Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De lollypop-man

Net als overal in de wereld wordt er in Australië aan de weg gewerkt. Soms kan het verkeer gewoon doorrijden en staan er borden om de snelheid te matigen of is er een waarschuwing Men at Work. Maar als de straat heel smal is kan dat niet. Dan kan alleen het verkeer in één richting door en moeten de auto's uit de andere kant even wachten.

In Nederland en waarschijnlijk op meer plaatsen in de wereld, hebben ze daar een handig setje stoplichten voor. Aan beide kanten van het werk wordt een stoplicht geplaatst, als het ene rood is, staat het andere licht op groen. Zo ingewikkeld is het niet. Maar in Australië vinden ze dit toch geen goede oplossing. Daar staat bij elk werk aan de weg, zeker in de bebouwde kom, soms ook daar buiten, twee (meestal ) mannen en een bord in hun handen voor zich uit te staren. Aan de ene rode kant van het bord staat STOP en aan de andere gele kant van SLOW. Lollypop men, worden ze genoemd. Mannen met een lolly, het klinkt niet al te vleiend. In het jargon van het wegbeheer gaan ze als Road Safety Offciers door het leven, dat klinkt in ieder geval een stuk gewichtiger.

Waarom geen stoplichten? Dat is goedkoper en bespaart een boel mensen zo ongeveer het saaiste werk te doen dat er is. Het is een gegeven. Het staat zo in de reglementen, dus zo gebeurt het. Waarschijnlijk uit de tijd dat de vakbonden heer en meester waren over de arbeiders en in het kader van behoud van werkgelegenheid de komst van stoplichten hebben tegen te houden.

Net zoals de drukkers in Nederland melk bleven eisen toen de loodplaten al lang waren afgeschaft. Ze kregen melk omdat het de schadelijke effecten van lood zou dempen. Dat was hun recht. En toen het lood verdween, bleven ze melk eisen. Zo raar kan het soms gaan.

Stoplichten zijn maar stoplichten, proberen ze hier de lollypop man te verdedigen. Automobilisten rijden gewoon door als ze denken dat het kan en dat brengt het leven van de wegwerkers maar in gevaar. Nee, persoonlijk toezicht is het beste.

Het is in ieder geval een traditie die uit Engeland is komen overwaaien. Daar is het fenomeen ook bekend. Vroeger in Nederland ook wel, maar vooral bij scholen waar moeders en vaders als vrijwilliger kwamen opdraven om klaar-overtje te spelen bij plekken waar kinderen drukke wegen moeten oversteken.

Maar hier in het Australië is het een heuse baan. Het is verplicht dat er twee van die mannen (heel soms zij het vrouwen) staan. Altijd in een opvallende gele reflecterende jas zodat ze goed zichtbaar zijn. Ze moeten steeds naar elkaar kijken om het verkeer goed te regelen. En als ze elkaar niet kunnen zien, bijvoorbeeld bij werkzaamheden in een bocht, hebben ze een walkietalkie om met elkaar te overleggen. `Na die rode auto mag het verkeer door', knettert het dan.

Gelukkig lijken de lollypop mannen niet te zijn. Automobilisten zijn nooit blij als ze extra moeten wachten en scheuren door als het GO tevoorschijn komt. Soms worden ze gegroet, maar meestal genegeerd alsof ze anonieme stoplichten zijn, gevoelloos straatmeubilair. Ze lijken zich erbij te hebben neergelegd. Als je als fietser bedankt voor hun werk, kijken ze meestal onbegrijpend naar je.

Een automobilist waagde het een keer het gezag van de mannen te tarten. Hij reed door, het kon gemakkelijk. `Ik hoef niet naar deze mensen te luisteren', zou hij verklaren. `Ze zijn geen politiemannen, ze hebben geen macht over me.' De rechter was het daar deels mee eens. De mannen hebben geen bevoegdheid, maar het verkeersbord dat ze in hun hand hebben wel. Als daar stop staat, moet je wachten en de rechter veroordeelde de automobilist En de lollypop-man voelde zich even recht gedaan.