Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De vrijwilliger

Eens per jaar verandert de stad Sydney in een tolerante mix van hetero, homo, bi, transseksueel en travestiet. Het is dan Mardi Gras en tussen de 500.000 en 750.000 mensen proppen zich samen langs Oxford Street, Taylor Square en Flinders Street om een blik te kunnen werpen op een bonte parade van praalwagens met uitgelaten mannen en vrouwen. Hoewel de gemiddelde (macho) Australiër bitter weinig op heeft met de gays en hun gay-culture, is Mardi Gras één van de jaarlijkse hoogtepunten van de stad. Het thema dit jaar is Nations United. Eigenlijk wilden de organisatoren de titel United Nations gebruiken, maar de VN in New York stonden niet toe dat Australische homo’s met deze naam aan de haal gingen. De organisatoren willen met Nations United de multiculturele samenleving in Sydney vieren (meer dan 200 nationaliteiten wonen in de stad). Maar anderzijds willen ze erop wijzen dat er nog altijd landen bestaan die homoseksualiteit verbieden en ‘zondaars’ tot de doodstraf veroordelen.

De Mardi Gras is 31 jaar geleden ontstaan als protest tegen discriminatie van homo’s. De eerste optocht eindigde in een flinke matpartij, toen de politie de deelnemers aan de mars tegenhield en wilde arresteren. In de jaren erna groeide de Mardi Gras uit tot een massaal evenement. De politieke boodschap verdween steeds meer naar de achtergrond en maakte plaats voor uitbundig, semi-onzedig en kleurrijk vermaak.

De Mardi Gras anno nu is een meer dan drie uur durende optocht met heel veel (halfblote) marcherende en dansende mannen en vrouwen, begeleid door fel verlichte wagens en donk-donk-donk-housemuziek. De stoet wordt traditioneel geopend door de Dykes on Bikes (potten op de motor) en een eregast. Die eregast is dit jaar de (homoseksuele) Olympisch kampioen Matthew Mitcham (Olympisch goud in Peking: schoonspringen vanaf de 10 meter plank). Kortom, de Mardi Gras 09 is niet diepgravend, niet politiek correct, maar wel erg gezellig.

De Mardi Gras trekt elk jaar opnieuw tienduizenden toeristen uit heel de wereld. Maar de Australische overheid heeft lange tijd ronduit spastisch gedaan over financiële steun aan het evenement. Natuurlijk, de staats- en federale regering waren stilletjes dolblij met alle miljoenen die de gay-yuppies in Australië uitgaven, maar de autoriteiten waren als de dood om zich officieel te verbinden aan een homo-evenement. Alle uitgaven en inspanningen moesten in hun ogen gericht zijn op de families in het land, niet op homo’s en lesbo’s.

Na eindeloos lobbyen van burgemeester Clover Moore is het dit jaar gelukt om de Mardi Gras op te nemen in de officiële lijst van ‘New South Wales-evenementen’. De Mardi Gras krijgt daarmee voor het eerst overheidssubsidie. In het programmaboekje van dit jaar staat zelfs een welkom van de sociaal-democratische minister-president Kevin Rudd. Zijn liberale voorganger John Howard had dat elf jaar lang geweigerd.

Natuurlijk zijn er nog altijd mensen die de Mardi Gras verwensen. Zo bidt dominee en politicus Fred Nile steevast elk jaar om regen op de dag van de parade. Hij ziet de optocht als een langdurige zonde. “God heeft Adam en Eva geschapen, niet Adam en Steve”, is zijn gevleugelde uitspraak. Maar de haters zijn in de minderheid. Families met kinderen, opa’s, oma’s, Aziatische toeristen, kirrende huisvrouwen en onwennig kijkende echtgenoten bevolken de binnenstad van Sydney en zijn even één in hun enthousiasme voor de voorbijtrekkende homo’s en lesbo’s.

Voor zaterdag de 7e maart, de dag van de parade, is zonnig weer en 25 graden voorspeld. Laat dominee Fred Nile en zijn aanhangers het maar niet horen.