De route gaat langs de Botnische Golf. Op de kaart lijkt de weg zich dicht langs de kust te slingeren, maar er zijn alleen maar bomen, bomen en zo nu en dan een meer. De zee verstopt zich. Hé, een bordje naar een café dat uitzicht op zee belooft. Vooruit het is maar achthonderd meter zegt de gps over een gravelpad. Het café/restaurant is nog even dicht, maar er is koffie voor de fietser. En dan op naar het terras. Wou, wat een uitzicht, wat een schitterend plaatje. Kijk, daar doe je het voor.

Veel vrienden, collega’s en bekenden hebben veel plezier toegewuifd voor de tocht. Heel goed bedoeld natuurlijk, maar de fietser is niet op zoek naar plezier, als dat op zo’n lang tocht überhaupt te vinden zou zijn. Plezier maken doe je met meerderen en er is juist niemand die met de fietser mee fietst. Het is het zelfgekozen lot, een wezenlijk onderdeel van de onderneming om alles alleen mee te maken en te doorstaan. En te zien wie of wat je tegenkomt. En plezier of lol is dus waarschijnlijk geen onderdeel van de tocht.
Nee, het gaat voor een deel om de unieke ervaring om op eigen kracht op plekken te komen die veel voldoening schenken. De Noordkaap moet nog komen uiteraard, maar er zijn voorbeelden te over van dat gevoel, zoals op een fietstocht naar Zwitserland, toen ineens een terrasje opdook met uitzicht op het meer van Genève en de besneeuwde Alpentoppen in Frankrijk. Of als je op weg naar Bronholm ineens neerstrijkt in de schitterende stad Lübeck in Duitsland
En zoals nu het terras aan de Botnische Golf met een adembenemende blik op de bizarre kust vol met kleine eilandjes, volmaakte stilte, afgezien dan van wat vogels. Dit is een van de bekendere zeeën in dit deel van de wereld die zich nog niet aan de ogen van de fietser heeft ontvouwd.
Het vriendelijke meisje dat de koffie komt brengen, hoort het verhaal met verbazing aan. ‘Uit Amsterdam, naar de Noordkaap. Nou lekker weer hè.’ Ook de koks die nog even snel wat buiten komen eten voor het publiek komt, zijn nieuwsgierig. Vakantie?, vraag er een. ‘Helemaal komen fietsen?’, vraagt de ander.
Op dit terras had de fietser wel uren willen blijven zitten, kijken naar het niets van de einder met zijn eilanden, kabbelende water en turend of in de verte Finland te zien is. Nee, natuurlijk want dat is veel te ver.  Kijken naar het restaurant met zijn unieke ligging aan het water, het robuuste karakteristiek rode houten gebouw. Voor wie er langs komt: niet overslaan, Het heet Axmar Brygga Havskrug, langs de oude E4 ten noorden van Gävle.
Daar komt de serveerster vragen of er nog meer koffie gewenst is. In Zweden schenken ze op de meeste plaatsen gewoon filterkoffie en krijg je bijna altijd een tweede keer, die je dan meestal zelf moet halen. Hier wordt de kop aan je tafel bijgevuld, het lijkt de Verenigde Staten wel. Geen noodzaak tot haast. Even wat foto’s. En dan gaat de tijd toch dringen. Er is ergens een hostel gehuurd en dat moet op tijd worden bereikt. Reserveren heeft voordelen, maar ook nadelen Aangezien er geen tent in de bagage zit, is het toch raadzaam ergens een plekje te claimen.
Opstappen dus. ‘Hoeveel?’, vraag de klant. ‘Niets’, is het verbluffende antwoord. ‘Deze koffie bieden wij u graag aan. Succes met uw fietstocht verder.’
Kijk en daar doe je het ook voor.