Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De busrit

Natuurlijk, net als in elke grote stad heeft Sydney een uitgebreid netwerk van bussen. De blauw-witte gevaartes zijn een bekende verschijning in het hectische verkeer van deze stad met 4,2 miljoen inwoners. Maar een tochtje is niet altijd een onverdeeld genoegen. Traag en sloom kruipen de bussen door het drukke verkeer, maar het is niet altijd de schuld van andere weggebruikers dat de bus er zooooo lang over doet om ergens te komen. Neem bus 378 die het fraaie strand van Bronte verbindt met het Centraal Station, een rit van bijna 10 kilometer. Overdag vertrekt er elke tien minuten een bus, maar dat is het enige goede dat erover te vertellen is. O ja, en ook dat de bus keurig op tijd vertrekt. De rit zelf is er niet een voor mensen met een beetje haast. Het lijkt wel alsof de busmaatschappij er alles aan doet om mogelijke klanten zo snel mogelijk weg te jagen. De meeste passagiers zijn mensen die zich geen auto kunnen veroorloven, jonge studenten en veel ouderen. De overige Sydneysiders zouder er niet over piekeren om een seconde in de bus te gaan zitten.

De 378 heeft bijna om de 200 meter halte, wat natuurlijk plezierig is voor de passagier. Maar de grote hoeveelheid stopplaatsen houdt ook erg op, want meestal staat er hooguit één persoon te wachten bij de halte, of moet er één iemand uitstappen. Je maakt immers gebruik van de halte die het dichtst bij je bestemming is. ALs er minder haltes zijn verzamelen de reizigers zich daar en worden de stops een beetje efficiënter.

Nu is dit nog niet zo erg, ergerlijker is dat de buschauffeur ook kaartjes verkoopt. Sydney kent tienrittten-kaarten die je in de automaat bij de chauffeur moet afstempelen, maar veel mensen kiezen er toch voor om een duurdere enkele reis te kopen. Erg veel scheelt het niet, de voorverkoop is een procent of 20 goedkoper. En dus staat de chauffeur soms bij de halte eindeloos stil om een kaartje van 3 dollar te verkopen. Hij wil gepast geld, dat bijna niemand heeft, en het wisselen neemt soms veel tijd in beslag.

Bus 378 doet het grote busstation Bondi Junction aan, een groot mooi station waar alle bussen in de oostelijke buitenwijken van de stad samenkomen en van daaruit verder gaan naar de stad. Hier kun je ook overstappen op de trein. Het is een busterminal met gescheiden in- en uitstapplaatsen. Er verlaten ook best veel mensen de bus, maar daarna hoeft de chauffeur kennelijk niet meer zo. Hij heeft zich vastgezet achter een andere bus en kan geen kant meer op. Pas als de voorganger is weggereden, rijdt de chauffeur weer honderd meter om daar opnieuw te gaan wachten. Hier mag niemand instappen, alleen uitstappen, maar dat hebben de meesten al gedaan.

Na weer 5 minuten sukkelt het gevaarte verder, weer 100 meter dichter bij zijn eindbestemming nu om wat mensen te laten instappen. En dan is het stoplicht rood, dus dat schiet ook al niet op.

Helemaal opmerkelijk is de stop vijfhonderd meter na de busterminal, een halte bij de busremise. Tijd voor een chauffeurswissel. Op zijn gemak pakt de vertrekkende beambte zijn geldlade, kijkt alles goed na en gaat weg. Na een paar minuten komt zijn vervanger. Hij kijkt alles na, stopt zijn geldla in de kassa en controleert de kaartjesmachine. Dan mogen de reizigers instappen en springt het stoplicht weer op rood. Pffffff. Het is natuurlijk van de zotte dat de chauffeurs niet wisselen op de eindbestemming of het vertrekpunt. Wie heeft dit bedacht? De wissel van chauffeurs halverwege de rit lijkt erg veel op het pesten van de passagiers: Een schreeuw van het busbedrijf: Pak toch de auto, dat gaat veel sneller.

Voor de hele rit van bijna 9,8 km heeft de bus 378 51 minuten nodig, 11 á 12 kilometer per uur. Dat schiet zo niet op Sydney Busses.