Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De nieuwjaarsviering

Oud en nieuw is in Sydney veel meer dan maagzuur-opwekkende oliebollen, goedkope champagne en jankende rotjes op een winderige straat. Oud en nieuw in Sydney is een massaal zomers volksfeest, waar elk jaar opnieuw ruim een miljoen mensen op af komen. Het is bijna overal in Australië verboden om zelf vuurwerk af te steken. Dat wordt gedaan door de overheid en in Sydney is het staatsvuurwerk een miljoenen kostend spektakel, dat internationaal bewondering afdwingt. Van Amsterdam tot Moskou, de hele wereld ziet op tv de fonkelende Harbour Bridge en de vuurpijlen boven het Opera House. Dit is het grootste en mooiste vuurwerk ter wereld, zeggen ze hier onbeschaamd.

Maar wie van dichtbij het fameuze vuurwerk wil bijwonen, moet heel wat afzien en lijden. De populairste plek is het park bij Mrs. Macquarie Chair; daar kun je in één oogopslag de Harbour Bridge en het Opera House zien. Ideaal. In het park is plaats voor 20.000 mensen en vanaf 's ochtends vroeg melden zich de eerste mensen. Maar de vuurwerk-kijker mag niet zomaar naar binnen. Dit is een 'alcohol and glas free event', zodat elke tas van elke bezoeker gecontroleerd moet worden op glas en alcohol. En dat kost uren en uren wachten. De argeloze feestganger die zich rond één uur 's middags meldt, ziet een eindeloze rij voor zich. Een rij, die zich in de bloedhete zon kringelt op een groot grasveld zonder schaduw. Na ruim twee uur wachten is het einde nog lang niet in zicht. Mensen die binnen in het park zijn, sms-en dat ze vier uur hebben moeten wachten. Intussen vallen mensen flauw van de hitte; de rij schuifelt voetje voor voetje tergend langzaam op. De wachtenden blijven uiterst gedisciplineerd, maar dit is geen feest. Dit is een kleine hel.

Wie het moedige besluit neemt om na twee uur de zwetende rij de zwetende rij te laten en een andere plek te zoeken, wordt beloond op Circulair Quay. Daar, de bekende boulevard bij het Opera House waar de veerboten aanleggen, is nog voldoende plaats met schaduw én met fraai uitzicht op de Harbour Bridge, het centrum van het Oudejaarsvuurwerk. Praktisch elke meter is bedekt met kleedjes van mensen. Hier wordt urenlang gehangen, gezeten, gelegen, gelezen, gedronken, spelletjes gespeeld, gegeten en gewacht op de flonkerende dingen die gaan gebeuren. Ook dit is een gebied, waar iedere tas vooraf is gecontroleerd op glas en alcohol. Wie eenmaal binnen is, mag niet zomaar naar buiten. Een bandje meldt om de zoveel minuten via het luidsprekersysteem dat je een pas nodig hebt om het gebied te verlaten en weer terug te komen.

Om negen uur 's avonds is er de prelude op de eindejaarsuitbarsting: het vuurwerk voor de kinderen. Na afloop gaan de families met kinderen naar huis. Tenminste, dat proberen ze. De mensen moeten het terrein verlaten via de controlepunten, waar duizenden anderen nog naar binnen willen. Een gedrang is het gevolg. Geduw, getrek, geschreeuw, verwarring, chaos. Naar links, roept de ene beveiligingsbeambte. Naar rechts, roept de andere. Degenen die even de benen willen strekken en het terrein willen verlaten, merken tot hun verbazing dat er helemaal geen passen worden uitgegeven, zoals urenlang is meegedeeld. Wie lang aandringt, krijgt van een agent een kaartje in de hand gedrukt. Maar het kaartje geeft geen enkele garantie om terug te kunnen keren.

De chaos is zo groot geworden, dat niemand meer naar binnen mag. 'Deze ingang is gesloten en zal niet meer open gaan deze avond, ook niet voor mensen met een pas', roept de organisatie om. Maar even later schalt het geluidsbandje weer:: wie naar buiten wil, heeft een pas nodig. Twee tegenovergestelde mededelingen binnen dertig seconden; geen wonder dat niemand er meer een hout van begrijpt. Het lijkt wel alsof de stad Sydey voor het eerst Oud en Nieuw organiseert; zoveel onkunde en miscommunicatie.

Binnen op het terrein is de stemming bepaald niet vrolijker. Voor de duizenden en duizenden feestgangers heeft de gemeente hier welgeteld tien mobiele toiletten neergezet. Het gevolg is een ein-de-lo-ze rij met mensen in hoge nood.'Ik sta al twee uur in de rij', zegt een vrouw, die eruit ziet alsof ze elk moment kan ontploffen. Twee uur wachten om een plasje te doen.... Hoeveel mensen zouden het in hun broek hebben gedaan? Het amateurisme van de organisatie is verbazingwekkend. 'Is dit de manier waarop Sydney zijn gasten behandelt?, roept een man boos.

Als om twaalf uur 's nachts 2009 begint en het vuurwerk met het thema 'Creation' duizelingwekkend de lucht ingaat, worden de meeste irritaties weggeblazen. 'Sydney, you are the star", kopt de krant The Sydney Morning Herald de volgende dag over het vuurwerk. Ja , ja... Volgend jaar meer toiletten en wat meer organisatievermogen, Sydney. Dat is een mooi voornemen voor het nieuwe jaar.