Wat weer betreft heeft de tocht al het nodige gebracht. Felle kou, wind uit alle kanten, zon, maar regen bleef tot nu uit. Godzijdank, want wat is er treuriger om een fietstoerist door de regen te zien ploeteren? Is die gek of zo? Maar vandaag is het zover. De hele ochtend regen en in de middag een bui op de weg naar Kopenhagen. Welkom in Scandinavië.

De nattigheid begint de avond ervoor op zoek naar een plek om even online te gaan. Het internet in het hostel doet het niet en in het enige café met wifi weet de barbediende de code niet. Hé, er is 30 min vrij wifi hotspot op het plein, zo onthult de mobiele telefoon. Dus op een bankje, terwijl de eerste druppels van wat een lange bui gaat worden, uit de hemel dwarrelen, zoekt en vindt de laptop contact met de wereld.
De hele nacht regent het door, gestaag niet hard, soms nauwelijks hoorbaar, maar met de contactlenzen in is de werkelijkheid de volgende ochtend onontkoombaar. Regen, veel regen. Vette plassen op de weg. Auto’s die sissend over het natte asfalt snellen. Een verstandige fietstoerist wacht, maar het appartement in Kopenhagen is geboekt en betaald. Vooruit dan maar. De wind komt uit de goede hoek.
Dus gaat het regenregime in werking. De vier zwarte tassen krijgen gele plastic overtrekken, die water tegenhouden (hopelijk) en de fietser beter zichtbaar maken. Alles zit in plastic zakken in de fietstassen, dus dat zit wel goed. Dan de berijder. Een regenbroek, een regenjas die ademt (zeggen ze), plastic overschoenen en de capuchon op het hoofd en daarop de helm. Alleen handen en hoofd hoeven de druppels te trotseren.
Het gaat eigenlijk best wel want de kou blijft buiten het lijf. De regenjas laat het koude regenwater niet toe, de voeten blijven warm, het is te doen, heet het. De eerste etappe is mini, zeven kilometer naar de haven waar de veerpont naar Denemarken vertrekt. ‘In de ferry is het droog hoor’, grapt de kaartverkoopster. ‘Welke idioot gaat met dit weer fietsen?’, zegt de verkeersregelaar bij de boot. Tja, ze leven wel mee daar.
Maar goed na dat halve uurtje fietsen is toch veel nat geworden. Warm nat dat wel. Het zweet weet zich geen raad en blijft als een lauwe deken aan het lijf kleven. Mmm. Lekker is anders. Aan de andere Deense kant, na drie kwartier varen, is het zowaar een beetje droog. Het regent niet en het regent ook weer niet niet. Vage druppels zweven door de lucht en doen hun natmakende werk. Zonder regenbroek verder dan maar. Welkom in Scandinavië.
En dan is het gewoon afzien en wachten tot het droog wordt. Dat moment komt na zestig kilometer bij het koffiedrinkendorpje vlak na een drieduizend meter lange brug over een zeestraat. Alles is inmiddels nat, de fiets zit onder lagen vette modder, het geel van de fietstasbescherming is bruinig uitgeslagen. Maar goed juist na zo’n kwelling smaakt de koffie veel beter. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel.
En zo gaat de redenering. Je kunt niet zes weken door Noord-Europa fietsen en het 42 dagen droog houden. Er flitsen de getallen door het hoofd waarmee fietsers regen bagatelliseren. Het regent maar 7 procent van de tijd in dit deel van de wereld. Dat is voor de zes weken dus ongeveer zeventig van de duizend uur. Een derde deel van de dag slaap je, een derde deel zit je  binnen en dus maar 23 uur van de uren met nattigheid beleef je buiten op de fiets. Nou dan hebben we vandaag al heel wat vandie uurtjes doorstaan.  
In de middag gaat het beter. Er trekken voortdurend gitzwarte wolken voorbij, die de zon even afschermen, maar slechts één probeert zijn kille watermassa op de fietser uit te storten. De wolk heeft pech want de fiester is een paar seconde daarvoor een benzinestation binnengereden. Dat valt mee. En zo komt Kopenhagen in beeld. Ook weer meegemaakt: een halve regendag. Nu nog ondraaglijke hitte, dan is het rond.