Is het niet eenzaam alleen een lange tocht maken? Is het wel gezellig? Heb je voldoende aanspraak? Allemaal vragen die vrienden en bekenden afvuren als ze horen van deze eenmansexpeditie. En tijdens zo’n dag als vandaag gaat de vraag leven. De tocht doet niet eens het leegste deel van Zweden aan op weg naar Stockholm, maar niemand die ook maar iets tegen de fietser zegt, op de hoogstnoodzakelijke communicatie in winkel of hotel na. De wegen zijn ook zo goed als verlaten.

Erg? Nee hoor. Je kunt altijd met jezelf praten, of je kunt een liedje in het hoofd meezingen of je kunt gaan opsommen in welk jaar je waar op vakantie bent geweest en met wie en wat er toen is gebeurd. Of welk land wanneer wereldkampioen voetbal is geworden en in welk land? Of de steden waar de Olympische Spelen zijn gehouden en in welk jaar?  De mogelijkheden om jezelf te vermaken zijn eindeloos.
De route was wel gepland op wat contact. Zo is er de welkome onderbreking van een overtocht met een ferry over een inham van de Oostzee. Altijd riskant om naar een ferryteken op de kaart te fietsen. Want vaart de pont nog en zo ja is dat dan niet twee keer per dag? Deze ferry verraadt zich al lang van te voren op de borden, dus dat zit wel goed.
Bij de aanlegplaats zijn er meestal wel mensen om te kletsen. Inderdaad, maar het zijn of Zweden die je niet zien staan of Polen die de taal niet spreken. Hoe laat gaat ie? Een man wijs op zijn horloge naar het cijfer dertig. Twintig minuten wachten dus. De pontbaas dan. Als het niet druk is, wil dat soort mannen vaak een praatje maken. Mooi niet. Hij laat zich niet zien, want de pont is gratis. Tja, dan is het gewoon genieten van de overtocht in de zon.
Nieuwe kansen in het overnachtingskamp van de dag Trosa, een monumentendorpje aan zee vol met houten huisjes, meestal rood maar soms ook in andere kleuren. Heel pittoresk, het doet je denken aan Pippi Langkous. Het is erg toeristisch, maar een verademing in vergelijking met het gemiddelde Zweedse dorpje waar, als het even meezit, een import-Zweed in een barak pizza’s verkoopt. Maar in het hostel is de receptie kort van stof. Geen vraag, waar kom je vandaan en waar ga je naar toe? Pak de enveloppe met je naam maar uit de doos. Is er internet? Nee, hoor dat geloof ik niet. Het is er overigens wel. wat maakt het uit allemaal. Mijn lieve man Tim wil altijd met me praten en dat gaat ook nu lukken Zo krijgen de gedachten en gevoelens toch nog een luisterend oor.
Morgen Stockholm, een kleine negentig kilometer naar het noorden. Daar stellen George en Yussef ergens in een buitenwijk van Stockholm via Airbnb een kamer ter beschikking. Met dat stel zit een praatje er vast in. En daarna gaat de tocht naar het noorden echt beginnen.
Hé, er komen ineens twee fietsers het hostel binnen. Toch een praatje? Nou nee, de twee Zweedse mannen gaan naar het zuiden, zegt er een kortaf. En ze haasten zich naar hun kamer.
Het is een geweldige dag.