Het lijkt wel het tweede begin van de tocht naar het hoge noorden. Weer een laatste nacht met Tim, de twijfel en de onrust, maar dan gaat het echt op pad. Op weg naar Zweden. Een laatste knuffel, een laatste foto en hup daar gaat de fiets Kopenhagen door, op weg naar de eerste etappeplaats in Zweden, Halmstad. Het vertrek is al niet makkelijk, onderweg gaat het ook niet altijd goed. Flink omgereden, veel regen en tot overmaat van ramp twee keer een lekke band. Het hoort er allemaal bij.

Regen is lastig, deze keer is de strategie gekozen van schuilen. De fraaie route uit Kopenhagen voert langs de Sont en overal zijn huizen, bushaltes, stations, fietstunneltjes om te vluchten voor het hemelwater. Zo gezegd, zo gedaan. Je blijft iets droger, maar het schiet voor geen meter op. De eerste 45 km kosten vier uur. De bezichtiging van het slot Helsingor moet maar wachten. Het regent bovendien.
Regen nodigt wel uit tot praatjes maken. De buschauffeur op een remiseplaats hoort vol verbazing aan wat de plannen zijn. “Ja ik  ken Holland, mijn zoon heeft een voetbaltoernooi gespeeld bij PSV in Eindhoven.’ Hij fietst zelfs vier keer per week, maar een tocht uit Amsterdam naar het hoge noorden, daarvan kan hij zich geen voorstelling maken.
De douanebeambte in Zweden dan. Een paspoort hoeft ze niet te zien, maar naar het doel van de tocht is ze best nieuwsgierig. Weer die verbazing. ‘Maar het is toch veel te nat’, zegt ze niet onterecht. Ze geeft nog wat routetips en gaat snel in haar warme huisje zitten. Een druk op een knop opent dan de toegang tot Zweden. De slagbomen gaan niet omhoog voor fietsers, er is een speciale fietsdoorgang in het douanehek dat zich opent en dan rolt Zweden onder de wielen door, Helsingborg om precies te zijn.
Zweden is de fietstoerist gunstig gestemd. Het wordt droog. De wolken lijken boven Denemarken te blijven hangen en hoe noordelijker de reis gaat, hoe meer het opklaart. Dat moeten we zo houden. De wind draait een beetje de verkeerde kant op maar dat hoort erbij. Dan ineens, stuurt de fiets wel erg raar. Hij lijkt meer te veren. Ja hoor. Een leegloper. De voorband. Shit.
Een ander nadeel van fietsen in nat weer is behalve dat alles ongelooflijk smerig wordt, er gemakkelijk rommel aan de banden blijft kleven. Scherpe steentjes krijgen zo de kans gaatjes te maken en dat is gebeurd. Altijd lastig een band plakken met een regenwolk op de loer. De meegenomen reservebinnenband blijkt niet goed. Het ventiel past niet door de velgopening. Oef, wat een blunder in de voorbereiding. Dus toch plakken met verkleumde vingers. Dat valt niet mee, hoewel het gewoon moet.
Het lukt uiteraard maar daarmee is het lekkebandenleed nog niet voorbij. Even voor de rustplaats van de dag loopt de band weer leeg. Tergend langzaam. Wat te doen? De receptie bij het hostel sluit om 7 uur. Dus doorrijden en zo nu en dan pompen. Niet goed voor de band en dat schiet ook al niet op.
Enfin om 19.03 is het hostel bereikt. De vriendelijke receptionist is na een telefoontje even blijven wachten. Dan snel douchen, fietskleren wassen, naar de winkel, wat voedsel, klaarmaken (tomaten-groentensoep) en dan de website bijwerken. Het was een memorabele dag. Een herstart met hindernissen, maar alles is toch op zijn pootjes terecht gekomen. De soep smaakt prima.