Onder politiebegeleiding naar zwaar getroffen dorp Kinglake.

Grootste natuurramp ooit eist
ruim tweehonderd levens

MELBOURNE, 13 FEB. 2009 - Australië beleefde zijn dodelijkste bosbranden ooit. Bijna 400 duizend hectare (eentiende deel van Nederland) is afgebrand. Ruim 200 mensen zijn dood, zevenduizend mensen hebben geen huis meer en 1830 woningen zijn door de vlammen vernietigd. Het Mediabureau Onderste-Boven versloeg Australisch grootste ramp in vredestijd voor RTL Nieuws, RTL Z, de Volkskrant, Trouw, De Pers, BNR Nieuwsradio, Netwerk, de Deense staatsomroep DR1 en de Belgische VRT.

Peter Thorp graait met zijn handen door wat ooit zijn huis is geweest.
`Het is nog warm’, zegt hij verschrikt. In de puinhopen stuit hij op de resten van wat boeken. In zijn hand heeft hij het enige wat hij heeft kunnen redden: een kleine blauwe vaas. Hij is voor het eerst terug bij zijn huis in het dorpje Kinglake sinds de felle bosbranden in Australië van het afgelopen weekeinde. Woensdag mogen de bewoners weer terugkeren naar hun dorpje zestig kilometer buiten Melbourne. Voor de meesten wordt de ergste droom waarheid. Van hun huis is niet veel meer over.. Sommigen hebben geluk. Van de ongeveer zevenhonderd huizen in Kinglake zijn vele honderden in de as gelegd. Dit is de plek waar de branden van ‘Black Saturday’ het felst hebben toegeslagen. Volgens de laatste cijfers zijn hier 35 van de 181 dodelijke slachtoffers gevallen, cijfers die waarschijnlijk nog zullen oplopen. In het kielzog van de bewoners mogen ook de media mee naar het dorpje in de heuvels. Onder politiebegeleiding in een bus. Op weg naar boven blijkt goed hoe het vuur heeft huisgehouden. De ooit zo groene eucalyptusbomen zijn zwart geblakerd, op de bodem ligt een dikke laag grijze as. Bijna elk huis is afgebrand en in de bermen of tussen de zwarte stammen liggen tientallen autowrakken. Bewoners zijn in blinde paniek op weg gegaan om de vlammenzee te ontlopen, vaak te laat. In de dikke rook bleven botsingen niet uit. De laatste momenten van de inzittenden moeten verschrikkelijk zijn geweest.

Peter Thorp heeft het geluk gehad aan de vlammenzee te ontkomen. Hij vertelt op de ruïne van zijn huis over het inferno. `De bomen waren fakkels en het vuur trok door de wind razendsnel door het dorp. Er was een regen van gloeiende stukken hout. Alles stond in brand’, gebaart hij, zijn ogen nog vol ongeloof. Hij kijkt om zich heen en ziet dat het de buren niet veel beter is vergaan, dan hemzelf. `Ik was hier gebleven om mijn huis te verdedigen, maar toen ik de vlammen zag, wist ik dat het onmogelijk was. Ik reed door de vlammen om de buurman op te halen. Ik was de kat vergeten en moest weer terug. Het beest krabde me, omdat het in brand stond’, vat hij zijn ontsnapping samen.`Ik dacht dat ik er geweest was. Een man parkeerde zijn auto onder een boom. Er vielen brandende takken op en voor onze ogen brandde de auto uit. En we konden niets doen.’ Hij wist zich te redden door zijn auto te parkeren op een stuk afgebrand gras in de buurt.

Nu terug in de grijze troosteloosheid van een dorp in puin, twijfelt hij niet over wat hij gaat doen
'Ik heb al een aannemer in de arm genomen om een nieuw huis te bouwen. Waarom ik hier wil blijven? Het is mooi hier, de lucht is schoon, in de winter hebben we soms sneeuw. We hebben de vrijheid, goede buren. Wat wil je nog meer?Je kunt blijven somberen dat je huis weg is. Pak jezelf bij elkaar Het heeft geen zin om te blijven huilen. Opruimen en herbouwen.’ Hij was onverzekerd. De premie vergeten te betalen, zegt hij. Deze onverzettelijke houding tekent Kinglake en alle andere dorpen die in de as zijn gelegd. De bakkerij van het dorpje heeft de vuurstorm overleefd. Binnen zitten Beth en Erin Harvey uit te puften. Ze eten van plastic bordjes. `Ik hoop dat we morgen weer stroom hebben’, zegt Erin. `Dan kunnen de inwoners weer brood en broodjes kopen. Weggaan. Geen sprake van. We moeten hier blijven.’

De politie gelast de journalisten weer te vertrekken. De inwoners hebben niet veel behoefte aan de pottenkijkers. Ze rouwen en huilen liever zonder dat camera’s toekijken. Weer gaat de tocht langs de bomenkerkhoven en de autowrakken. En langs de talloze voertuigen van de hulpdiensten. Het verdeelstation is beschadigd, dus er is geen stroom. Maar de hoogwerkers zijn uitgeschoven om de leidingen te herstellen, de telefoonmaatschappij werkt en er klinkt onophoudelijk het geluid van motorzagen om takken weg te halen die gevaar kunnen opleveren. En net zo veerkrachtig als de bewoners zijn, zullen de bomen spoedig weer opleven. Eucalyptusbomen lopen snel uit na een brand. Wie over een jaar terugkomt, kent het gebied niet meer terug. Bosbranden horen bij Australië, al pakt dat soms fataal uit.