Langzaam, precies zoals de bedoeling is, sluipt de dag zonder duister naderbij. In de Noord-Zweedse stad Umea is het voor de eerste keer tijdens de tocht dat het niet helemaal donker wordt. De zon gaat nog wel onder, maar het avondschemer gaat naadloos over in het ochtendgloren. En dat 400 kilometer ten zuiden van de poolcirkel. Het zal de komende dagen alleen nog maar lichter worden (als de zon  blijft schijnen).

Voor het zover is gekomen, gaat de tocht verder noordwaarts of liever gezegd noordoostwaarts. De keuze aan doorgaande wegen in dit deel van de wereld is beperkt. Of het zijn kleine wegen met eindeloos zoeken en veel omrijden of het is de E4 die als een slang door het landschap kronkelt. Op de zaterdagochtend is het rustig op de weg. Fietsen mag en dan is gezien de wens voor rust en niet te veel dagen fietsen de keuze voor de semi-snelweg snel gemaakt.
En zo zoeft de reiziger over het snelle asfalt, soms op een wel erg smalle vluchtstrook verder. De stijgingen zijn hier te overzien, bij het afdalen hoeft niet te worden geremd, zodat geen energie nutteloos oplost als warmte bij de velgen. Heerlijk uitrollen.
Maar saai is het wel. Allerlei gedachten flitsen door het hoofd. Een denkbeeldig interview met Radio 1 over de krankzinnige onderneming. Of misschien is het leuk om aan te schuiven bij omroep Max om te laten zijn dat bijna-bejaarden best rare dingen kunnen doen. En denken aan de rijstkorrel in een buisje met de naam van Tim erop aan een halskettinkje, die bij elke pedaalslag even het borstbeen raakt. Of hoeveel vrachtwagen halen de fietser eigenlijk in? Even geteld. Het is er één per twee kilometer grofweg elke zes minuten dus. Dat is te doen. En zo nu en dan is er ook iets opvallends zoals een religieus monument.
En dan die naam E4. In Nederland zijn de E nummers voor wegen zo goed als verdwenen. Iedereen heeft het over de A1 of de A10 of wat dan ook, maar hier in Zweden doen de E-nummers nog mee. Een oorzaak waarom de nummer minder populair zijn geworden is de omnummering van de E-wegen. Nederland had de E9 van Amsterdam naar Maastricht en dan verder, Dat is nu de slappe E35 geworden.
Ook de E4 hadt een ander nummer gekregen van de Europese beheerder van het systeem. De E55 om precies te zijn, van Griekenland naar de Fins-Zweedse grens. Maar Zweden weigerde op 1688 kilometer lange deel dat de weg tussen de Finse grensplaats Tornio en Helsingborg (bij de Deense grens) loopt, aan te passen. Gezien de hoeveelheid keer dat de E4 te zien is overal langs de weg is dat te snappen. Het zou miljoenen kosten om al die borden te vervangen. Dus heet hier de E55 hier gewoon nog E4.
En met al dat denken over nutteloze dingen rollen de honderd kilometer naar Umea onder de wielen door. En behoort een bezoek aan een Zweeds wegrestaurant tot de mogelijkheden. Grappig om te zien allemaal, natuurlijk is het niks, maar dat zijn de Nederlandse wegrestaurants ook. Ze zijn hooguit handig.
De studentenstad Umea verhoogt het cultuuraanbod van de reis aanzienlijk. Er is op de dag van aankomst toevallig een ‘cultuurnacht,’ als onderdeel van Umea culturele hoofdstad van Europa 2014. Er staan overal podia in de stad waarop bandjes spelen met mannen en jongens die op gitaren rammen of waar evergreens worden gezonden: ‘i m a soul man’. Gezellig en weer eens wat anders dan de doodse avonden in de andere Zweedse stadjes.
Morgen rust alles uit, lijf en geest, en gaat het regenen. Komt dat mooi uit. Maandag of dinsdag weer verder.