Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De homoduiker

De Australische media zijn niet bijster geëmancipeerd als ze over homo-seksualiteit moeten berichten, dit geldt zeker voor de kleffe commerciële televisie in dit land.
Wat moeten ze doen als totaal onverwacht een openlijke Australische homoseksuele man op de Olympische Spelen een gouden medaille wint met het schoon-springen? Alsof er niets aan de hand is? De homoseksualiteit negeren, verzwijgen, gewoon melden? De Australische media doen het zo slecht nog niet. In de nacht van zaterdag op zondag wint de 20-jarige Matthew Mitcham geheel onverwacht goud. Met zijn zesde en laatste sprong tijdens de finale schoonspringen van de tien meter hoge toren verrast hij iedereen (inclusief zichzelf) met een magistrale duik, goed voor de hoogste score ooit in de Olympische geschiedenis. Met de sprong verwijst hij zijn Chinese concurrent naar het zilver en zo voorkomt hij dat de Chinezen alle acht medailles bij het schoonspringen binnenhalen. Kortom opmerkelijk.

Dat Mitcham homo was, kon iedereen weten. Hij maakte er geen geheim van en vertelde aan iedereen die het wilde horen dat hij zo zijn best heeft gedaan om zijn partner Lachlan naar Peking te laten afreizen. Dat is hem gelukt met steun van een fonds dat familieleden van Australische sporters bijstaat om hun geliefde aan te moedigen.

Als Mitcham zevende of zo was geworden, dan zouden kranten en tv kort aandacht hebben besteed aan de 20-jarige man uit Sydney. Zo van : Goed gedaan, hij is nog jong, wie weet wat hij in Londen gaat doen. Maar nu Mitcham goud heeft veroverd, is hij geheel in de traditie van de Olympische sportverdwazing hier groot nieuws. Dat betekent: eindeloze herhalingen van de winnende duik, interviews van ouders, vrienden en mogelijke echtgenoot. Dus deze gouden medaille is een mooie testcase om te kijken hoe de media het gevoelige onderwerp sport en homoseksualiteit benaderen.

Op de avond dat Mitcham wint, doen de verslaggevers van het commerciële station 7 (dat de spelen bijzonder slecht in beeld heeft gebracht) alsof er niks aan de hand is. `Hij maakt zijn laatste sprong en hij weet dat zijn moeder en zijn broer op de tribune zitten', krijgen de kijkers te horen. De camera zoemt in op de fans, onder wie zijn vriend, maar de commentatoren zwijgen..Later maakt de tv het goed, als de gelukkige winnaar mag vertellen, hoe belangrijk zijn vriend is voor het goud. De stations laten zien dat Mitcham zijn vriend omhelst en Lachlam mag ook nog wat zeggen. In de kranten waar altijd meer ruimte is voor nuances en details werd de homoseksualiteit expliciet genoemd. Keurig zo moet het.

De websites stromen daarna vol met reacties op de opmerkelijke prestaties van de jonge duiker. De meningen zijn verdeeld. `Waarom melden dat hij homo is. Hij heeft goed gedoken en daar gaat het om', schrijven sommigen. Anderen zijn zeer verheugd over de aandacht voor de seksuele geaardheid van de winnaar. `Het zal veel jonge homo's in dit land steunen als ze geplaagd worden vanwege hun geaardheid. Ze kunnen nu zeggen dat ze zelfs een gouden medaille kunnen halen. Dat zal ze sterken.'

Een verademing, deze volwassen discussie over het altijd heikele thema homoseksualiteit en topsport. Ook in dit macho sportgekke land is de nuance dus niet helemaal uit het zicht geraakt.