Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De rechter

Er was eens een gerespecteerd rechter van een Hooggerechtshof in een bekend land. De rechter genoot groot respect. Vrienden en collega’s roemden zijn vakmanschap en integriteit. De rechter was ook een sociaal bewogen mens; hij kwam op voor de minderheden in zijn land. Hij was jarenlang voorzitter van een regeringscommissie voor de Gelijke rechten van de mens; een positie die hem nóg meer aanzien gaf.

Alles verliep in pais en vree. Tot januari 2006. Toen reed de inmiddels gepensioneerde rechter na een lunch in zijn auto tien kilometer te hard door een woonwijk en werd hij door een flitspaal gefotografeerd. Flits! Dat zou hem een boete opleveren van 40 euro en drie stafpunten op zijn rijbewijs, maar de rechter had geen zin om te betalen. Hij vertelde de politie dat niet hij, maar een Amerikaanse vriendin op die dag in zijn auto had gereden. Hij herhaalde zijn onschuld in een geschreven verklaring. Ook tegen een districtsrechter verklaarde onze rechter onder ede dat hij onschuldig was.

De rechter dacht dat hij met zijn handelwijze de boete kon omzeilen; wie zou het woord van een gerespecteerd en geliefd rechter in twijfel trekken? Aanvankelijk was dat ook zo. De rechter werd vrijgesproken. Maar de dingen liepen anders. Heel anders. Een journalist ontdekte dat de Amerikaanse vriendin helemaal niet in de auto van de rechter had kunnen rijden. Zij was namelijk al drie jaar eerder na een auto-ongeluk om het leven gekomen.

De rechter was in het nauw gedreven. Hij verzon een uitweg. Hij vertelde de politie dat hij de auto wel degelijk had uitgeleend aan een vriendin, maar zij was niet de vrouw die bij een ongeluk om het leven was gekomen. De bewuste bestuurder was een andere vrouw met dezelfde naam, die in augustus 2006 om het leven was gekomen. Om zijn verhaal kracht bij te zetten, schreef hij in een verklaring van twintig pagina’s hoe hij zijn auto aan deze vrouw zou hebben uitgeleend. Hij beschreef in detail hoe de vrouw eruit zou hebben gezien.

Het zag er allemaal echt uit en de verklaring was knap gedaan. Onze rechter was op de televisiejournaals te zien, waarin hij ferm verklaarde dat hij echt onschuldig was. Maar onze rechter had alles bij elkaar verzonnen. Er bestond geen dubbelganger met dezelfde naam. Uiteindelijk, na lang dralen, moest de rechter bekennen dat hij wel degelijk de bestuurder van de auto was die te hard had gereden.

Het land was in rep en roer: hoe laag kan een hoog man zinken! Het openbaar ministerie in het bekende land vervolgde onze rechter voor meineed en voor het belemmeren van de rechtsgang. De rechter, verguisd, beschimpt, opgejaagd door de media en weggehoond door het publiek, werd uiteindelijk veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf. Een forse straf oordeelde de rechtbank, maar een ex-rechter had beter moeten weten. Onze rechter leefde vervolgens ongelukkig in de gevangenis, maar met behoud van zijn staatspension van jaarlijks 100.000 euro.

Een boos sprookje? De werkelijkheid is soms bizarder dan verzinsels. Onze rechter bestaat echt: hij heet Marcus Einfeld, ooit één van de meest gerespecteerde mannen van Australië, vriend van de hoogste machten. Voor een verkeersboete van 75 Australische dollars vergooide hij zijn glanzende reputatie én zijn leven. Hij meende zich er wel uit te kunnen praten. Ongelooflijk, inderdaad. Maar het aloude gezegde: De wet is gelijk voor eenieder gaat gelukkig ook in Australië op.