Elke week verschijnt een column over iets dat opvalt in Australië en wat voor een nieuwsgierige Hollander niet goed te begrijpen is. Nederland en Australië lijken natuurlijk op elkaar, maar dat valt bij nader inzien vies tegen. Een ontdekkingstocht door het onbegrijpelijke Down Under. Fair Dinkum! Echt waar!

De bewegwijzering

Wij zijn als Nederlanders een beetje verwend. Neem de richtingaanwijzingsborden langs wegen, op industriecomplexen, in winkels en grote gebouwen. Er is veel zorg besteed om de bezoeker de goede kant op te wijzen.

In Australië is dat helaas wel eens anders. Daar is het soms heftig zoeken naar de juiste plek.
Onlangs opende in Sydney een tentoonstelling met foto's van een Nederlandse fotograaf over het leven in Afghanistan. Het Nederlandse consulaat in Sydney had uitnodigingen verstuurd om mensen op te roepen naar de opening van Out of the Dust te komen. Plaats van handeling was de bibliotheek van de rechtenfaculteit op het inmense complex van de Universiteit van Sydney aan de rand van het centrum.

Gelukkig, er stond 'F10' op de uitnodiging, het nummer van het gebouw. Dat had het zoeken toch eenvoudig moeten maken. Helaas. De gedetailleerde atlas van Sydney had op de pagina van de University of Sydney geen F10. Wel een F9 en F11; het gewenste gebouw zou daar dan wel in de buurt zijn? De uiterst vriendelijke portier bij de ingang van het complex, er was nog tijd voor een praatje in Sydney, gebaarde een kant op. `Achter het blauwe gebouw daar, mate', zei hij.

Bordjes op het terrein waren er niet. De gebouwen hadden geen grote cijfers bij deuren of namen aan de gevel die iets verklapten wat er binnen gebeurt. Het bleef dus onduidelijk waar de expositie te vinden was, ondanks de aanwijzing van de portier. Gelukkig kwam een andere geuniformeerde meneer met veel sleutels en een keurig Schots accent voorbij lopen. Hij vertelde naar een bepaalde deur te gaan en dan twee trappen af te dalen naar de kelder. En ja hoor, daar hingen de foto's in een hele mooie bibliotheek. `Ja het is lastig vinden hè', zei de vertegenwoordiger van het consulaat. `We hebben meer vragen hierover gekregen.'

Bewegwijzering, het is een vak apart. Maar de Australiers beheersen dat vak nog niet echt, helaas. Een fraai voorbeeld is in Canberra, de hoofdstad van Australië. Op weg naar de binnenstad staat daar een bord: links af naar het Town Centre en rechts af naar de City. Wat te doen als je naar het centrum van Canberra wilt? Later blijkt dat het bordje 'Ttown Centre' je naar het centrum van de betreffende buurt leidt en 'City' naar het centrum van Canberra. Je moet het maar weten.

Ook in Sydney maken de borden het soms moeilijk. Wat te doen als je in het centrum van de stad de keuze hebt tussen Sydney North of North Sydney? Dat zou toch hetzelfde moeten zijn, maar nee hoor. In het ene geval ga je over de brug naar de wijk North Sydney, in het andere geval ga je naar het noordelijke deel van het centrum. Word daar maar eens wijs uit als het verkeer uit alle kanten op je afkomt en in een bliksemseconde moet beslissen.

Waarom deugt dat bewegwijzeren niet in Australië? Hierover valt alleen maar te speculeren. Een ruim land met weinig inwoners heeft geen bewegwijzering nodig. Vaak is er maar één rechte weg naar het volgende dorpje, vergissen lijkt uitgesloten. Goethe zei het al: `Niemand verdwaalt op een rechte weg.' Dus in Australië was zeker in het begin geen behoefte aan richtingaanwijzers. Bovendien zijn Australiërs pioniers, ontdekkers die zich door niets en niemand laten vertellen waar ze heen moeten. Dat zoeken ze zelf wel uit.

De samenleving is een beetje is veranderd, de steden zijn groot en onoverzichtelijk, er zijn complexen verrezen waar mensen de weg moet worden gewezen. Maar eerlijk is eerlijk, door al dat gezoek en gepuzzel houd je er soms een vriendelijk praatje aan over met een portier bij de ingang van een groot complex.