Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De vrijwilliger

Wat ongehoord is in Australië is het enthousiasme van veel mensen om op te draven als vrijwilliger bij een groot evenement. Is het in Nederland altijd hangen en wurgen om voldoende onbetaalde mensen te krijgen om iets op poten te zetten, in Australië staan ze meestal in de rij. Het zijn er som zo veel dat de vrijwilligers elkaar in de weg staan of wel erg domme taken hebben gekregen.

Australië lijkt het land van het grote geld te zijn, als het niks oplevert dan zie je mij niet. Maar dat beeld is maar een beetje waar. Neem het Wereldkampioenschap Dak- en Thuislozen in Melbourne. Dat is een sporttoernooi met zo´n vijfhonderd sporters, ongeveer even veel verzorgers en coaches, pakweg twee honderd journalisten en honderd bobo´s. Een klein evenementje.

Maar dan het aantal vrijwilligers. Maar liefst 900 mensen hebben in de week van het toernooi tijd gegeven om te helpen. Belangeloos, nou ja, voor een hapje en een drankje en het onvermijdelijke T-shirt met het woord STAFF op de rug.. Ze zitten bij de toegang van het perscentrum en kijken of je een perskaart hebt. Binnen helpen dan weer vijf mensen met het uitdelen van perskaarten, het maken van kopieën, het aanvullen van de koelkast met flesjes water en ga zo maar door. En altijd met een glimlach, oprecht vriendelijk, trots op wat ze doen, trots op het evenement en trots op stad en land. Geweldig om mee te maken.

Deze drang om te helpen, komt (we begeven ons op glad ijs) voort uit het pionierskarakter van het land. De eerste blanke kolonisten die zich ergens in het onmetelijke continent vestigden, konden niet terugvallen op een overheid om de zaken te regelen, een timmerman om een huis te timmeren of wie dan ook. Ze waren op zichzelf aangewezen of op iemand die toevallig in de buurt woont.

Hulp weigeren kon niet in die tijd. Vandaag heeft de buurman hulp nodig, misschien moet hij morgen bij jou iets komen doen. Samenhorigheid heet zoiets. De resten van deze kameraadschap vind je terug in de taal. Iedereen is hier je mate. En bij het verlangen om vrijwilliger te zijn. Het zijn wel een bijzonder soort mensen dat zich daarvoor opgeeft. De gestresste zakenmannen en -vrouwen die in stropdas of mantelpakje nog even snel een deal moeten sluiten, zul je er niet zien. Het zijn de aardige variant Australiërs die het nog leuk vinden om een praatje te maken en die zonder uitzondering erg trots zijn op hun land.

De grote toevloed van hulptroepen is soms moeilijk te beheersen. Nee zeggen tegen iemand die zo graag wil helpen, is een beetje bruusk. Dus krijgt iedereen een taak, ook al is er niets te doen. Neem de vriendelijke vrijwilliger op de hoofdtribune van het daklozenvoetbal. Haar taak is ervoor te zorgen dat fotografen, die een plaats op de eerste rij hebben, voldoende door de knieën gaan bij het maken van een foto. Die wens van de organisatie is wenselijk. De gewone toeschouwer op de tribune kan immers niets zien als alle fotografen op de eerste rij blijven staan. Door de knieën dus.

Maar op een ochtend werd er wel gespeeld, maar was er geen publiek op een fotograaf en een cameraman na. Dus ging de fotograaf lekker staan om foto's te maken, nadat hij zich ervan had vergewist, dat hij niemands blikveld verstoorde. En dan is er de vrijwilliger. `Door de knieën, meneer', vraagt ze vriendelijk. `Waarom? Er is toch niemand achter me.' Vrijwilliger: `Dat zijn nu eenmaal de regels.' En ze probeert met meer overreding de fotograaf op de knieën te dwingen. Dan helpt nog maar een ding. `Jullie zijn allemaal erg vriendelijk hier, maar het verzoek om door de knieën te gaan is nu onzinnig. Ik doe het dus niet, wat u ook doet en haal uw superieur maar.' En dan komt alles toch nog niet goed, de fotograaf wordt niet meer gehinderd, doet zijn ding en glimlacht vriendelijk naar de vrijwilliger bij het verlaten van de tribune. `Have a nice day', zegt ze vriendelijk.