Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De tol

Sydney heeft tolwegen, maar tol betalen is niet altijd zo eenvoudig. Daar komen automobilisten achter die bijvoorbeeld in een huurauto over een tolweg in Sydney willen rijden waar de tolbeambte is wegbezuinigd. Sinds enige tijd kunnen auto’s een kastje kopen en in de auto monteren (het zogenoemde E-tag). Daarmee wordt de tol automatisch afgeschreven van de rekening. Dat werkt perfect. Als de auto door een poortje rijdt, klinkt er een piepje en eens per maand komt het overzicht van de te betalen tol. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat het in Nederland zo ontzettend lang duurt, voordat een dergelijk automatisch systeem wordt ingevoerd. Er is alleen een groot bezwaar: wat als de auto, zoals bijvoorbeeld een huurauto, geen E-tag, heeft? De oudere tolwegen hebben veelal nog een meneer of mevrouw die het geld in ontvangst neemt en daarna is het weer doorrijden geblazen. Maar Sydney wil af van die meneren en mevrouwen. Iedereen moet maar aan de E-tag. Iemand die zo ding niet heeft, die zal het weten.

Bij de wegen zonder menselijke tolgeldinzamelaar staan grote borden: geen E-tag? Dan dit nummer draaien of deze website bezoeken. Hoe vreemd. Hoe kan een toerist die zonder bijrijder in een gehuurde auto vanuit Brisbane naar Sydney rijdt, dat allemaal in een oogopslag noteren of onthouden? Dus kwam een bezoeker uit Brisbane vertellen dat hij over een tolweg had gereden zonder te betalen en dat hij het nummer in de gauwigheid niet had kunnen noteren. Wat te doen? Nu is het niet zo efficiënt geregeld dat er één telefoonnummer of één website is waar de tol achteraf betaald kan worden. Elk stukje tolweg heeft zijn eigen exploitant en zijn eigen telefoonnummer. Voor Sydney zijn dat er zeven. Gelukkig werkt de E-tag wel overal in Australië.

Dus moet het bezoek wel weten welke weg het heeft gereden om de tol te kunnen betalen. Als dat is achterhaald, begint de speurtocht naar het telefoonnummer. Meteen een hindernis. In het weekeinde kan niet tol worden betaald. Maandag lukt het contact te krijgen en na vele minuten is een jufrouw bereid het geld af te schrijven. En dan te bedenken dat het om het luttele bedrag van drie dollar gaat (net geen 2 euro), maar dat al was verhoogd tot ruim 7 dollar; een boete voor het betalen achteraf. Dat is nog eens klantvriendelijk.
De toerist die over een tolweg naar het vliegveld rijdt en niet betaalt en vertrekt naar het buitenland, krijgt een gepeperde rekening. Dan gaat de beheerder van de tolweg via het nummerbord naar de eigenaar en komt dan uit bij het verhuurbedrijf. Die betaalt, het bedrag is dan al veel hoger, en schuift de rekening vervolgens door naar de huurder met een toeslag van soms wel 40 dollar. Het creditcard nummer van de huurder is bekend en het bedrag, dat dus aardig kan oplopen, wordt zonder pardon van de credit kaart afgeschreven. En het verhuurbedrijf staat nog in zijn recht, omdat de verhuurder heeft getekend dat alle boetes (op het niet betalen van tol staat een boete) met een verhoging moeten worden betaald. Leuk afscheid van Australië.