Irwin was aan de kust van Port Douglas, een bekende toeristenplaats in het tropische noorden van Queensland, bezig met een onderwater-documentaire over de dodelijke schepselen van de oceaan. In het ondiepe water van Batt Reef filmde hij pijlstaartroggen, de grote, platte vissen die te boek staan als giftig en gevaarlijk, maar die gewoonlijk geen problemen opleveren voor zwemmers. Toen Irwin en zijn cameraman een pijlstaartrog filmden, ging het plotseling mis. De vis voelde zich kennelijk bedreigd door de twee zwemmers en stak opeens de twintig centimeter lange giftige stekel op zijn staart in het lichaam van Irwin. De Australiër werd in zijn hart geraakt.
De filmploeg slaagde erin om Irwin op het dek van zijn boot Croc One te hijsen en naar het vaste land te varen. Maar alle hulp, inclusief een reddingshelikopter met medici aan boord, mocht niet meer baten. De steek van de pijlstaartrog was dodelijk. Volgens experts is dat slechts twee keer eerder in de geschiedenis van Australië gebeurd.
Het dodelijke ongeluk is door Irwins cameraman gefilmd. Volgens de politie blijkt uit de beelden dat Irwin de pijlstaartrog niet heeft geprovoceerd. Vriend en manager John Stainton heeft de opnamen gezien. ''Het was verschrikkelijk om naar te kijken'', vertelde hij op een persconferentie. 'Je kijkt naar iemand die dood gaat.'. Het is onduidelijk of de beelden binnenkort op tv zullen verschijnen.
Avonturier
En zo kwam er een abrupt einde aan het leven van een avonturier die flirtte met de risico's van het wilde dierenleven. Irwin, de zoon van een reptielenliefhebber, maakte vanaf 1992 internationaal furore met zijn tv-serie Crocodile Hunter. Zijn fratsen met krokodillen, grote slangen en harige, giftige spinnen werden in meer dan 120 landen ademloos gevolgd. Vooral in de Verenigde Staten was de Australiër, altijd gekleed in kaki korte broek en - hemd, razendpopulair. Mede door zijn rauwe, Australische accent kreeg hij de lachers op zijn hand. Zijn kreet 'Crickey!' (gaaf) werd over heel de wereld een begrip.
Irwin maakte in 2002 een speelfilm (Crocodile Hunter, Collission Course), maar de critici lieten weinig heel van zijn film. Het deerde de krokodillenman amper. Irwin genoot om met het gevaar te flirten. Hij lachte om het angstgegil van zijn publiek. Weinig was hem te dol. In 2004 maakte hij het wel erg bont, toen hij met zijn één maand oude zoontje Bob op zijn arm een krokodil voerde en het kind voor de neus van het reptiel liet lopen. De tv-kijkers spraken er schande van. Maar Irwin zelf weigerde om excuses aan te bieden. ‘Ik had alles onder controle’, zei hij.
In hetzelfde jaar klaagden sommige dierenbeschermers dat Irwin op Antarctica zeehonden en walvissen zou hebben gestoord met zijn tv-opnamen. Hij zou de dieren te dicht hebben benaderd. De klacht werd terzijde geschoven.
Icoon
Irwin werd de icoon van Australië. Natuurlijk werd er hier en daar geklaagd dat de rauwe avonturier het imago van Australië beschadigde. Maar de toeristenindustrie en de Australische overheid gebruikten met liefde de razend populaire krokodillenman in tal van tv-spotjes. Ook de Australische dieren- en natuurbescherming liepen met hem weg. Zijn persoonlijke inzet voor bedreigde diersoorten en het milieu hadden meer effect dan welke dure campagne dan ook.
De dood van de wereldberoemde krokodillenjager heeft Australië in diepe rouw gedompeld. Alle tv-journaals en kranten openden met Irwins 'freak accident'. De Australische minister-president John Howard (Irwin was een groot fan van hem) sprak op een ingelaste persconferentie zijn droefheid uit. ''Dit is een groot verlies voor de natie'', zei Howard. ''Hij nam risico's, hij genoot van het leven en hij bracht plezier in het leven van miljoenen mensen, vooral van kinderen. Zijn overlijden is een zwaar verlies en ik ben er kapot van.''
Shock
De Australian Zoo, het dierenpark in Queensland dat Irwin in 1991 van zijn vader overnam, is een bedevaartsoord geworden. Duizenden fans leggen bloemen, tekeningen, knuffels en kakishirts neer. ''Ik ben nog in een shock'', zegt een man in zijn auto. ''Ik kan het amper bevatten''. 'Steve onze held, onze legende', luidt de tekst op een spandoek. En op een kakishirt staat geschreven: Thank you Steve. Een moeder met een huilend meisje vertelt dat de dood van Irwin te vergelijken is met de dood van een familielid. 'Hij kon zo leuk met dieren omgaan', snottert haar dochter.
Op radio en tv geven psychologen ouders raad hoe met het nieuws om te gaan. Op de praatradio is te horen dat de impact van dit ongeluk valt te vergelijken met de dood van prinses Diana. 'Mijn kinderen zijn echt in de war', vertelt een bezorgde moeder. In het parlement hebben regering en oppositie gezamenlijk Irwin herdacht. 'Australië heeft een kleurrijke zoon verloren', betoogde minister-president Howard. Premier Beattie van de deelstaat Queensland heeft de familie Irwin een staatsbegrafenis aangeboden. De vader van Steve Irwin heeft inmiddels gezegd dat hij zo'n staatsbegrafenis geen goed idee vindt. Steve was daarvoor een te gewone jongen.
In de media wordt de vraag gesteld of Irwin niet te veel risico heeft genomen, door zo dicht bij een pijlstaartrog te zwemmen. De Australische publiciste en feministe Germaine Greer vindt van wel. In een artikel in de Britse krant The Guardian schrijft zij: ''De dierenwereld heeft eindelijk haar wraak genomen op Irwin''. Die uitspraak leidt weer tot grote verontwaardiging in Australië zelf, waar kritiek op de tv-genieke krokodillenjager op dit moment taboe is.
