Marc van den Broek was De Bruyckere in april tegengekomen in Melbourne. Premier Balkenende bracht een bezoek aan een complex voor Nederlandse ouderen in een buitenwijk van Melbourne. Marc werd toen op De Bruyckere gewezen. En ja hoor, hij wilde best over het voetbal praten. En inderdaad, een afspraak was zo gemaakt.
De voormalige profvoetballer had afgesproken in zijn huis op het Prinses Beatrix woonoord bij Melbourne. Een huisnummer had hij niet gegeven. Dat was lastig, want alle bejaardenbungalowtjes op het complex leken op elkaar en de gemeenschappelijke ruimte was uitgestorven.
Waar was de voormalige international van Oranje? Michael Gijsbert, een goede vriend van de voetballer, bracht uitkomst. Hij had de afspraak in de agenda van Sjel zien staan. `Het gaat niet zo goed met Sjel’, vertelde Gijsbert. 'Sjel is onlangs verhuisd. Hij heeft meer zorg nodig en woont nu in een soort verpleegtehuis hier om de hoek. Rijd me maar achterna. We zullen zien of hij nog kan en wil praten.’

Oranje
Het viel gelukkig mee. De Bruyckere, een kleine, wat gedrongen man met geruite albinopet, zat in het verzorgingstehuis Prinses Margriet aan tafel. Natuurlijk wilde hij praten. Honderden flarden herinneringen aan zijn tijd in Tilburg;  zijn doelpunten tegen Ajax. Hij deed de goals nog even na; hoe het ging met de bal tegen zijn hak en hoe het was om te spelen en te trainen met de grote namen van die tijd. Het vragen naar feiten had geen zin. Alleen beelden uit het verleden kwamen  boven.
Hij herinnerde zich ook nog zijn debuut in het Nederlands elftal in 1954. Oranje verloor van België (3-4), maar De Bruyckere scoorde het tweede doelpunt voor Oranje. De kranten waren lovend over zijn debuut: ‘In de eerste minuut na rust reeds schoot de ster van Sjel de Bruyckere  als ’n meteoor naar voren. Hoog boven zijn tegenstanders uit reikte plotseling de blonde kop van de Willem II-er, die de bal met een fikse stoot onhoudbaar in de bovenhoek joeg. Een goal waarvan jonge voetballers dromen’, schreef de Volkskrant.

Boos
Maar waarom die emigratie naar Australië? Hij was boos, heel boos. Hem was zestigduizend gulden beloofd om in Zwitserland te gaan spelen bij Locarno, maar hij heeft er nooit een cent van gezien. Terug naar Tilburg vond hij geen optie. Ajax en Feyenoord waren van boven de rivieren en daar ging je als rasechte Brabander in die tijd niet voetballen. PSV dan. Die club is van Philips. Moest de Bruyckere niets van hebben.
Hij kreeg een aanbod om in Melbourne te gaan spelen bij een door een rijke Nederlander opgerichte voetbalclub. Hij zei een paar duizend gulden te hebben gekregen en bovendien een baan als sportleraar op een middelbare school. Hij vertrok, zijn voetbalcarrière verdampte. Goed, hij werd kampioen van Australië met de voetbalclub Wilhelmina en schopte het zelfs tot de nationale selectie van Australië toe hij een Australisch paspoort had gekregen.

Brazilië
Voetbal stelde in die tijd helemaal niets voor in Australië en eigenlijk nog steeds niet. Bij emigrantengroepen is het populair, maar de doorsnee Australiër gaat voor rugby, cricket en Aussie Rules Football. De Bruyckere zei naar de wedstrijden van het WK te gaan kijken. 'Brazilië wordt kampioen',  voorspelde hij. En: Australië is aardig, maar zal als het er op aan komt, van Nederland verliezen.
Een uurtje, anderhalf uur, praatte De Bruyckere. Hij werd  moe. Hij liep nog even mee naar buiten. Stond in de zon, liet zich fotograferen. Het was voorbij. Een verzorger ontfermde zich over hem. Sjel de Bruyckere, een legende die geen legende was geworden.