Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

Het krantengejuich

In Nederlandse kranten is een opening over de volle breedte van de voorpagina in van die dikke letters een zeldzaamheid. Alleen bij heel bijzondere gebeurtenissen worden de chocoladeletters van de plank gehaald. Zoals bij een vliegtuig dat neerstort op een flatgebouw, een politicus die wordt doodgeschoten een paar dagen voor de verkiezingen of de plotse dood van het staatshoofd. Kortom, iets dat maar een paar keer per jaar voorkomt.

In Australië wordt daar anders over gedacht. Rond de katholieke Wereldjongerendagen en het pausbezoek werden de lezers van de heel behoorlijke kranten The Australian en The Sydney Morning Herald bijna dagelijks wakker met een kop over zeven kolom in hele dikke letters. En altijd juichend over het geweldige festijn dat de Wereldjongerendagen zouden zijn.

Maandag, na de slotmis van de katholieke ‘Olympische Spelen’ die ongeveer 225 duizend jonge pelgrims naar Sydney lokte, kwamen de kranten weer woorden tekort. De paus had een nogal saaie mis gelezen (mooie muziek en dans, dat wel) met veel teksten in het Latijn. En als de paus Engels sprak, was er niet veel van te verstaan, ook al gezien het moeilijke accent van de 81-jarige man. De organisatoren hadden op een half miljoen bezoekers geregeld en een naburig park laten sluiten voor `gewoon' publiek', zodat gelovigen op grote videoschermen naar de mis konden worden gekeken. Er kwamen `slechts' 350 a 400 duizend mensen opdraven. Ook een mooie score, maar ver onder de verwachting. En het park bleef nagenoeg leeg.

Maar weinig daarover in de kranten of op tv. ` Tsunami van geloof en vreugde', kopte de Sydney Morning Herald. De halve voorpagina was gevuld met een foto van de paus die een kind kust, de hoofdkop staat onder de vouw, op de onderste helft van de pagina. The Australian bleef niet achter met de kop ` Paus predikt tijdperk van vernieuwing’ met een eveneens over zeven kolommen afgedrukte traditionele foto van de paus die de armen spreidt tijdens de slotmis.

Eigenlijk is het raar in Australië met dit soort evenementen. Voorafgaande het festijn is het geklaag niet van de lucht. Soms terecht, zoals over de strenge noodwet die was afgekondigd en over de forse stroom overheidsgeld naar het evenement. Soms onterecht, zoals over de afsluiting van wegen, en de verwachting dat de treinen de toestroom aan pelgrims niet zouden kunnen verwerken.

Maar het evenement begint en het gezeur verdampt. Luid jubelt bijna iedereen over de geweldige tijd die er is, de mooie sfeer die de pelgrims in de stad brengen, de toestroom van de bezoekers en hoe mooi de stad wel niet is. Het is de Hup-Australië-Hup-reflex. Journalistieke objectiviteit verandert in juichend chauvinisme. Kijk-eens-hoe-goed-we-wel-niet-zijn-journalistiek.

In Nederland is dit bijna ondenkbaar. Er wordt altijd wel geschreven dat iets niet deugt aan een evenement. Vlekkeloze evenementen bestaan niet. De Volkskrant deed daar altijd aan mee. ‘Azijnpissers’ werden die journalisten wel genoemd, het is nooit goed, altijd gaat er wel iets fout. De scherpe kantjes zijn daar nu wel van af, maar het zit ook een beetje in de aard van het Nederlandse journalistiek: kritisch en zeker niet te veel meejuichen langs de kant. In Australië is het weer de andere kant op. Eigenlijk zou er een mooi evenwicht tussen het zurige Nederland en het zoetige Australië moeten worden gevonden. Wie weet.