar naar de vluchtstrook van de snelweg. Daar is meestal volop ruimte en wie het voorbijrazende verkeer met zijn stank en herrie voor lief neemt, kan zich per fiets snel verplaatsen.

Het is wel opletten geblazen bij de op- en afritten. Er staan veelal bordjes waar de fietser moet oversteken. Dat oversteken is veelal een kwestie van goed kijken en op het juiste moment een beslissing nemen. Wie dat eenmaal onder de knie heeft, kan goed uit de voeten op de snelweg. Gezien de drukte en de relatief hoge snelheid van het autoverkeer lijkt het erop alsof je een beetje wind mee hebt ook. Zonder gevaar is het snelwegfietsen natuurlijk niet. Dat is vaak de schuld van automobilisten die fietsers niet zien zitten. Er wordt in Sydney danig gescholden op fietsers door chauffeurs die menen dat ze een beetje hinder ondervinden van de ongemotoriseerde weggebruikers. Het bekende `f… you!’ klinkt geregeld, ook als er helemaal niets aan de hand is. Wie beweerde ook alweer dat de Australiers zo relaxed zouden zijn?

Helemaal bont maakt de bestuurder van een Ford Falcon het eerder deze maand op de Southern Cross Drive, de snelweg uit het centrum naar het vliegveld. Op die weg rijdt in alle vroegte, net na zonsopkomst, een groep van circa vijftig wielrenners. Onder hen bevindt zich Ben Kersten, die zich voorbereidt op de Olympische Spelen in Peking. De groep is zo groot, dat ze op de linker rijstrook rijdt (dat is toegestaan) en dus het achteropkomende verkeer dwingt om in te halen. Dat is voor een man die ochtend een brug te ver. Hij haalt in, gaat terug naar de linkerrijstrook en trapt op de rem. Twintig fietsers rijden op de wagen in; als door een wonder is niemand echt zwaargewond of dood. De bestuurder maakt zich snel uit de voeten. Onder de gewonden is de wielrenster Kate Nichols, die drie jaar geleden in Duitsland ernstig gewond raakte bij een ongeluk met de wielerploeg van Australië. Ze rijdt voor de eerste keer sinds al die jaren mee in een peloton. Ze is door het nieuwe ongeluk ontredderd.

De politie is de bestuurder snel op het spoor. Een van de fietsers heeft het nummerbord opgeschreven. Eerst ontkent de eigenaar van de auto nog dat hij achter het stuur zat, maar later geeft hij toe. Hij moest naar links uitwijken, omdat het verkeer voor hem vaart zou hebben geminderd, verklaart hij. Toen sloeg de motor over, waardoor hij vaart verloor. Zijn verhaal klinkt als een slap verzinsel en wijkt af van alle getuigeverklaringen. Woede alom bij de fietsers. Tegen de automobilist is proces verbaal opgemaakt. Het onderzoek loopt nog. De fietsers bereiden een forse schadeclaim voor.
Bizar is de reactie van Eric Roozendaal, minister van verkeer van de deelstaat Nieuw Zuid Wales en verantwoordelijk voor de snelwegen. In plaats van automobilisten op te roepen zich verantwoordelijk te gedragen op de weg en rekening te houden met kwetsbare verkeersdeelnemers als fietsers, zegt hij dat het niet zo verstandig is van fietsers om in de ochtendspits op een volle snelweg te rijden. Kan het dommer? Nee, het kan niet dommer.