Geregeld is de Noordkaap-fietser bekritiseerd voor de keuze door Zweden te fietsen. Saaaaaai. Weet je wel hoeveel bos er is? En niets is eentoniger om kilometer na kilometer tussen bomen te fietsen. Nou, het valt mee. En vandaag is het bos zelfs favoriet. De wind staat strak tegen en de verzameling bomen biedt een beetje bescherming tegen de bewegende luchtdeeltjes die zich verzetten tegen de komst van fietsers noordwaarts.

Tijdens de twee dagen rust in Umea is de wind naar het noordoosten gedraaid en heeft de temperatuur een gevoelige knauw gekregen. Het wordt geen tien graden en de wind maakt het voor het gevoel nog kouder, zo rond de 5 graden. Het lijkt een beetje op het begin van de tocht, tot nu toe het meest koude moment van de tocht, iets na Holten. Maar in dit weer is prima te fietsen, zeker als het niet regent. Het is een kwestie van kleding. Broek met lange pijpen, twee shirtjes met lange mouwen, de sjaal moet weer om en dat moet de koude buiten houden. Het is nog niet onder nul, pas dan wordt alles uit de tas gehaald om de koude te weren.
En het ging ook best met die kou, maar die wind vreet aan de krachten. Vandaar dat de bossen die vandaag langs de weg staan met gejuich worden begroet. Maar toegegeven het bos is niet altijd leuk, zeker in Zweden. Verreweg het meeste bos is productiebos, het zijn gewoon akkers met bomen, soms naald-, soms loofbomen. Eens in de zoveel jaar worden ze gerooid en komen er nieuwe bomen. Er is niks aan. Vooral de net-gerooide percelen zien eruit alsof er een enorme veldslag is geweest.
Zo hoog in het noorden houden niet zoveel bomen het nog uit. In de bergen zie je op lage hoogte veel loofbomen, dan komen de naaldbomen en dan (boven de 2000 meter) niks. Noordwaarts gaande is hetzelfde te zien, alleen duurt het veel langer voor er wat verandert. Nu is de tocht zo noordelijk dat alleen berkenbomen (met de witte stammen) zich staande weten te houden. De berk is de meeste winterharde boom van het noordelijk halfrond. En uiteraard heel veel naaldbomen, zoals dennen en sparren.
De windetappe is dus saai en erg eenzaam, maar dat deert de fietser om de een of andere reden dus niet. Nu gaan de gedachten uit naar wat te doen op de Noordkaap. De fiets draagt de berijder uiteindelijk naar het beroemde uitzichtpunt op de rots met globe, even remmen en voeten op de grond. En dan? Roepen: I did it! Onvermijdelijk. Huilen? Nou nee, maar je weet nooit. Voldaan gevoel? Zeker. Aan Tim denken? Uiteraard. Naar complimenten vissen? 'Ben je helemaal uit Amsterdam komen fietsen? Wat geweldig!' Vast een beetje. En natuurlijk een ritueel. Niet op het hoofd gaan staan of zoiets. Het denken gaat voort.