Vrijdag is in het Songfestival-ritme de dag van de zogenoemde jury repetitie. De show wordt opgevoerd alsof het echt is, de jury kijkt mee en geeft de punten. En zelfs voor deze repetitie lopen de mensen uit. De zaal, een oude fabrieksloods in de haven van de Deense hoofdstad, is voor de repetitie afgeladen met elfduizend mensen. Met de vrienden met wie het appartement wordt gedeeld (Huib en Gijs) uit Amsterdam wordt het evenement aanschouwd vanuit de fanzone. Dat is de plek vooraan bij het podium waar mensen overdreven enthousiast staan te zwaaien met vlaggetjes en andere dingen om hun nationaliteit te tonen.
Het evenement is gelikt, de toegang is bar en boos. Het heeft geregend en de toegang tot de hal gaat over modderige paden. Voor de security staan de bezoekers te wachten in koude plassen water, maar op zijn Deens loopt alles chaotisch op rolletjes.
En dan de show. Het is indrukwekkend, vooral omdat je bijna op het podium staat. Het vuurwerk springt in je gezicht, de hitte van de vlammen verbrandt bijna je huid en de windmachine probeert je contactlenzen uit je ogen te blazen. De sfeer is ontspannen, iedereen praat met iedereen en heeft het naar zijn zin.
Wie er gaat winnen? Tja, dat is koffiedik kijken, zeker voor iemand die beter naar de Noordkaap kan fietsen dan dit soort liedjes beoordelen. Nederland was eerst slecht (zo saaaaaai), maar nu niet meer. En Zweden doet zijn best, Hongarije is ingetogen serieus en de Zwitserse bebaarde jongens, vers van een Alpenwei geplukt, fluiten er op los. En vergeet het bandje met Finse blonde jongetjes niet en een Oostenrijkse meneer met baard die graag in een jurk loopt. Ach zo heeft elk land wel wat. Als Polen maar niet wint, en Rusland eigenlijk ook niet. Zaterdag de finale, zondag daar weer van uitrusten en dan maandag het ritme weer oppakken; op weg naar Stockholm en de Noordkaap. In alle rust.